Alweer ruim 3 maand in Malawi, en wat gaat de tijd snel. Een goed teken, want ik heb het enorm naar mijn zin.

Vorige week dinsdag ben ik weer mee geweest op outreach. Toen ik s ochtends aan kwam bij mijn project, zag ik de kinderen niet in de slaapzaal, maar op het binnenplein. In hoorde iedereen ook zingen, en de pastoor was er. Maar al snel na mijn aankomst was het afgelopen. Een Non vertrok naar Tanzania. De Nonnen worden overal heen uitgezonden. Zo hadden we op het project Nonnen uit de US, Zuid-Afrika, Tanzenia, Polen. Meestal na een jaar of 2 worden ze dan weer ergens anders heen uitgezonden. Alle kinderen hadden ontzettende leuke en schattige kleertjes aan. De meisjes in mooie jurkjes, en de jongens in een stoere broek met een blouse.
Rond een uur of 9 gingen we dan op outreach. De weg erna toe blijft zo indrukwekkend. Terwijl alle Nonnen en huismoeders in de auto hun gebedjes doen, en aan het zingen zijn, kijk ik om me heen naar de wonderschone natuur van Malawi. We rijden langs een klein dorpje waar allemaal marktjes zijn. Achter mij hoor ik een hard gekrijs. Ik kijk achterom, en zie dat er een levende varken achterop een fiets word gebonden. Alles gaat hier per fiets. Levende kippen aan het stuur, en dan praat ik niet over 1 kip aan elke kant, maar over 10 tot 15 kippen aan 1 stuur. Torenhoge houten blokken achterop de fiets, ontzettende grote netten met kolen. Dat blijft nog steeds indrukwekkend om te zien. Soms kunnen de mensen niet eens meer fietsen omdat er zoveel op hun fiets ligt. We rijden verder door de maïsvelden. Het schooltje waar we heen gaan ligt erg afgelegen. Nonnen worden hier aangezien als mensen die goed voor anderen zijn. Onderweg worden we dan ook vaak nagezwaaid en word er een buiging gemaakt, of met dat de auto langsrijd gaan mensen op hun knieën zitten, kinderen die achter de auto aan rennen en daarbij 'sister' roepen. We komen uiteindelijk aan bij de naaischool, waar een Non en een huismoeder uitstappen om de mensen daar naailes te geven. Wij rijden door naar het schooltje. We worden met open armen ontvangen. Deze dag heb ik veel geluisterd en gekeken. De kinderen gingen veel zingen en er werd een clubje apart genomen om naar een bijbel verhaal te luisteren. Ik ging buiten met de kinderen spelen. De kinderen zijn heel opgewekt en vrolijk. Na een tijdje volgde onze rit terug. Onderweg nog veel kinderen die ons naroepen 'Mzungu, Mzungu' wat blanke betekend.
De rest van de dagen ben ik weer naar het project gegaan. Het moment dat ik binnenkom is hartverwarmend.
Alle kindjes, met hun vieze mondjes en vieze natte kleren van de pap als ontbijt, komen allemaal op me af rennen, en roepen allemaal 'Kahiekaa' (wat Gerrieke voor moet stellen) in een koor. Ik probeer ze allemaal te groeten, maar door de enthousiasme rennen ze overal door elkaar. Ik word hier heel blij van. Het meisje waar ik een paar blogs geleden over geschreven had, wat enorm mager en beschadigd binnen gebracht was, doet het goed. Ze past zich helemaal aan, en lacht de hele dag door. Ik ben intensief met haar bezig geweest, haar proberen mensen te laten vertrouwen, met andere kindjes leren spelen, leren lopen. Wat het nu ook maakt dat ze erg naar me toe trekt. Ik probeer dat nu een beetje af te bouwen, omdat ik niet wil dat ze me gaat missen als ik weer terug ga naar Nederland. De kinderen zijn de laatste tijd een beetje ziek geweest. Veel hoesten en koorts. Sommige kinderen moesten daarom ook voor controle even naar het ziekenhuis. Gelukkig gaat het nu weer beter met ze, en zijn ze weer lekker opgewekt.

