En toen was het zover, het zit er alweer op. En wat is het allemaal snel gegaan! Deze blog komt dus vanuit Nederland

Afgelopen weken heb ik als erg apart ervaren. Ik wist dat ik snel zou gaan, maar besefte het nog niet, omdat alles nog zo ging als voorheen.

We zijn nog naar cape maclear geweest. We hebben weer gesnorkeld tussen de vissen. Dat blijft toch echt enorm vet. De opgewekte kinderen, en de vrouwen die in het water aan het wassen zijn, blijven toch echt mooi en indrukwekkend. Dit weekend hebben we echt lekker relax gedaan, en lekker genoten van de hitte van de Malawiaanse zon.

Ik ben ook gewoon weer naar mijn project gegaan, en alles was daar normaal.
In de ochtend het schooltje, daarna met de oudere meiden kletsen, en smiddags de andere kinderen helpen met huiswerk of met hen spelen. Elke laatste woensdag van de maand gaan de kinderen vasten, dit vanuit hun geloof. Ook ik ging mee vasten. Ik had alleen in de ochtend wat gegeten, en daarna tot en met 5uur niks. Ik had dus wel enorme trek. Toen de kinderen terug waren van school, gingen ze bidden en zingen. De huisvader loopt door de kamer heen omdat hij zo in het moment zit, terwijl de kinderen aandachtig luisteren naar het verhaal dat hij verteld. De huismoeder leest daarna een stukje voor, en ook dat gaan niet zonder emotie. Na al het zingen en preken, is er een pray time, alle kinderen en de huisvader en huismoeder beginnen te bidden, maar dan heel intens. Links van mij zit een jongetje op zijn knieën te bidden, terwijl de huisvader aan het ijsberen is door de huiskamer. Dit zijn echt 'je moet er bij zijn geweest' momentjes om een helder beeld te krijgen van wat er gebeurd. Na dat alles gedaan was, gingen we eten. We kregen allemaal brood en zoetigheid, en zelfs een flesje met prik! De kinderen genoten hier zichtbaar van. Rond een uur of 6 ging ik weer naar huis. Ik ben 3.5 dag alleen geweest omdat alle vrijwilligers al naar Nederland waren. Na 3.5 dag kwam er gelukkig nog een vrijwilliger waar ik nog 3 dagen mee doorgebracht heb.

Laatst ging ik nog naar 'old town' om stofjes te halen om tasjes en andere dingetjes voor te laten maken. Old town is hele grote markt met allerlei kraampjes en winkeltjes waar ook heel veel arme mensen te vinden zijn! Overal waar je loopt, zitten mensen aan de kant op dingetjes te verkopen als in groenten/fruit of andere etenswaren! Allemaal naar je starend of je alsjeblieft wat wil kopen. Ik had mijn stofjes binnen, wou weer naar de tuktuk lopen, totdat ik werd opgeschrikt van een greep aan mijn been. Ik keek naar beneden, en schrok van een verminkte, manke man die mij voor geld en hulp vroeg. Ik ben doorgelopen, nog vol schrik en met een schuldgevoel dat ik deze man heb laten zitten. Verderop kroop er nog een man over de grond, en zo hier en daar zitten mensen op de grond te bedelen. Het is erg dubbel deze mensen niet te helpen, en het in je zit dat je wil helpen, maar het echt niet slim is, aangezien je dan meer mensen om je heen komen bedelen.

De dag erop ben ik weer naar de village 'sloppenwijken' geweest. Daar komt mijn sponsor zusje ook vandaan. En daar zit ook een naai schooltje waar mensen zelf kleren leren maken. Ik had hier mijn stofjes ingeleverd en gevraagd of ze tasjes en kussen slopen konden maken. En dat konden ze. Hiermee heb je zelf een leuk souvenir en je helpt daar de mensen ook mee met het geld wat je daarvoor betaald. Ik heb nog even wat tijd doorgebracht met mijn sponsor zusje en haar moeder, voordat ik naar het vliegveld ging om de volgende vrijwilliger op te halen. Ik was echt blij dat er weer een nieuwe vrijwilliger kwam na 3.5 dag alleen te zijn geweest.

De zondag ben ik weer met de kinderen voor het laatst mee naar de kerk geweest. Ik zou de week ervoor al mee gaan, maar toen was er wat mis met het vervoer, en konden ze toch niet gaan. Maar deze keer zouden ze gaan. De kerk duurt normaal van 9 tot 12, maar het is geen probleem later aan te schuiven en eerder weer weg te gaan! Wij kwamen om half 10 aan, en om kwart voor 12 was het busje er alweer om ons op te halen. De kerk is echt heel bijzonder en de mensen zijn dan ook heel vrolijk. Heel veel word er gezongen en gedanst. Er is een tijd voor mensen die willen optreden, dan kunnen mensen naar voren komen die wat willen zingen of doen. Er kwam iemand naar voren toe, alleen, maar al snel kwamen er meer mensen als achtergrond dans clubje achter haar dansen. Er werd vanuit de kerk allerlei geluiden gemaakt omdat ze het mooi vonden. Heel apart om mee te maken. Voor de offering moesten we naar voren toe. Op de achtergrond hoor ik de kinderen buiten zingen, die krijgen daar zondagschool. Maar als ze willen, kunnen ze zo de kerk in lopen.

