Safari in Zambia

Eindelijk op safari,
Om kwart over 7 s'ochtends reden we dan met de taxi eindelijk naar Kiboko om op safari te gaan naar Zambia. We hadden een lange reis voor de boeg. Na alle papieren in te hebben gevuld, gingen we dan eindelijk weg. Er waren ook 2 meiden (London en België) die dezelfde safari hadden geboekt, en dus bij ons in zaten. We gingen erheen met een klein busje waar 12 mensen in kunnen. Onderweg naar Zambia zie je veel, en daarom is een auto rit ook nooit saai. Mensen aan de kant van de weg, die alleen maar aan het relaxen zijn. We worden onderweg heel vaak nagekeken, een busje vol met 9 blanke is natuurlijk daar wel heel bijzonder. Veel kinderen aan de zijkant van de weg die beginnen te zwaaien. Super schattig. De kinderen lopen hier ook gewoon langs de zijkant van een weg. Altijd even griezelig, maar een misstap en ze liggen onder de auto. Als iemand aan de zijkant van de weg loopt, en wij moeten er langs, drukt hij gewoon even op toeter om duidelijk te maken dat ze op moeten passen. Om een flesje water te drinken tijdens het rijden zonder te smeren, is een flinke uitdaging. In de wegen zitten veel gaten, of veel ongelijke stukken. Of zo ineens random hobbels in de weg.
We moesten onderweg nog even stoppen om spullen ergens op te halen. De chauffeur had zijn raam open staan voor frisse lucht, maar er kwam een man aan die voor eten ging bedelen. Gelukkig kwam de chauffeur er weer aan, en haalde de man weg. Je wilt hem wel zo graag eten geven, maar als je dat doet, heb je straks half Malawi aan je auto staan. We vervolgde onze rit naar de grens van Zambia, waar we onze gele koorts stempel moesten laten zien. En een visum moesten aanvragen voor Zambia. Gelukkig ging dat bij iedereen vlot, en konden we door. In Nederland is het allemaal heel officieel, maar hier zitten ze gewoon in een klein tentje alles te controleren. We reden weer verder de grens over. Onderweg kregen we een lunch, een heerlijke sandwich met vanalles erop. Jitte en ik wisten niet goed wat we wel en niet moesten meenemen en hadden water en eten voor een heel weeshuis meegenomen, maar dat was uiteindelijk helemaal niet nodig. Na uiteindelijk 7 uur onderweg geweest te zijn, kwamen we eindelijk aan bij onze tent in Zambia waar we verbleven. Een best fijne tent. 2 bedden, en een klein kastje. Ik sliep samen met Jitte in een tent. Na onze spullen gedropt te hebben, kregen we een rondleiding op het terrein. Er lopen veel apen en antilopen. Omdat we midden in de natuur op een kamp zitten, is het dus goed mogelijk dat er dieren komen. We moeten daarom ook al ons eten inleveren. Olifanten ruiken dat namelijk heel goed, en komen dan je tent binnenstappen, wat je het liefst wilt voorkomen natuurlijk. Er is een barretje waar we 's avonds wat kunnen gaan drinken als we dan willen. Er zit een zwembad bij, Super gaaf. Het is namelijk bloedjeheet, en we duiken er daarom ook snel in. Vanuit het zwembad, kijken we zo over het water waar we de nijlpaarden kunnen zien. Het is net of je in een droom zit, en het niet allemaal echt meemaakt. Zo tof, en indrukwekkend. Na het zwemmen gingen we eten. De kok heeft een soort pasta met een saus voor ons gemaakt. Na het eten zijn we naar onze tent gegaan. Als we moeten douchen of naar de wc moeten, dan moeten we naar een gebouwtje lopen. Echt een camping idee dus. Omdat de dieren dus overal kunnen lopen, moeten wij als we in het donker naar dat gebouwtje willen, een seintje geven aan de watchman die dan met je meeloopt met een zaklamp en een katapult, daar laten ze de beesten mee schrikken. De eerste nacht ben ik maar 1x wakker geworden toen het keihard begon te regenen. Je hoort ook telkens het brullen van de nijlpaarden. En toen de meeste mensen in Nederland nog op 1 oor lagen, om 5 uur in de ochtend, ( 4uur in Nederland), werden we gewekt om op onze eerste safari rit te gaan. Met een jeep waar we met 9 mensen in kunnen. Als eerste zagen we de olifanten, giraffen, zebra's en veel antilopen en veel apen gezien. Maar ook hebben we een luipaard gezien, wat niet altijd vanzelfsprekend is. Het geeft echt een gaaf gevoel als je zo met een jeep door alles heenrijd. Overal word je heen geslingerd, er zijn natuurlijk geen gewone wegen. We hebben 4 uur gereden. Onderweg zie je erg veel. De kuddes olifanten en antilopen en zebra's worden daarom ook al snel normaal. Tot we een keer door een smal paadje reden, en er heel dichtbij een olifant stond aan mijn kant. Echt wauw, wat een beest. Ik denk 2 meter van mij vandaan. Een olifant kan wel meer dan 5 ton wegen. Dat wil je niet graag op je hebben. Ook zagen we een hyena aan de kant. We zagen ook veel botten en schedels. Nadat de 4 uur voorbij waren, gingen we terug naar het kamp. Omdat het weer zo warm was geworden zijn we meteen gaan zwemmen. Genieten, en om half 4 werden we weer verwacht aan de grote tafel voor wat drinken. En om 4 uur hadden we onze tweede safari rit. We hebben in deze rit niet veel meer gezien als de eerste rit. De olifanten waren wat actiever zodat we meer konden zien. En de nijpaarden die normaal de hele dag in het water liggen omdat ze niet van de hitte houden, gingen in de avond allemaal het water uit. Om half 7 word het donker, dus toen was er een man mee om bij te schijnen. Om 8 uur waren we er weer, en gingen we eten. De kok hier krijgt van mij 10 punten. Heerlijk, en veel smaak. Na het eten zijn we weer meteen naar bed gegaan, want de volgende dag werden we weer vrolijk om 5uur gewekt. Deze nacht was het wat onrustiger. Ik werd wakker van een enorm gebrul. Na 10 min. viel ik weer in slaap. De volgende ochtend hoorde ik dat er een nijlpaard op het terrein was, en een leeuw aan de andere kant van de rivier die geluid aan het maken waren. Ook was er een luipaard op het terrein. Om half 6 ontbeten en om 6 uur zaten we dan weer in de jeep om weer op safari te gaan. Ik hoopte dat we een leeuw zouden zien, want die waren we nog niet tegen gekomen. De big5 gaan we niet zien, want de neushoorn leeft hier alleen in gevangenschap en niet in het wild. Als eerst zagen we veel giraffen die midden op onze weg stonden. Wat een grote beesten. Daarna zagen we nog veel olifanten, zebra's en antilopen. En dan, daar waren eindelijk de leeuwen. Suuuper gaaf, en wat een beesten. Het mannetje was erg op zijn hoede, maar ze liepen vrolijk voor de auto uit. Even wat verderop zaten nog 2 leeuwen, die we mooi op de foto konden zetten. Om 10u waren we dan weer terug op het kamp, waar we lekker eten kregen. Weer zijn we lekker gaan zwemmen. Inmiddels zijn er meer mensen bij gekomen op het kamp. Ik lag in het zwembad en mijn slippers lagen bij een ligbed, tot er een aap aankwam, en er met mijn slipper vandoor ging. Later gingen we beneden kijken, en lag daar mijn slipper. Hij had er schijnbaar toch niet veel aan. Om 4 uur gingen we dan weer op onze night drive. Ook deze keer zagen we weer veel olifanten en de andere dieren die voor ons al heel normaal waren geworden. Tot we weer een leeuw zagen. Dit was zo ontzettend gaaf, hij was zo dichtbij, dat als ik het wou, hem zo aan kon raken. Hij was duidelijk op zoek naar eten, maar dat liep er niet zo snel. We hebben de leeuw 20 min gevolgd, en zijn daarna weer doorgereden. Om 8uur waren we weer op het kamp, en na lekker gegeten te hebben, zijn we weer lekker naar bed gegaan. De volgende ochtend werden we 6 uur gewekt, en zijn we 7 uur weer richting Malawi gegaan. Na weer een lange rit van 7 uur, kwamen we weer aan bij ons huis in Lilongwe. We waren allemaal erg moe en uitgeput, en zijn vroeg gaan slapen. Vandaag zijn we weer optijd opgestaan om naar ons project te gaan. Het is heel bijzonder hoe normaal ik alles al vind. Het rijden met een fiets taxi. Enorm afdingen op de markt, het leren omgaan met het veel doen met minder dingen. Vanmiddag zijn we naar de markt geweest om wat te halen voor het avond eten. Gelukkig is daar wel een man, die namens onze stichting aangeraden word om mee te overleggen als je groenten wilt halen. We geven dan aan hem door wat we willen, en hij zoekt dan voor ons het beste kwaliteit voor een goede prijs. Een bezoekje aan de markt is een enorme uitdaging, doordat we veel aandacht krijgen van alle mensen die wat verkopen. Gelukkig is het gelukt. En hebben we vanavond weer lekker gegeten. Vandaag heeft het veel geregend, wat erg goed is voor het land. Dit regenseizoen is het erg droog, en ze Malawianen maken zich daarom ook veel zorgen over de gewassen. Deze regenbui kwam dus erg van pas.

