Dit zal een van mijn laatste blogs zijn vanuit Malawi. Nog kleine 2 weken tot het eind. Al moet ik nu echt zeggen dat ik zo ontzettend veel zin heb om mensen in Nederland weer te zien.
Iedereen hier in het huis gaat zo langzamerhand weer weg. We zijn nu nog met z'n 3en over. Eerder deze week is er nog iemand het huis uitgegaan. Over een kleine week gaan de laatste 2 naar huis. Dan ben ik 3.5 dag alleen, en dan komt er een andere vrijwilliger waar ik nog 3 dagen mee ben. Omdat ik zoveel mensen heb zien komen en gaan, en met alle mensen weer andere dingen heb meegemaakt, voelt het voor mij heel erg alsof ik verschillende periodes heb doorgemaakt. Een rustige relaxe periode, een drukke en indrukwekkende periode waarin in veel heb gedaan. Nu de laatste periode merk ik dat ik erg veel bezig ben met thuis en afscheid nemen van Malawi en de mensen die ik hier ontmoet heb. Maargoed, we zitten hier nog eventjes.

Lotte, mijn project maatje, is naar huis en ik ben alleen op het project. Maar zoals de huisvader zegt, je bent niet alleen, wij zijn als familie voor je. Ontzettend lief. Ik voel echt een band met deze bijzondere mensen. De huisvader en de huismoeder die dag en nacht klaar staan voor de kinderen, zorgen dat iedereen eten krijgt, en zorgen dat iedereen optijd op school komt. Nouja, het op school komen doen ze soms behoorlijk makkelijk over. Als de kinderen bijvoorbeeld hun schoenen niet kunnen vinden, en dus te laat komen anders voor school, mogen ze gerust een dagje thuis blijven. Laatst was er een jongen thuis, nadat ik had gevraagd waarom hij niet naar school was gegaan, vertelde de huismoeder mij dat hij gelogen had. Hij had namelijk gezegd dat er vakantie was, maar dat was er niet. Het jongetje mocht toch gewoon thuis blijven.

Op het project komen regelmatig bezoekers. Dit kunnen dan sponsors zijn van de kinderen, of mensen die het project helpen ondersteunen. Als er bezoekers komen, moeten alle kinderen zorgen dat ze er netjes uit zien, en ook de hele huiskamer word schoongemaakt. Er worden verschillende liederen gezongen, en er word gedanst. Heel leuk en indrukwekkend om te zien. Als je ze zo ziet dansen, maakt het me toch een beetje trots. Vaak worden wij als vrijwilligers ook voorgesteld en leggen we uit wat we komen doen. Vaak zijn het Amerikanen die komen. Onze huisvader raakt maar niet uitgepraat over hoe blij hij met ons als vrijwilligers is.

Laatst vertelde ik een stukje over de village, waar veel arme mensen wonen. We zijn er laatst weer heen geweest om daar te helpen met het serveren van het eten. Maar de mooiste reden waarom ik daar die dag kwam, was omdat ik het sponsor kindje ging ontmoeten die mijn moeder sinds kort sponsort. Toen ik hoorde dat je kinderen uit de village kon sponsoren, en het project daar gezien had en meegedraaid had, leek het mij enorm mooi en bijzonder om een kindje te sponsoren. Maar nu sponsor ik al 3 jaar een meisje in Colombia, en werd het anders te veel. Gelukkig dat mijn moeder een kindje wou sponsoren. En dat kindje heb ik toen ontmoet. Een meisje van net 6 jaar. Prachtig kindje. Toen ze me zag, vloog ze letterlijk op me af, en kreeg ik een grote omhelzing. Ik smolt meteen helemaal. Ook heb ik haar moeder en jongere broertje ontmoet. De verhalen achter deze kinderen zijn altijd moeilijk. De armoede waarin ze leven en de dingen die ze hebben meegemaakt zijn vaak verdrietig. Haar moeder was ook erg dankbaar. De middag hebben we nog met de kinderen gespeeld. Daarna gingen we met de fietstaxi naar huis. Dat is een leuke route, veel kinderen die je achterna rennen of beginnen te roepen 'MZUNGU' en dan beginnen te zwaaien. Dit maakt me vrolijk.

De dagen erna op het project waren leuk. Ik heb Loom bandjes met ze gemaakt. Dit heb ik gedaan met de stiekjes en materialen die ik van mensen uit Nederland heb gekregen. Dit vonden ze echt super leuk, en zijn ze ook lang mee bezig geweest.
Van de week heb ik een spel met ze gedaan met ballonnen. Alle kinderen hebben een touwtje met een ballon, die moeten ze om hun enkel binden. Dan moeten ze rennen en elkaars ballonnen proberen kapot te maken. Dit was echt een ontzettend grappig gezicht, en vonden ze leuk om te doen.

Laatst was er een jongetje ziek van mijn project. Hij is al bekend met astma, Maar nu werd hij ook ziek. Ik ging mee naar het ziekenhuis. Na uiteindelijk super lang in het ziekenhuis gezeten te hebben, 2 zuurstof maskertjes en bloedprikken later kwam er een bacterië uit de onderzoeken. Omdat hij zo benauwd was en veel moest hoesten werd hij uiteindelijk opgenomen. Erg sneu. De volgende dag ben ik nog op bezoek geweest toen ik naar huis ging vanaf het project, want dan kom ik langs het ziekenhuis, en gelukkig diezelfde avond mocht hij naar huis.

