Dag allemaal,

Inmiddels is het nu vrijdag en ben ik alweer ruim 2 weken in Malawi ' the warm heart of Africa '. En dat is ook echt zo. De mensen hier zijn erg lief, en erg open. De kinderen die op straat lopen vinden het zelfs grappig om blanken te zien. Altijd zwaaien ze, of beginnen ze verlegen te lachen. Soms vind ik het best wel lastig dat ze de blanken op een hogere positie hebben dan dat ze zich zelf hebben staan. Bijvoorbeeld we gingen laatst uit eten, en het is gebruikelijk om bij iets waar ze je een dienst hebben verleend, een fooi te geven. Dus ook wij gaven een fooi. En De man maakte zo'n diepe buiging, dat hij bijna de grond kuste. En hij bedankte ons echt wel 8 keer. Ook kwam hij wel een paar keer tijdens het eten langs om te vragen of alles naar wens was, en zo ontzettend vriendelijk lachen. Ze behandelen je soms echt alsof we hoger dan ze staan, terwijl ik me zo niet voel. Soms heb je ook mensen die alleen maar om geld komen vragen, en dat vragen ze alleen maar omdat wij door hun voor een rijke westerling aangezien worden, terwijl je dat zelf niet denkt te zijn. Laatst kochten we een ananas van iemand die ze op straat aan het verkopen was, en met dat we betaalden, kwam er een volgende aanlopen die avocado's verkocht. Nee avocado hoefden we niet, de prijs werd steeds lager, maar we zijn toch doorgelopen. Vorige week zaterdag zijn we wezen zwemmen, het was hier echt heerlijk weer. We zijn met de tuktuk naar het zwembad gebracht. Heerlijk, en gelukkig kon ik weer iets half hinkelend en lopend vooruitbewegen met mijn zere voet. De zon schijnt hier feller doordat we hier dichter bij de evenaar zitten, en voordat ik het wist was ik dus ook verbrand. Er kwam een serveerster aan, en vroeg of we wat wilden drinken. Een ijsthee leek me wel erg lekker, en ik vroeg of ze die hadden. Ze moest even nadenken, maar ja, die hadden ze. Na 15 min werd eerst de cola van Jitte gebracht, na weer 10 min het kopje voor Bianca waar ze koffie in kon doen, maar zonder koffie. Weer 10 min later eindelijk de koffie voor Bianca en mijn ijsthee. Toen ik een slok van de, ik dacht lekkere, ijsthee nam, kwam ik er ineens achter waarom het zolang duurde voordat ik mijn ijsthee kreeg. Het was namelijk gewone thee, afgekoeld met allerlei ijsblokjes. Bah, wat een gore smaak. En heb het heel subtiel maar in het gras gegooid. De volgende keer maar gewoon water besteld.
Na een heerlijke dag lekker zonnen en genieten in het water zijn we weer terug gegaan naar ons huis, waar de 2 Noorse meisjes al aangekomen waren. Kennis gemaakt met de meiden, en zijn toen lekker gaan eten. Jitte en ik hadden wraps gemaakt. En het was echt lekker. Dit is geen stille hint voor thuis, maar het was echt heerlijk. We gaan hier altijd al op tijd slapen, want je word hier ook altijd weer vroeg wakker. Ik had erg veel last van dat ik verbrand was, en werd hier ook erg misselijk van. Ik had slecht geslapen, en voelde me erg naar. Maandag voelde ik me daarom ook erg ziek, en ben toen ook niet naar mijn project gegaan. Maar naar 's avonds 2 zakjes ORS te hebben genomen, voelde ik me weer een stukje beter worden, en gelukkig was ik de volgende dag weer zo goed als fit om naar het project te gaan. De dagen op het project worden steeds leuker, omdat je steeds meer weet wat je moet doen, en dus ook uit jezelf meer dingen gaat zien. Bijvoorbeeld wanneer de kinderen gewone pampers of van die handdoeken luiers aanmoeten. De kinderen op het project zijn altijd super enthousiast als we aankomen op het project. Vele kinderhandjes gaan al de lucht in om opgetild te worden. Toen we terug reden vanuit het project reden we met de tuktuk terug naar het huis, toen we een brug passeerde. Hier stonden erg veel mensen op, en onze tuktuk chauffeur zei dat er wat was gebeurd. Hij wist niet goed wat, en we besloten even te stoppen om te kijken of we misschien wat konden betekenen. We keken naar beneden in de rivier en er dreef een levenloos lichaam in het water. O wat schrok ik hier van. Ik voelde me even heel machteloos. Iedereen stond te kijken, en niemand die de man hielp. Hij dreef maar verder weg,en verder weg. Ik zou hem er zo graag uit willen halen, maar besefte tegelijk dat het voor mij onmogelijk was, gezien de afstand die ik nog moest afleggen en we stonden op een brug. Er was een man op zijn land bezig, 10 meter van het lichaam vandaan, en zelf hij keek er niet naar om. Er zit een school naast de rivier, en er renden allemaal kinderen naar de rivier om te kijken wat er in lag. En renden al huppelend weer terug naar hun school. Even werd ik omvangen door een onveilig gevoel, was het dan normaal dat niemand naar je omkijkt als iemand in het water ligt? De terug rit in de tuktuk was het stil. Ik was even in shock van wat er net gebeurde, en besefte het tegelijkertijd ook nog niet helemaal.