Tot de volgende blog.

Gerrieke

Update vanuit het zonnige Malawi

Hier weer een update vanuit het zonnige en warme Malawi. Het is hier erg warm, de afgelopen dagen heeft de temperatuur elke dag de 30 wel aangetikt. Soms staat er een windje, waardoor je de hitte niet altijd doorhebt, en voordat je het weet verbrand.
Zaterdag ochtend zijn we om half 8 in de ochtend opgehaald door de taxi om naar Senga te gaan. We hebben een nachtje weg geboekt met allerlei activiteiten. Na 2 uur onderweg geweest te zijn, kwamen we aan in onze Lodge waar we de nacht zouden doorbrengen. De rit erna toen was echt prachtig. Mooi uitzicht over allerlei bergen. Onderweg kwamen we allerlei sloppen tegen, huizen van riet. Zowel het dak als de muren. Aan de zijkant word van alles verkocht. Bezems, kippen, riemen, beltegoed en er worden zelfs levende puppies of kittens verkocht. Dan houden ze op elke hand een puppy of een kitten omhoog, zelfs in de hitte. Super sneu voor die beesten. We komen overal verschillende dorpjes tegen, van maar een paar huisjes/krotjes. Soms vind je dan zomaar een paar marktjes aan de kant terwijl je denkt ergens in de middel of nowhere te zijn. Toen we in onze Lodge aankwamen keken we onze ogen uit. Apen die ons voorbij slingeren, overal hagedissen. We kwamen onze lodge in waar we met 5 verbleven, en we keken onze ogen uit. Wat was het prachtig, we keken vanuit ons balkon uit op de lake Malawi, de trots van Malawi. De 2 anderen van de groep sliepen in een aparte Lodge. Na onze spullen gedropt te hebben, en genoten te hebben van ons prachtige uitzicht, gingen we met de taxi naar een soort souvenirs kraam. De souvenirs die daar allemaal lagen, waren allemaal zelf gemaakt van hout. En echt, er waren zoveel gave dingen. De opbrengst van de souvenirs gaat naar het dorpje waar deze mensen in wonen. Ze gingen voor ons allemaal een sleutelhanger maken met je naam er in, en een dier die je zelf mocht kiezen. We mochten erbij staan toen ze hem gingen maken, echt heel knap hoe ze dat zo snel doen. Overal om ons heen lopen apen, dus we moeten onze spullen goed bij ons houden. Nadat sommigen van ons souvenirs gekocht hadden, gingen we naar de lake. En wauw, wat was dat indrukwekkend. Ons werd verteld dat de Lake die dag erg vies was door olie wat erin gevonden was. We roken meteen de stank van dode vissen. Maar toen we het strand opliepen, zagen we allerlei vrouwen en kinderen die zichzelf aan het wassen waren in het meer. Ook waren de vrouwen de kleren aan het wassen, die zo overal hadden neergelegd om te drogen. Tot 3 koeien losgelaten werden om in het meer te drinken. Ik heb nog nooit koeien met mensen op hetzelfde strand gezien. De mensen waren duidelijk niet blij dat de koeien ze kwamen storen, ze begonnen met kleren te slaan om de koeien uit de buurt te houden. Het was net of ik in een film zat, en het niet allemaal echt was. De kinderen op het strand waren heel lief en wouden allemaal op de foto. Ons werd verteld dat we met een boot naar een eiland gingen, en gingen eten. Voor de rest wisten we niks. Vooraf heb je dan al allerlei verwachtingen van waar je in terecht komt. Onze verwachtingen waren dus ook heel anders als de werkelijkheid. We werden op een oud bootje gezet, waarmee we dus naar het eiland werden gebracht. We zouden eten krijgen, dus we hadden wel een leuk eiland verwacht met tenminste een tentje waar je kon eten. Maar ook dat was weer anders. We werden naar een soort rotsachtig eiland gebracht. We dachten eerst dat hij ons dit eiland gewoon wou laten zien, tot bleek dat we hier uit moesten stappen. Geen strand, maar rotsen waar we op moesten zitten. En met dat wij naar boven klommen, voor ons doen best snel, kwam aan de andere kant onze reis gids James voorbij vliegen. Het was net Tarzan. Maar hoe krijgen we ons eten dan? Nou dat werd dus mooi op een vuurtje voor ons gemaakt. Eerst werd de vis nog gevangen, rijst gekookt, tomaat gesneden. En daar was ons eten dan. Vis met rijst en tomaat en een soort groen prutje wat ik niet op heb gegeten nadat ik zag dat ze ook veel bladeren aan het plukken waren, en als toetje een banaan. De bananen zijn hier trouwens zo lekker, de schil kan dan nog helemaal bruin zijn, aan de banaan zit dan nog geen vlekje. En zoveel smaak dat eraan zit, heerlijk. Na 1.5 uur gezeten te hebben op het eiland, zijn sommigen van ons naar boven geklommen om van het uitzicht te genieten. Aan de ene kant zagen we Mozambique, en aan de andere kant keken we richting Zuid-Afrika. Wauw, dat was heel gaaf. Uiteindelijk