Vorige week vrijdag heb ik ook een erge indrukwekkende en mooie dag gehad. Een paar kinderen van de nursery school waar ik in de ochtend help, gingen op school reisje naar het vliegveld. Maar we gingen eerst nog kinderen uit de village ophalen. In de village zijn de sloppenwijken. Children of the nations heeft daar ook een nursery schooltje zitten. Deze kinderen gingen ook mee. Deze rit en het bezoek aan deze village was echt heel bijzonder. Links en rechts van mij zag ik kleine hutjes met een rieten dak. De toilet is openbaar en kunnen alle mensen van gebruik maken. De toilet is een gat in de grond en word afgeschermd met riet. Achter ons renden kinderen achter de bus aan. Kinderen zonder schoenen en kapotte kleding. Vrouwen die hun kleding wassen bij de pomp, volwassenen maar ook kinderen met grote emmers water of andere dingen op hun hoofd en kinderen in een doek achterop hun rug. We kwamen aan bij het schooltje waar meer dan 150 kinderen stonden te zwaaien. Gelukkig gingen ze niet allemaal met ons mee. Ik ging de bus uit om in het schooltje te kijken. En gelijk had ik alle kindjes aan mijn arm hangen. Ik krijg altijd veel energie van deze kinderen, maar ze slurpen ook je energie. Ik was al moe van het spelen met de kinderen voordat ik de bus weer in ging om daadwerkelijk naar het vliegveld te gaan. Met 45 kinderen van deze village en 9 kinderen van onze school gingen we dan op weg. Propvol zat de bus, maar wat was het gezellig. De kinderen waren gezellig aan het zingen. We moesten 30 minuten over het zandpad rijden, wat soms best griezelig was. Veel gaten en veel diepe kloven in de weg zorgden ervoor dat ik soms even mijn adem in hielt. Links van mij lag nog een vrachtwagen in een kloof. Gelukkig is de weg goed gegaan. En kwamen we op de normale weg. Hier merkte ik het verschil tussen de kinderen uit de village en de kinderen uit de 'normale' dorpen. De 45 kinderen van de village die eerst nog zo vrolijk aan het zingen waren, werden stil en keken hun ogen uit, terwijl de 9 andere kinderen moe waren en gingen slapen. Het verschil is hier ook erg groot. Je hebt ook erge rijke malawianen en arme. De arme worden gediscrimineerd door de rijke. Heel dubbel. Uiteindelijk kwamen we aan bij het vliegveld waar we gingen lunchen.
Zaten we dan, op het gras met 54 kinderen en 9 begeleiding om te eten. De kinderen krijgen vaak de restjes mee van de dag ervoor. Veel kinderen hebben dus rijst, of aardappeltjes of zoete aardappel mee. Na het eten gingen we naar een plaats waar we de vliegtuigen kunnen zien opstijgen en landen. De kinderen waren sprakeloos. Sommige van de kinderen uit de village hebben amper een auto gezien, en dan nu ineens een vliegtuig van zo dichtbij. Ze vonden het helemaal te gek, en op hun tenen gingen ze staan om alles goed te kunnen zien. Ik heb hier echt van genoten, maar was enorm uitgeput van de aandacht die je aan de kinderen moet geven en die ze vragen. Want als blanke krijg je erg veel aandacht van de kinderen. Uiteindelijk gingen we weer terug naar de bus waar iedereen nog een pakje drinken en een snack mee kreeg naar huis. Daarna ging onze rit terug naar huis. Weer werd er gezellig gezongen, maar toch sliepen er hier en daar wat kinderen. Weer gingen we eerst naar de village, wat nog steeds bijzonder blijft. Vol met indrukken en uitgeput kwam ik thuis aan.

Dit weekend zijn we weer naar Salima geweest. Dit keer waren we maar met z'n 2en. We hebben dit weekend lekker genoten en rustig aan gedaan. We zaten in een lodge waar we prachtig uitkeken over het meer heen. Echt heel mooi. Beneden ons zien we volwassenen en kinderen aan het meer hun kleding wassen en hun afwas doen. Blijft bijzonder om te zien. We zijn ook nog op de water scooter geweest. Dat verliep wat anders dan gehoopt. Allereerst was het echt super vet. We gingen 20 min, maar na 15 min begon de waterscooter van ons allebei te piepen en scheen de benzine op te zijn. We moesten ruim een half uur wachten voordat er nieuwe benzine hadden. We wouden nog graag met z'n 2en op 1 waterscooter, en omdat we allebei nog 5 minuten mochten, hebben we gevraagd of we dan op 1 waterscooter 10 minuten mochten. En dat mocht, super vet. We gingen echt loei hard, en we zijn 2x gevallen. 1x omdat ik de bocht te scherp nam, en de 2e keer omdat ik achterop zat en geen grip meer had na een golf. De 2e keer klapte in mijn mijn buik en borstkas op het water. Eerst had ik er nog niet veel last van omdat je vol adrenaline zit, maar daarna kreeg ik erg veel last van het ademen. Daarom gisteren even naar het ziekenhuis geweest omdat ik me ook misselijk begon te voelen. Daar vertelden ze me dat mijn ribben gekneusd zijn en een bacterie gevonden is. Helaas, vlak voordat ik dus naar Nederland ga nog een bezoekje aan het ziekenhuis. Antibiotica en pijnstilling meegekregen. Het gaat wel iets beter gelukkig. Nog even rustig aan doen, en nog volop genieten van de laatste dagen. Op 4 juli om 07.00 hoop ik dan te landen op Schiphol.

Gerrieke