'S avonds zijn we wezen uit eten. We gaan altijd 1x per week uit eten met onze coördinator. Is altijd gezellig.
De rest van de dagen zijn we weer naar het project geweest. We waren een keer op de terugweg vanaf het project, tot een politie vrouw ons aanhield. In een tuktuk mag je met 2 personen achterin, en dat was goed. Ze controleerde niet eens of de chauffeur een rijbewijs had, maar ging gewoon heel leuk ons chichewaanse woordjes leren. Echt super hilarisch. Laatst kwam de tuktuk ons ophalen, we waren omderweg naar oms huis tot hij ons even meedeelde dat hij nog even wat moest halen voor de tuktuk, en dat het een kwartier duurde. Zaten wij dan in een tuktuk, met enorm veel aandacht van de kinderen die langs kwamen lopen. Op de weg rijden alle auto's door elkaar heen. Ze rijden hier ook aan de verkeerde kant, waar ik in het begin ook aan moest wennen. Ook het stuur zit aan de andere kant. Soms als de taxi komt om ons ergens heen te brengen, wil ik altijd aan de verkeerde kant instappen.
Donderdag op het project kwamen er om 14.15 allemaal kinderen van een internationale school om allerlei spulletjes te brengen voor de kinderen. Het was toen een enorme chaos op het project. Wel ontzettend leuk om de kinderen zo blij te zien met het speelgoed wat ze krijgen. De volgende dag was het speelgoed allemaal al opgeborgen. Ze hebben echt overal speelgoed, er hangt zelfs allemaal speelgoed aan het plafond. Waarom, geen idee. De kinderen kunnen ook slecht delen. Daarom is het met speelgoed spelen soms ook een enorme strijd. Tussen de middag gaan de kinderen slapen, dus hebben we vanafneen uur of half 12 tot een uur of half 2/2 uur niet veel te doen. Meestal nemen we dan Uno mee, en gaan we even lekker een spelletje spelen. Maar gisteren hebben we een van de huismoeders geholpen met de pinda's uit de dop pinda's te halen. Super veel werk, maar ze waren er blij mee. De mensen hier kunnen zo een paar uur op de grond zitten zonder rugleuning. Ik krijg na een kwartier al last van mijn rug.
Laatst zaten we op het trappetje op het binnenplein. En we lieten ons heel even achterover zakken, en lagen even op de grond omdat we last kregen van onze rug. Een van de huismoeders zag dat, en pakte een matrasje voor ons, en legde die in een ruimte neer waar we even konden rusten. Hun liggen in de slaapzaal van de kinderen op de grond, en wij kregen een matrasje in een speciale kamer. Ik zou liegen als ik dat niet fijn vond, maar bezwaard voelde ik me tegelijkertijd ook.
Stroom is hier nog steeds erg schaars, en nu met 7 personen in een huis is het ook erg plannen met douchen, en met koken is het ook erg wennen, omdat we maar 2 gas pitjes hebben. Gisteren zijn Jitte en ik met tuktuk door de drive in van de KFC geweest. Ik was super verbaasd dat ze hier een KFC hadden, maar hier zullen we vaak met de tuktuk doorheen gaan. Vandaag ( vrijdag ) waren we op het project. Onderweg met de tuktuk kwamen we een vrachtwagen met een open achterbak tegen. In de achterbak zaten ongeveer 30 mensen, onze chauffeur vertelde dat dit allemaal gevangenen waren. Voor mijn idee konden ze zo ontsnappen, maar er werd verteld dat als er een wou ontsnappen, er geschoten werd. Wij reden naast ze, en ze riepen allemaal naar ons voor geld. Best ongemakkelijk. Gelukkig gingen ze een andere kant op, en hadden we er geen last meer van.
Vanmiddag zijn we met een huismoeder meeggeweest om 6 kinderen van school te halen. De huismoeder ging een lokaal in, en even later wuifde ze ons om te komen. Daar stonden wij dan, voor in de klas met ongeveee 20 kinderen van 5 tot 7 jaar. In een koor werd gezegd, Hello Madam, how are you madam. Welcome in class madam. Thank you madam. Ontzettend indrukwekkend, en ze gingen nog 2 welkomsliedjes voor ons zingen. Gister avond is er een nieuw jongetje gebracht bij ons in het huis. Echt sneu, en hij weet niet wat hem overkomt in deze drukte.
Al met al heb ik het hier nog enorm naar mijn zin, en houd het voor nu nog wel even vol.

Gerrieke