kwamen we weer beneden aan, en zijn we weer met het bootje naar het vaste land gebracht. Onderweg hebben we nog roofvogels gevoerd. James floot dan op zijn vingers, tot hij de vogel zag en de roofvogel ons in smiezen had, daarna gooide hij een stuk vlees in de lucht waarnaar de roofvogel er op af vloog, en het vlees op at. Nog steeds waren op het strand veel mensen aan het wassen, en kinderen aan het spelen of zichzelf aan het wassen. Heel bijzonder om te zien. Het was inmiddels ontzettend warm, en de zon scheen fel. Het was denk ik wel 33 graden. We zijn toen snel het zwembad daar dichtbij in gesprongen, zelfs dat water was niet heel koud, maar wel heerlijk om in af te koelen. Avond eten gehad, en terug naar onze Lodge om te slapen. We waren allemaal kapot van alle indrukken, en vielen daarom ook om half 10 al in slaap. Van alle zeegeluiden en andere geluiden geen last gehad, tot we om 6uur ineens wakker werden van een enorm gekrijs. Ik schrok wakker, en er bleek een aap op ons balkon te zitten die aan het schreeuwen was. Ze had een baby op haar buik, heel schattig en bijzonder om wakker te worden van apen. Om 8uur zaten we vooraan aan het ontbijt, en om 9 uur kregen we een village tour in het dorpje waar het geld heen gaat voor de souvenirs. Ik weet niet hoe vaak ik het woordje 'wauw' al genoemd heb in dit verslag, maar dit is absoluut de mooiste wauw van deze dagen. Wat ontzettend indrukwekkend, en gaaf. We kwamen het dorpje in, en er kwamen al meteen veel kinderen op ons af, die zo ontzettend gastvrij waren. Allemaal grepen ze je hand, en wouden ze met je op de foto. Ik had een stuk of 8 kinderen om mee heen, tot een moeder een van de kinderen riep. Ze gaf een klein kindje van een paar maand mee aan het kindje en gaf die aan mij, die vervolgens ook op de foto moest. Gedurende de citytour kregen we van alles te zien over de manier van leven. We hadden ondertussen al de aandacht van een stuk of 40 kinderen, die allemaal je aandacht wouden en je hand vast wouden houden. Op een gegeven moment had ik aan elke hand meer dan 5 kinderen, de een had mijn hand, de ander mijn pols, en zo ging het naar boven. Ik vind het zo bijzonder dat wij voor hen zo bijzonder zijn. James liet ons zien hoeveel vis er gevangen werd in de nacht. Dit zijn echt wel miljoenen kleine visjes, die allemaal op lange tafels in de zon liggen te drogen. Deze koken ze dan, en eten ze dan helemaal op. Gedurende de tour, werd mij de armoede van dit dorpje erg duidelijk. Een WC van alleen een gat met wat riet erom heen voor de privacy. Kinderen met allemaal gaten in de kleren, en op blote voeten. Na en bijzondere, mooie en hete tocht van 1.5 uur kwamen we aan bij een barretje waar we heerlijk koel drinken konden bestellen. Daar waren we echt aan toe. Daarna met de fietstaxi weer naar het beginpunt, waar we besloten nog te gaan zwemmen. Ook daar liepen de apen en allerlei vage beesten. Om een uur of half 6 waren we weer terug in Lilongwe, we waren allemaal gaar en moe van alle mooie en bijzondere indrukken.
De volgende dagen zijn we weer op ons project geweest. De kindjes gaan steeds meer aan ons wennen, en we horen ze al roepen vanaf het begin van het erf. Super gaaf. De nonnen en de andere huismoeders zijn heel lief en aardig. De meeste huismoeders kunnen slecht of geen Engels waardoor het communiceren soms heel lastig is.
Gisteren moesten we nog wat boodschapjes doen, en waren dus even naar de markt geweest. Omdat sommige van ons al bijna naar huis gaan, wouden ze nog wat souvenirs halen op de markt. Wat een chaos, en wat worden we veel aangesproken. 'Looking is for free' en 'can i show you what i sell' Zijn dingen die we onder andere veel gehoord hebben. Daarna moesten we terug met de minibus en een stukje met de fietstaxi. We stonden bij de minibus halte, en daar staan ik denk wel 20 busjes met allerlei nummers erop. We moesten eerst nog de goede vinden in de enorme chaos, en degene die het meeste vol zit. Omdat de bus pas gaat rijden als hij vol zit, kan je daarom het best de meest volle nemen. We hadden wel 4 of 5 chauffeurs om ons heen die je probeerde mee te krijgen met hun busje. Eindelijk hadden we een goed busje gevonden, en konden we eindelijk terug naar huis, waar we nog op moesten schieten, want we gingen uit eten.
Nu is het woensdag, en hopen we morgen voor 4 dagen op safari te gaan naar Zambia. Enorm veel zin in. Gelukkig hebben we net weer stroom, dus alles gaat nog even aan de lader.
Nu snel gaan slapen, want mijn wekker gaat weer op tijd.