Het vorige weekend zijn we naar kande beach geweest. We werden 7u in de ochtend opgehaald door onze taxi. De helft van de groep ging naar senga bay, die hebben we eerst daar afgezet. Daarna reden wij door naar kande beach. We hadden verwacht dat het in totaal rond de 4uur rijden was, maar we kwamen na ruim 7 uur gereden te hebben aan bij de manege waar we paard zouden gaan rijden. We hebben toen een uur paard gereden, wat ontzettend gaaf was. Over het strand en door de bossen. Daarna kwamen we weer terug, en gingen de zadels van de paarden af, en gingen we met de paarden het water in. Dat was zo onwijs gaaf. Het paard waar ik op zat, vond het zwemmen erg leuk, en gaat normaal ook veel te diep. Daarom zat hij aan een touw, zodat hij niet te ver kon gaan. Uiteindelijk kwamen we aan bij onze slaapplaats. Een soort hostel aan het strand. Eenvoudig, maar prima te doen. We sliepen met ons 4en en met nog 7 vreemden op een zaal.
De volgende dag hadden we een relax dagje, stonden 8uur op, wat voor hier uitslapen is. Met dat we wakker werden hoorden we het geluid van de vogels en de zee. Dat is echt heerlijk wakker worden. Daarna gingen we aan het ontbijt, en gingen sommige nog zwemmen. En om 2uur begon onze terugreis weer. Dit keer duurde het zelfs nog wat langer. Om 10u s avonds waren we dan eindelijk thuis. Onderweg zie je echt enorm veel, en we hadden een heerlijk relax busje. Dus de rit was daarom ook zo voorbij.

Afgelopen weekend hadden we een relax weekendje. 6 van de 8 mensen van de groep gingen op Safari naar Zambia. Ik ben daar al geweest, en bleef dus thuis samen met een huisgenoot. De vrijdag neem ik meestal een halve dag op het project, om meestal smiddags met de groep ergens wat te drinken. Dus ook afgelopen vrijdag gingen we rustig ergens wat drinken en eten. De zaterdag zijn we eerst naar een markt geweest. Elke laatste zaterdag van de maand is er een markt met allerlei kleedjes en hele leuke spulletjes. Hier lopen ook erg veel blanke mensen. We hebben hier 2uur rond gekeken, en daarna werden we opgehaald door onze Malawiaanse coördinator, en gingen door voor een picknick ergens aan een dam. We moesten eerst nog een uur rijden. Toen we dachten er bijna te zijn, zagen we dat de enige weg die naar die dam toegaat, vol lag met water door een overgestroomde rivier. De jongetjes die in het water aan het spelen waren, zeiden dat we er wel door konden. De jongetjes voorop, en wij maar hopen dat er geen diepe gaten in de wegen zaten. Gelukkig is het allemaal goed gegaan, en kwamen we uiteindelijk aan bij de dam. Daar hebben we een picknick gehad.
De zondag zijn we naar een kerk geweest, en dat was echt zo bijzonder. In woorden kan je moeilijk uitleggen hoe bijzonder dat was.
We kwamen binnen, en kregen een plek toegewezen. We zagen veel mensen met oranje of blauwe lange kleden aan, en een soort rond iets om hun hoofd. Er werd heel veel gedanst wat erg leek op Indianen dans. Ook werd er op van die trommels geslagen. Alles wat opgelezen word uit de bijbel, word gezongen. Echt heel bijzonder. Daarna was er een soort collecte, en gingen we allemaal naar voren om het geld in een doos te doen. De dienst was echt heel bijzonder.