En toen was het alweer maandag, mijn laatste dagje op het project. Deze dag was ik zelf ook zo somber, omdat ik het ging beseffen. Ik ga naar Nederland, en laat deze kindjes ,die ik stiekem al diep in mijn hart verborgen heb, achter. S morgens was het schooltje er, waar ik gewoon nog mee geholpen heb. Toen zij om half 12 naar huis gingen, werd er nog voor me gezongen: goodbye, goodbye but not forever. We say goodbye but not forever. We say, one day we should meet again! Hoe standaard dit liedje ook is, en hoe vaak ze het daar zingen als iemand weggaat, toch krijg je de tranen in je ogen en een brok in je keel.
Rond half 3 kwamen dan de normale kinderen van het tehuis thuis van school. En mijn malawiaanse en Nederlandse coördinators kwamen ook voor mijn afscheid. Nadat ik bedankt werd voor wat ik allemaal had gedaan voor hen, en voor de tijd die ik met ze heb doorgebracht, begon het echte afscheid. Alle kinderen gingen in een rij, en kwamen ze mij allemaal een knuffel geven, en terwijl ze dat deden zongen ze 'thank you auntie Gerrieke, for the thinks you've done to us'. Ik krijg de brok nu alweer in mijn keel als ik terug denk aan dit moment. Een waardevol maar moeilijk moment, waarin ik besef hoe leuk ik het gehad heb daar. En toen kwam het moment om te gaan, en ik stapte in de tuktuk samen met mijn coördinator om naar huis te gaan! Het wegrijden van dit project, en het beseffen dat ik ze voorlopig niet weer zie maakte mij verdrietig, maar ook dankbaar dat ik deze kans gekregen heb.

En toen was het dinsdag, de dag waarop ik zou gaan vliegen. Ik vloog smiddags om 15.15, dus de ochtend had ik nog om wat te doen. Eerst ben ik weer naar de village gegaan om afscheid te nemen van mijn sponsor zusje en moeder. Ze zat zelf op school, en daarom heb ik nog wat spulletjes meegegeven aan haar moeder dat ze kan gebruiken. Daarna ben ik doorgegaan naar mijn 1e project om daar ook afscheid van te nemen. De kinderen daar vlogen letterlijk op me af. Ze wisten zelfs nog mijn naam. Ik praat over kinderen van 1 en 2 jaar. Nadat ik ook van hun en het personeel daar afscheid had genomen ben ik doorgegaan naar de souvenirsmarkt om de laatste dingetjes in te slaan. En toen half 1 werd ik uiteindelijk opgehaald door Elizabeth mijn malawiaanse coördinator. Zij heeft mij 4 januari ook opgehaald toen ik in Malawi kwam, en nu brengt ze me ook weer weg. Echt heel fijn. Ik had een overstap in Kenia, waar we wat vertraging hadden. Maar uiteindelijk, om 8.10 in de ochtend landde ik eindelijk weer op Nederlandse bodem. Ik had ontzettend veel zin om de mensen in Nederland weer te zien. En ik was ook erg blij toen ik mn moeder, zus en schoonzusje weer in mijn armen kon sluiten na 6 maanden. Eenmaal op weg naar huis voelde het net of ik niet weg was geweest. Het voelt al zo vertrouwd en als normaal. Maar toch moet ik aan nog zoveel dingen weer wennen.
En toen reden we weer in Elburg en was het huis in zicht, ik werd helemaal blij toen ik dat zag. Een groot spandoek was uitgehangen en overal hingen slingers. Er was een taart besteld met 'Welkom thuis Gerrieke' erop! Ik werd hier helemaal vrolijk van. Thuis wachtte mijn vader, oom en 2 tantes op mij. Wat een fijn thuiskomen was dat. Veel mensen kwamen nog even langs om gedag te zeggen. Het voelde voor mij echt als een warm welkom.
Al moet ik nu nog steeds weer wennen aan het leventje in Nederland, ik ben blij dat ik weer thuis ben. Maar toch, ik mis de mensen die ik daar ontmoet heb, en de lieve kinderen die ik geholpen heb. Maar ik weet zeker , one day we should meet again! Ik ga absoluut terug naar dit prachtige land, dat mijn hart gestolen heeft. Niet alleen de vriendelijkheid van de mensen, en ook niet alleen alles wat ik daar achterlaat en meegemaakt heb, maar ook het prachtige landschap trekt mij om weer terug te gaan. Malawi mijn 2e thuis!

Ik wil echt iedereen vanuit Nederland bedanken voor het lezen van mijn blog. Ik vond het altijd heel fijn om te zien en te voelen dat er mensen geïnteresseerd waren in wat ik in Malawi deed. Ook de reacties deden mij erg goed. Bedankt. Ik zal weer even moeten wennen in Nederland, maar wie weet tot mijn volgende blog. Volgende week vrijdag hoop ik weer naar een kindertehuis in Bulgarije te gaan voor 2 weken om me ook daar weer in te zetten. Dit doe ik dan al voor de 3e keer. Ik ga daar ook weer een blog voor aanmaken. Houd dat dus in de gaten.

Zikomo kwambiri, and tionana!

Gerrieke