Groet, Gerrieke

Alweer ruim 2 weken in Malawi

Dag allemaal,

Inmiddels is het nu vrijdag en ben ik alweer ruim 2 weken in Malawi ' the warm heart of Africa '. En dat is ook echt zo. De mensen hier zijn erg lief, en erg open. De kinderen die op straat lopen vinden het zelfs grappig om blanken te zien. Altijd zwaaien ze, of beginnen ze verlegen te lachen. Soms vind ik het best wel lastig dat ze de blanken op een hogere positie hebben dan dat ze zich zelf hebben staan. Bijvoorbeeld we gingen laatst uit eten, en het is gebruikelijk om bij iets waar ze je een dienst hebben verleend, een fooi te geven. Dus ook wij gaven een fooi. En De man maakte zo'n diepe buiging, dat hij bijna de grond kuste. En hij bedankte ons echt wel 8 keer. Ook kwam hij wel een paar keer tijdens het eten langs om te vragen of alles naar wens was, en zo ontzettend vriendelijk lachen. Ze behandelen je soms echt alsof we hoger dan ze staan, terwijl ik me zo niet voel. Soms heb je ook mensen die alleen maar om geld komen vragen, en dat vragen ze alleen maar omdat wij door hun voor een rijke westerling aangezien worden, terwijl je dat zelf niet denkt te zijn. Laatst kochten we een ananas van iemand die ze op straat aan het verkopen was, en met dat we betaalden, kwam er een volgende aanlopen die avocado's verkocht. Nee avocado hoefden we niet, de prijs werd steeds lager, maar we zijn toch doorgelopen. Vorige week zaterdag zijn we wezen zwemmen, het was hier echt heerlijk weer. We zijn met de tuktuk naar het zwembad gebracht. Heerlijk, en gelukkig kon ik weer iets half hinkelend en lopend vooruitbewegen met mijn zere voet. De zon schijnt hier feller doordat we hier dichter bij de evenaar zitten, en voordat ik het wist was ik dus ook verbrand. Er kwam een serveerster aan, en vroeg of we wat wilden drinken. Een ijsthee leek me wel erg lekker, en ik vroeg of ze die hadden. Ze moest even nadenken, maar ja, die hadden ze. Na 15 min werd eerst de cola van Jitte gebracht, na weer 10 min het kopje voor Bianca waar ze koffie in kon doen, maar zonder koffie. Weer 10 min later eindelijk de koffie voor Bianca en mijn ijsthee. Toen ik een slok van de, ik dacht lekkere, ijsthee nam, kwam ik er ineens achter waarom het zolang duurde voordat ik mijn ijsthee kreeg. Het was namelijk gewone thee, afgekoeld met allerlei ijsblokjes. Bah, wat een gore smaak. En heb het heel subtiel maar in het gras gegooid. De volgende keer maar gewoon water besteld.
Na een heerlijke dag lekker zonnen en genieten in het water zijn we weer terug gegaan naar ons huis, waar de 2 Noorse meisjes al aangekomen waren. Kennis gemaakt met de meiden, en zijn toen lekker gaan eten. Jitte en ik hadden wraps gemaakt. En het was echt lekker. Dit is geen stille hint voor thuis, maar het was echt heerlijk. We gaan hier altijd al op tijd slapen, want je word hier ook altijd weer vroeg wakker. Ik had erg veel last van dat ik verbrand was, en werd hier ook erg misselijk van. Ik had slecht geslapen, en voelde me erg naar. Maandag voelde ik me daarom ook erg ziek, en ben toen ook niet naar mijn project gegaan. Maar naar 's avonds 2 zakjes ORS te hebben genomen, voelde ik me weer een stukje beter worden, en gelukkig was ik de volgende dag weer zo goed als fit om naar het project te gaan. De dagen op het project worden steeds leuker, omdat je steeds meer weet wat je moet doen, en dus ook uit jezelf meer dingen gaat zien. Bijvoorbeeld wanneer de kinderen gewone pampers of van die handdoeken luiers aanmoeten. De kinderen op het project zijn altijd super enthousiast als we aankomen op het project. Vele kinderhandjes gaan al de lucht in om opgetild te worden. Toen we terug reden vanuit het project reden we met de tuktuk terug naar het huis, toen we een brug passeerde. Hier stonden erg veel mensen op, en onze tuktuk chauffeur zei dat er wat was gebeurd. Hij wist niet goed wat, en we besloten even te stoppen om te kijken of we misschien wat konden betekenen. We keken naar beneden in de rivier en er dreef een levenloos lichaam in het water. O wat schrok ik hier van. Ik voelde me even heel machteloos. Iedereen stond te kijken, en niemand die de man hielp. Hij dreef maar verder weg,en verder weg. Ik zou hem er zo graag uit willen halen, maar besefte tegelijk dat het voor mij onmogelijk was, gezien de afstand die ik nog moest afleggen en we stonden op een brug. Er was een man op zijn land bezig, 10 meter van het lichaam vandaan, en zelf hij keek er niet naar om. Er zit een school naast de rivier, en er renden allemaal kinderen naar de rivier om te kijken wat er in lag. En renden al huppelend weer terug naar hun school. Even werd ik omvangen door een onveilig gevoel, was het dan normaal dat niemand naar je omkijkt als iemand in het water ligt? De terug rit in de tuktuk was het stil. Ik was even in shock van wat er net gebeurde, en besefte het tegelijkertijd ook nog niet helemaal.
'S avonds zijn we wezen uit eten. We gaan altijd 1x per week uit eten met onze coördinator. Is altijd gezellig.
De rest van de dagen zijn we weer naar het project geweest. We waren een keer op de terugweg vanaf het project, tot een politie vrouw ons aanhield. In een tuktuk mag je met 2 personen achterin, en dat was goed. Ze controleerde niet eens of de chauffeur een rijbewijs had, maar ging gewoon heel leuk ons chichewaanse woordjes leren. Echt super hilarisch. Laatst kwam de tuktuk ons ophalen, we waren omderweg naar oms huis tot hij ons even meedeelde dat hij nog even wat moest halen voor de tuktuk, en dat het een kwartier duurde. Zaten wij dan in een tuktuk, met enorm veel aandacht van de kinderen die langs kwamen lopen. Op de weg rijden alle auto's door elkaar heen. Ze rijden hier ook aan de verkeerde kant, waar ik in het begin ook aan moest wennen. Ook het stuur zit aan de andere kant. Soms als de taxi komt om ons ergens heen te brengen, wil ik altijd aan de verkeerde kant instappen.
Donderdag op het project kwamen er om 14.15 allemaal kinderen van een internationale school om allerlei spulletjes te brengen voor de kinderen. Het was toen een enorme chaos op het project. Wel ontzettend leuk om de kinderen zo blij te zien met het speelgoed wat ze krijgen. De volgende dag was het speelgoed allemaal al opgeborgen. Ze hebben echt overal speelgoed, er hangt zelfs allemaal speelgoed aan het plafond. Waarom, geen idee. De kinderen kunnen ook slecht delen. Daarom is het met speelgoed spelen soms ook een enorme strijd. Tussen de middag gaan de kinderen slapen, dus hebben we vanafneen uur of half 12 tot een uur of half 2/2 uur niet veel te doen. Meestal nemen we dan Uno mee, en gaan we even lekker een spelletje spelen. Maar gisteren hebben we een van de huismoeders geholpen met de pinda's uit de dop pinda's te halen. Super veel werk, maar ze waren er blij mee. De mensen hier kunnen zo een paar uur op de grond zitten zonder rugleuning. Ik krijg na een kwartier al last van mijn rug.
Laatst zaten we op het trappetje op het binnenplein. En we lieten ons heel even achterover zakken, en lagen even op de grond omdat we last kregen van onze rug. Een van de huismoeders zag dat, en pakte een matrasje voor ons, en legde die in een ruimte neer waar we even konden rusten. Hun liggen in de slaapzaal van de kinderen op de grond, en wij kregen een matrasje in een speciale kamer. Ik zou liegen als ik dat niet fijn vond, maar bezwaard voelde ik me tegelijkertijd ook.
Stroom is hier nog steeds erg schaars, en nu met 7 personen in een huis is het ook erg plannen met douchen, en met koken is het ook erg wennen, omdat we maar 2 gas pitjes hebben. Gisteren zijn Jitte en ik met tuktuk door de drive in van de KFC geweest. Ik was super verbaasd dat ze hier een KFC hadden, maar hier zullen we vaak met de tuktuk doorheen gaan. Vandaag ( vrijdag ) waren we op het project. Onderweg met de tuktuk kwamen we een vrachtwagen met een open achterbak tegen. In de achterbak zaten ongeveer 30 mensen, onze chauffeur vertelde dat dit allemaal gevangenen waren. Voor mijn idee konden ze zo ontsnappen, maar er werd verteld dat als er een wou ontsnappen, er geschoten werd. Wij reden naast ze, en ze riepen allemaal naar ons voor geld. Best ongemakkelijk. Gelukkig gingen ze een andere kant op, en hadden we er geen last meer van.
Vanmiddag zijn we met een huismoeder meeggeweest om 6 kinderen van school te halen. De huismoeder ging een lokaal in, en even later wuifde ze ons om te komen. Daar stonden wij dan, voor in de klas met ongeveee 20 kinderen van 5 tot 7 jaar. In een koor werd gezegd, Hello Madam, how are you madam. Welcome in class madam. Thank you madam. Ontzettend indrukwekkend, en ze gingen nog 2 welkomsliedjes voor ons zingen. Gister avond is er een nieuw jongetje gebracht bij ons in het huis. Echt sneu, en hij weet niet wat hem overkomt in deze drukte.
Al met al heb ik het hier nog enorm naar mijn zin, en houd het voor nu nog wel even vol.