Maandag werd ik om 6 uur opgehaald om een berg te gaan beklimmen. De rest van de groep waren nog niet terug. Dus ging ik met onze malawiaanse coördinator en haar nichtje de Nkhoma Mountain beklimmen. Genoeg water en eten mee, en daar gingen we. Eerst nog een uur rijden, en toen kwamen we aan. We moesten eerst nog een gids regelen, wat een normale man was zonder wandelschoenen, maar normale gympen die er niet heel comfortabel uit zagen. Toen begon het lopen, het was best zwaar. Veel door het hoge gras, waardoor je gaten in de grond niet zag en je enkel vaak dubbel ging. Maar goed, na 2uur lopen, klimmen en ploeteren, kwamen we aan bij een huisje waar je kan rusten. Je kon er nog voor kiezen om door te gaan naar te top. Dat was dan nog een uur klimmen, en dan bedoel ik ook echt klimmen. Ik besloot mee naar boven te gaan. Elizabeth onze coördinator besloot bij het huisje te blijven. Dus ging ik met onze gids en dat nichtje naar boven toe. Ik had deze rit echt onderschat. Ik het was een enorme zware klim. Veel geploeter en uitgeput kwamen we dan na ruim 1 uur klimmen boven aan. En wauw, ik was zo blij en trots dat ik het gehaald had. Het uitzicht was echt niet normaal mooi. Je keek uit over groen Malawi. (Ik heb foto's geplaatst, zodat kan je een beetje zien hoe het eruit zag!) Er waren veel kinderen boven op deze berg die daar komen om te relaxen en vuur te maken. Het zag er heel gezellig uit. Daarna ging onze weg terug. Dit ging wel sneller, maar niet minder makkelijk. Mijn benen trilde de hele weg, waardoor het voelde alsof ik liep als een pinguïn. In totaal zijn we 5uur onderweg geweest. Ik was zo blij dat ik het gehaald had.
Thuis gekomen lekker gedoucht wat dan extra lekker is, want geloof me, ik was echt ongelofelijk vies. Om 4uur kwam de rest van de groep terug van de Safari. Allemaal waren we erg moe en gingen vroeg slapen.
De afgelopen dagen ben ik weer naar mijn project geweest.
Vandaag had ik mijn laatste dag op het project als vrijwilliger. Ik mag de komende 3 maand nog wel gewoon langs komen om de kinderen op te zoeken. Dit ga ik ook zeker doen.
Gisteren kwam ik op het idee om cupcakes te bakken voor de kinderen en huismoeders. Leuk idee lijkt het, maar hier is het een grotere uitdaging als in Nederland. Toen ik thuis kwam hadden we namelijk geen stroom. Wat de laatste tijd echt een probleem is. We hebben heel weinig stroom. Afgelopen weekend hadden we 1.5 dag geen stroom en water. Dan besef je even dat we in Nederlands echt verwend zijn. Maar goed, om 9uur hadden we nog geen stroom, en ik besloot naar bed te gaan. Ik had nog lollys als reserve. Maar half 10 was er toch ineens weer stroom. Toen heb ik om half 10 nog ongeveer 130 cupcakes gebakken. Uiteindelijk lag ik om half 1 weer in bed. Om 9 uur kwam Maartje mijn Coördinator langs voor een evaluatie en afscheid. En dat is echt hartverwarmend. Alle kinderen, rond de 45 tot 50 kinderen, worden op een stoel gezet. Ik vooraan in een stoel, en gingen ze voor me zinngen. Goodbye, goodbye, but not forever. We say goodbye but not forever. We say, one day, We should meet again. Dan krijg je echt een enorm kippenvel moment. Een afscheid gevoel had ik niet, want ik blijf ze bezoeken de komende 3 maand. Ik kreeg een certificaat en 2 mooie kaartjes met lieve woorden. Ook werd ik bedankt voor alles wat ik betekend heb op dit project.
Daarna mocht iedereen genieten van de cupcakes, en wat genoten ze daarvan. Ze vonden het allemaal echt heel lekker. Van de huismoeders kreeg ik allemaal een dikke knuffel. En om 11uur gingen we weer richting huis. Ik had van de tailor mijn jurk mee gekregen die ik besteld had. Deze heeft hij voor mij op maat laten maken. ( zie foto's)
Maandag hoop ik op mijn nieuwe project te beginnen. Ik heb er enorm veel zin in, en zie er naar uit.

Tionana, en tot de volgende blog.

Gerrieke