Gerrieke

Mijn eerste week op het project

Nog even een blog zo op de late avond,

Het is alweer vrijdag, en zit ik hier alweer ruim een week. Gelukkig zijn er meer mensen in het huis, zodat het super gezellig is. We zijn er nu met 5 Nederlanders, een stel van 35, een vrouw van 42 en een jongedame van 19, en morgen komen er nog 2 meiden uit Noorwegen. Ik ben benieuwd. De afgelopen dagen ging mijn wekker om 6.15, en om 7.00 komt de tuktuk om me naar het project te brengen. De tuktuk is een soort overdekte brommer waar mensen op een bankje achterin kunnen zitten. De zijkanten zijn open, en is ook echt een ervaring om daar in te zitten. De tuktuk scheurt echt overal door, soms tussen auto's waar nog maar aan beide kanten een paar centimeter ruimte over is. Super bizar, maar gaaf. Je moet ze maar vertrouwen. Hoe verder ik richting het project ga, hoe armer en slechter alles eruit ziet. Gaten in de wegen, kapotte huisjes, of hutjes waar mensen in wonen. Een vieze brandlucht, en overal plastic flesjes, echt niet normaal. Als ik bij het project aankom, moet ik op een grote poort aankloppen, en dan moet iemand hem opendoen. Daarna moet ik een soort kleed voor doen, om mijn eigen kleren te beschermen. Het is in Malawi trouwens ook gebruikelijk om een een kleed voor te doen. Als ik binnenkom is het al een enorme chaos. De kinderen zitten dan aan het ontbijt, en ik loop door naar de slaapzaal om mee te helpen met het verschonen van de bedden. In de zaal staan 20 bedden, en is gevuld met 18 á 19 kinderen. De grotere kinderen zitten in de zaal tegenover. Als alle bedden opgemaakt zijn, en alle kinder mondjes gevuld zijn, worden de kinderen gewassen. En dat is echt heel bizar, en apart. 1 vrouw staat in een hok, ruimte van ongeveer 1.5 bij 3 meter waar de kinderen worden gewassen. In een klein voor hokje worden de kinderen uitgekleed, en dan in de slaapzaal weer aangekleed. Mijn taak de afgelopen dagen was het uitkleden van de 'vieze' kinderen in dat voor hokje, zorgen dat ze niet naar de slaapzaal gaan, en de schone kinderen aangeven aan de huismoeder die gaat aankleden, en het gaat echt als een soort lopende band werk. Hup, uit de kleren. Wassen met een emmer water, insmeren met een soort vettige zalf, en aankleden in de slaapzaal. En dan zet je de kinderen in een bed, zodat ze niet door elkaar gaan lopen en het een chaos word. Want geloof me, deze kinderen kunnen net uit de jungle komen als het gaat om lenigheid en acrobatiek. 1 jaar en in 10 seconden van het ene bed, over het andere bed, op de grond. Niet normaal, en heel grappig om te zien. Als alle kinderen gewassen en aangekleed zijn, komt er een tas met allerlei schoentjes tevoorschijn. Alle kinderen krijgen dan schoentjes aan, wat vaak ook een strijd is. De ene pakt weer de schoentjes van de ander, en gaat ermee gooien. De ander doet zijn/haar schoentjes weer uit. Ik kan dit op papier echt niet goed uitleggen, je moet het echt meemaken voordat je een beetje beseft en snapt hoe het gaat. Als dat allemaal gedaan is, krijgen de kinderen speeltijd. En wat voor ons nog warm is, vinden de Malawianen al snel koud. Daarom mogen de kinderen soms ook niet buiten spelen, omdat ze het te koud vinden. Wat voor mij echt heel raar over komt. Dan worden ze met z'n allen naar het eet gedeelte gebracht, wat 4 bij 2 meter is, en dan moet je kinderen in een klein hokje gaan vermaken, waar ze zich ontzettend gaan vervelen. Want speelgoed maken ze zo weer kapot en maken ze ruzie. Soms is dat echt niet te doen. Rond een uur of 10 krijg ik thee, maar een soort oplos thee met een cacao smaak. Wel lekker, maar lijkt niet echt op thee. Soms krijg ik er dan een ontbijt bij. Vanmiddag kreeg ik gewoon een hele maaltijd met aardappeltjes en soort ei. Super lekker, maar echt te veel. Rond een uur of 11 krijgen dan de kinderen eten, allemaal in een hokje en dan proberen zoveel mogelijk kinderen eten te geven. En om half 12 liggen dan alle kinderen, schoon, en moe op bed. Nouja, moe is bij sommige kinderen nog de vraag. Want ze dagen je echt uit. Eindelijk slapen ze allemaal. Rust, even lekker zi... O wacht daar begint er een te huilen. Even troosten, en in slaap wiegen.
En dan eindelijk ru..... nee, daar begint de volgende. En die wil niet stoppen met huilen. Een van de huismoeders pakt een grote doek, en dan word het kindje op mijn rug vast gemaakt. Echt super handig. Je voelt het kindje niet, het lijkt net of je een rugtas op je rug hebt. Soms moet je daar ook even over nadenken, want soms wil je gaat zitten, en met je rug tegen de muur aan, maar dat kan dan dus niet. Maar het is wel echt super gaaf om mee te maken. Op het project eten ze tussen de middag Nsima, dat is een soort papje van mais, maar dan enorm dik. Dat eten ze dan altijd met iets erbij, of groente, of vlees. Dan pak je eerst een stuk nsima, en dan doe je er wat groente of vlees bij, en dat eet je op. En dat alles met je handen. Best lekker eigenlijk, maar je word er zo vol van.
Vandaag was er een grote schoonmaak, en werden alle bedden naar buiten gebracht en werden grondig gesopt. Ook op het pleintje werd alles gesopt, en het was echt super gezellig. De mensen waren heel vrolijk en de kinderen gingen allemaal buiten spelen. Vandaag was er nog een vrijwilliger uit het huis die op hetzelfde project zit als mij. We hadden vandaag ballonnen meegenomen, en een plezier dat ze ermee hadden. Echt leuk om te zien. Donderdag had ik bellenblaas meegenomen wat ze ook super leuk vinden. Soms is er maar moeilijk orde in de chaos te brengen. Ik neem mijn petje maar af voor alle nonnen en huismoeders die dit runnen. Hier moet je maar een hoop geduld voor hebben. Na het eten vanmiddag, moesten de kinderen weer naar de slaapzaal voor een klein middagdutje. Ik wou de kinderen naar binnen doen, en liep met een jongetje van nog geen 1 jaar op mijn arm om de andere kinderen van het binnenplein naar binnen te halen, toen ik in een soort greppel mijn voet heel lelijk verzwikte. Het deed echt onbenullig veel pijn, en kon niet meer lopen. Ik moest even naar het ziekenhuis om te laten controleren of het niet gebroken was. Een scan gemaakt, en wachten op de uitslag. We werden weer in een kamer geplaatst om te wachten op de uitslag. En ineens werd het donker, de stroom was weer uitgevallen. Dat is hier dus heel normaal, en een paar minuten later sprong de generator aan, en hadden we weer licht. Dus het duurde nog wat langer. Eindelijk kwam ze, en was er gelukkig niks gebroken, maar gekneusd. Mijn voet is met verband ingetaped, en hij begint te zwellen. Dus maar een paar dagen met de voet omhoog. Gelukkig heb ik het weekend vrij van het project, en kan ik rustig aan doen. Het is ook altijd wat, en hoop dat ik het ziekenhuis voor de rest van het half jaar niet meer van binnen zie. De omgeving hier is ook echt super gaaf. En ik leer ook steeds meer de gewoonten van de Malawianen. Ik zit hier nog maar 8 dagen, maar ik heb het idee dat ik hier al wel 2 maand zit. Afgelopen woensdag zijn we wezen uiteten, en dat kan hier ook echt goed. Heerlijke pizza gehad, genieten. Morgen geeft het lekker weer aan, dus we gaan even proberen te zwemmen, en even rustig aan doen met mijn voet.

Fijn weekend,

Gerrieke

Weekend en mijn 1e projectdag

Goedemiddag, hier weer een update.

Zaterdag 6 jan

Vandaag was mijn eerste dag helemaal alleen. Ik had al van allerlei tips gekregen over activiteiten wat ik zou kunnen doen in Malawi, maar had hier nog helemaal geen zin in. Vannacht heb ik weer wat minder geslapen, en voelde me iets lamlendig door de warmte. Om half 7 is het al helemaal licht in mijn kamer, en staat de zon op mijn kamer waardoor het warm word. Ik besloot maar even rustig alles uit te pakken en even te relaxen op het zitje voor mijn huis. Toen ik nog lekker in mijn pyjama op de bank zat, kwam de schoonmaakster binnen. Ontzettende lieve vrouw die een paar dagen in de week het huis komt schoonmaken. Ik vroeg haar of ze een stroopwafel wou proberen, en dat wou ze wel. Ze vond hem erg lekker zei ze. Ook heb ik van haar nog wat Chichiwaanse woordjes geleerd. Ze gebruiken veel Engelse woorden er tussen, en gelukkig praten veel mensen hier ook wel redelijk Engels. Na mijn spullen allemaal een plek te hebben gegeven, ben ik even naar de straat gelopen om te kijken of er wat te zien was. Toen ik de straat opkeek, zag ik geen mensen maar alleen maar paraplu's. Ze gebruiken ze schijnbaar hier ook voor de zon. Vond het wel een hilarisch gezicht. Op het terrein waar mijn huis staat, staat nog een ander huis. Hier wonen een echtpaar in met hun kinderen, waarvan 1 heel klein baby'tje van een paar maand. Een ontzettend schattig en prachtig meisje. Ze loopt altijd met het meisje in een doek achterop haar rug, ook typisch Afrikaans.
Er zijn hier veel insecten wat ik echt vreselijk vind. Ik moest eten koken, en had de pannen en de snijplank op het aanrecht liggen. Toen ik mijn eten op had, en wou afwassen, liepen er al allerlei insecten bij. Super vies. Ook in de koelkast lopen ze, waardoor we alles moeten afsluiten. Ik ben denk ik al wel 4 of 5 keer gestoken door een mug. Je moet je hier ook echt goed insmeren, want de zon schijnt soms heel fel. In de middag ben ik nog even naar de supermarkt geweest om eten te halen. Dan bel ik een tuktuk, en die brengt me er heen. De grote supermarkten zijn nog best wel heel groot, en kan je nog wel vergelijken met een Nederlandse supermarkt. Het verblijf waar ik dit is ook erg mooi gelegen. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal best groot en mooi. Het vooral de natuur die het zo mooi maakt. Toen ik hier heen kwam, en ik denk dat veel mensen dat hebben, was het beeld dat ik van Malawi en ook Afrika had dat er erg veel armoede was, en het gevaarlijk op de straten zou zijn. Dit is dus helemaal niet waar. Er is wel ontzettend veel armoe, en dat merk je ook wel, maar er rijden hier ook mensen in grote auto's en met grote, dure mobieltjes. Dat maakt het ook soms wel heel verwarrend. En de mensen zijn hier super aardig. Wij zijn niet gewend dat vreemde mensen je zomaar op straat aanspreken, en denken al snel als iemand aan je vraagt hoe het met je gaat, en je aandacht wil, dat iemand probeert te flirten of iets van je wil. Dat is hier dus helemaal normaal, en daar moet ik ook echt wel aan wennen.
Ik had vanavond tijdens het eten koken alweer geen stroom. Maar je raakt er nu een beetje aan gewend, en zodra er stroom is, leg ik dan ook alles aan de lader en zorg ik dat er warm water is. Om een uur of 9 hadden we weer stroom.

Zondag 7 jan.

Vanmorgen werd ik alweer vroeg gewekt door de haan en allerlei andere geluiden. Ik hoop dat dat snel gaat wennen. Ook vandaag heb ik weer een vrije dag, en doe dus rustig aan. Vanuit mijn keukenraam zie ik mijn buurjongen kleren wassen met zijn hand. Vriendelijk steekt hij zijn hand naar me op. Een jongen van 17 die midden in de snikhete zon de was doet voor zijn moeder en kleine zusje. Ik neem mijn petje voor hem af. Begin van de middag loop ik even naar voren en word ik geroepen door de buurvrouw. Of ik een soort drankje/pap wil proberen wat ze altijd drinken. Oh, dat wou ik wel. De eerste slokken gaan nog wel, maar daarna word het wel wat minder. En toen kreeg ik haar kindje in mn armen gedrukt omdat ze even wat moest pakken. Ahw, ik smelt meteen. 2 donkere ogen die lief naar me lachen. Ik zou haar zo mee willen nemen naar Nederland. Na een tijdje besloot ik even te gaan wandelen in de buurt. Van alle kanten word ik aangekeken en hoor ik steeds het woord ' Mzungu '. Ik vind het wel hilarisch ook. Verschillende fietstaxi's stoppen even of ik echt geen lift wil. Nee hoor, ik wou even lekker een eindje lopen. Maar na een half uur word het me toch echt te warm , en besluit om weer terug te gaan. Sommige mensen hebben hier lange mouwen aan, of een muts op. Of het voor de zon is, weet ik niet. Het ziet er alleen wel erg raar uit. S avonds is het niet meer veilig op de straten en blijf ik dan ook weer lekker in mijn huisje. Gelukkig hebben ee nog steeds stroom, en is het dus niet zo donker in huis. Ik heb zin in morgen om op het project te beginnen. Ik kan niet wachten.

Maandag 8 jan.

Na een ietwat beroerde nacht, voel ik me toch best wel fit. Ik heb enorm veel zin om bij het project te beginnen. Om half 8 word ik opgehaald door de tuktuk die me naar het project brengt. Toen ik de poort door was, hoorde ik de kinderen al. We moesten nog even wachten tot ik het huis binnen mocht, want de kinderen zijn nog niet allemaal gewassen. Eindelijk mag ik het huis in, en ik sta letterlijk nog niet helemaal in het huis, en er komen al verschillende kinderen op me afgerend en hangen aan mijn benen. Ik word vriendelijk ontvangen door de nonnen en de huismoeders. Even kijk ik in een bedje, en zie daar een kleine baby liggen. Een van de nonnen vertelde me dat hij nog maar een week oud was, en 3 dagen geleden gebracht was. Zijn moeder was overleden bij de geboorte. Ik krijg een enorme brok in mijn keel. Even verderop ligt een lief mannetje naar me te lachen. Ook zijn moeder is bij de geboorte overleden, net als zijn 2ling broer. Veel van deze kinderen zijn wees, of de ouders kunnen niet voor de kinderen zorgen. Sommige van hen zijn te vondeling gelegd. Daarna lopen we door naar een andere afdeling waar de kinderen wat ouder zijn. De oudste van 4.5 en 5 zijn op school. De anderen zijn 3 en 4, ook zij kijken me vriendelijk aan met hun donkere oogjes. Ik help bij de allerkleinsten, omdat die begeleiders Engels kunnen. Eerst help ik de huismoeders met de kleertjes netjes opvouwen terwijl veel van de kinderen buiten aan het spelen zijn. Op het pleintje hoor ik de huismoeders allerlei Engelse woorden roepen, die de kinderen dan nazeggen. Zo word Engels ze al vroeg geleerd. Na een klein poosje begint het baby'tje van een week oud te huilen, en voorzichtig pak ik hem op. Ik smelt meteen, wat een prachtig, klein kereltje, maar met een verschrikkelijke achtergrond. Even later loop ik met het jongetje van 3 maand op mijn arm naar buiten om te kijken bij de andere kinderen. Meteen komen de kindjes naar me toe, en steken ze allemaal de armen omhoog met de bedoeling opgetild te worden. Ik ga zitten en ik heb een stuk of 8 peuters om me heen. Ze vinden mijn witte huid heel raar. Ze moeten allemaal even voelen, en sommige kinderen likken zelfs aan mijn arm om te kijken of er geen bruin onder zit. Heel hilarisch, en super schattig. En mijn lange haar vinden ze allemaal ook zo mooi. De mensen daar hebben gemilimeterd haar, en sommige hebben lang nep haar in hun eigen haar verwerkt. Na een tijdje moeten de kinderen binnen eten, en worden dus alle 20 kinderen naar binnen gebracht. Ik loop met 3 kinderen op de arm, terwijl ik 2 kinderen met mijn voeten naar binnen stuur. Allemaal doen ze de kleertjes uit, en worden ze in hun pampertjes naast elkaar gezet om eten te krijgen. Dan zat ik tegenover hen, en moest ze eten geven. Eerst de ene, als die vol zit de volgende. Dat is echt een strijd, sommige kinderen willen niet eten en gooien de bakjes met eten op de grond. Maar dan toch, na een vieze vloer en veel vieze kindjes zijn ze klaar met eten. Snel de kindjes schoonmaken, en naar bed, wat ook weer een enorme strijd is. Veel gedram, en zeker wel een half uur later is het dan eindelijk stil. Zelfs de huismoeders zijn moe, en gaan er bij liggen. Ik mag zelf mijn tijd bepalen, en besluit dat het voor mijn eerste dagje genoeg is geweest. Om half 1 rij ik met mijn tuktuk terug naar mijn verblijf. En dan eindelijk, na 4 dagen alleen in het huis te hebben gezeten, komen de volgende 2 vrijwilligers aan. Eindelijk weer gewoon Nederlands praten. Ook mijn Nederlandse coördinator er is, en samen hebben we nog even wat boodschappen gedaan. Vanavond maar even alle indrukken laten bezinken, en morgen weer vrolijk om 7u in de tuktuk onderweg naar de kindjes. Ik heb er onwijs veel zin in, en kan bijna niet wachten.

Tot de volgende blog,

Gerrieke

Vertrek uit Nederland en aankomst in Malawi

Goedemiddag, en leuk dat je de tijd neemt om een kijkje te nemen op mijn blog.

Woensdag 3 en donderdag 4 jan.

Eindelijk is het zover. S'middags om kwart over 3 zijn we van huis gegaan. Mama, Marjet, Herbert en Marith zijn mee geweest om me weg te brengen. Mijn vliegtuig ging om 20.40 weg. Gelukkig had Dit vliegtuig geen vertraging van de storm van gisteren.

Na in totaal bijna 24 uur onderweg geweest te zijn, ben ik dan eindelijk geland in Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Ik moest in Kenia overstappen, en we hadden een stop in Mozambique. De reis viel mij erg tegen. Heel veel turbelentie tot aan kenia, huilende kinderen, bewegelijke mensen naast me, en een vrouw die naast mijn rij 10 min ochtendgymnastiek ging doen, weerhielden me van mijn slaap. Maar toch, na 1uur vertraging kwam ik eindelijk aan. Toen ik het vliegtuig uit ging, en naar binnen liep, kwamen er al meteen allemaal security mensen op me af om te kijken of ik wel een geldige VISA in mijn paspoort had. Ja die was goed, en mocht ik doorlopen naar de volgende controle waarbij ik een stempel in mijn paspoort kreeg. Daarna kon ik doorlopen naar de bagageband. Waar je in Nederland wel 20 verschillende bagage banden hebt, heb je er hier maar 1. En een kleine, het leek ook totaal niet op een vliegveld. Gelukkig kwamen mijn koffers snel, en kon ik doorlopen naar de aankomsthal. Als het goed was, zou ik daar opgehaald worden door een Malawiaanse vrouw die me gaat begeleiden de komende dagen tot mijn Nederlandse coördinator er is. En ja, ze stond er gelukkig, met een naambordje met mijn naam. Onderweg naar mijn verblijf zie ik meteen het beeld van Afrika die veel mensen van Afrika hebben vanuit de media. Vrouwen met manden op het hoofd. Mensen die spullen aan de kant van de weg verkopen. De fietstaxi die mensen, maakt niet uit hoe zwaar, tegen de berg op vervoeren. En veel gewassen. Ik zit nu in het regenseizoen, dus alle gewassen groeien nu mooi, en is er dus veel werk op het land. Na een mooie rit van 40 min, kwam ik aan bij mijn verblijf. Ik zit op een bewaakte terrein, waarbij het hek open gedaan moet worden. Ik ben de eerste vrijwilliger, en ben er dus tot maandag alleen, dan komen nieuwe vrijwiliggers. In het huis kunnen 10 personen, en is daarom ook vrij ruim. Na mijn spullen gedropt te hebben, en kennis gemaakt te hebben met de schoonmaakster en de buren die op hetzelfde terrein wonen, zijn we naar de winkels geweest. Mij valt op dat als je mensen hier een hand geeft, niet ' hallo ' maar alleen ' hoe gaat het ' word gezegd. Bij de winkels heb ik mijn geld omgewisseld voor Kwacha. Het is heel bizar, ik heb 80.000 Kwacha bij de bank gehaald. Wat voor ons ongeveer maar 90 euro is. Er daarvoor kan je echt veel halen. Bijvoorbeeld, ik heb een zakje met 10 aardappels, soort bloemkool, een grote kipfilet, 2 flessen frisdrank van 2 liter, bakje druiven en 4 sinaasappels gekocht voor ongeveer 10 euro. En dan heb ik het nog in een supermarkt gekocht, op de lokale markt is het nog goedkoper. En ik heb een sim kaartje gekregen waarmee je voordelig kan internetten en bellen in Malawi. Voor 1.2 GB heb ik genoeg voor een maand, en betaal daar maar €3.50 voor. Toen we weer in het huis waren, ging de mijn begeleider weg. O ja, er werd me nog even snel medegedeeld dat we geen stroom hadden, en ik had een klein gas pitje waar ik op mijn knieën bij moest koken. Ervaring dacht ik, maar toen het donker werd is dat toch wel heel vervelend. Overal waar je heen moest, moest je licht meenemen. Ik was moe, en had het al meteen gehad. Eten met het licht van kaarsen lijkt heel gezellig, maar als je alleen bent in een groot huis, en het noodzakelijk is, valt dat echt even tegen. Om half 9 kregen we dan toch eindelijk stroom, snel mijn mobiel aan de lader gedaan, en ben toen naar bed gegaan.

Vrijdag 5 januari

Gisteravond sliep ik om 9u. Ik was zo moe, dat ik van alle benauwdheid geen last heb gehad. Alleen van een lastige haan die zijn biologische klok om kwart over 4 had staan. Om ongeveer 5u viel ik dan toch weer in slaap tot 8u. Ik voelde me weer op en top, en had er weer helemaal zin in. Na een ontbijtje, kwam mijn begeleider Elizabeth me ophalen voor een educatieve rit door Lilongwe, deze was gedoeld om me de weg wijs te maken. Waar ik mijn eten kan halen, en hoe ik gebruik kan maken van het openbaar vervoer. We gingen eerst lopen naar een standplaats voor de fietstaxi. Toen ben ik achterop met de fietstaxi naar de minibus halte geweest. En vanaf daar naar de markt. Wauw, dat was een ervaring. Ik vond het gewoon zielig voor die jongen, tegen de heuvels op fietsen, door het zand heen, hij deed het maar even. In de mini bus zitten 15 mensen, een oud ding, maar hij bracht ons er wel heen. Op de markt voelde ik me net een kijk attractie. Door veel mensen werd ik aangesproken. ' Hé Mzungu ' gaat het dan, wat betekend ' Hé blanke '. Op de markt word je daarom ook veel aangesproken of je wat wil kopen. Aan het eind werd ik weer naar mijn verblijf gebracht. Gelukkig heb ik nu wel weer stroom, even aankijken voor hoelang. Nu ga ik dus maar mooi even mijn koffers uitpakken, en lekker buiten genieten van het Afrikaanse weer. Gelukkig is het nu niet meer zo benauwd.

Tot de volgende blog.

Gerrieke

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens mijn reis naar Malawi. Vanaf 3 januari zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Gerrieke