Hoog tijd weer voor een nieuwe blog.
De tijd gaat door, en over ruim 1 maand zit ik alweer in het vliegtuig richting Nederland.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel weer zin heb om naar huis te gaan, maar ik kan dan ook zeggen dat ik Malawi weer ga missen. Maargoed, nog even ruim een maand knallen.

De afgelopen weken ben ik weer lekker bezig geweest op het project. De band met de kinderen word steeds hechter, wat ergens ook wel gevaarlijk is. Ik ga ook weer terug naar Nederland, en ik wil niet dat de kinderen me erg gaan missen als ik er niet meer ben.

Nadat we bij het park geweest waren waar we gingen fietsen tussen de zebra's waar ik in mijn vorige blog over schreef, begonnen we weer op ons project. De maandag hadden wij eerst nog vrij op ons project, dus ging ik met een andere vrijwilliger mee naar het sportproject. We zijn naar een school geweest om daar sport activiteiten te doen met de kinderen. Was erg leuk, maar om 12u waren we het toch wel zat, en zijn we naar huis gegaan. Een huisgenootje was jarig, en we gingen met de groep ergens lunchen. De rest van de week zijn we weer naar ons eigen project geweest. S'ochtends op het nursery schooltje, waar we de kinderen helpen tellen, vormen en kleuren herkennen en met ze zingen. Echt hele leuke kindjes, maar soms zo vermoeiend. Bijvoorbeeld leer je ze een getal, en zijn ze ervan overtuigd dat het een ander getal is. Maar toch, al met al komen we er wel. In de middag doen we verschillende activiteiten met de oudere kinderen die daarna thuis komen van school.

We gaan altijd naar ons project met de minibus en de fietstaxi. Hele ervaring, en je maakt elke keer weer wat anders mee. De vrijdagen ben ik altijd de enige vrijwilliger op het project. Paar weken geleden in de middag zouden we ergens gaan lunchen. Ik in de minibus op weg naar town om te lunchen. Maar in plaats van dat ik op de goede plek uit stapte, reed ik helemaal door naar old town. En old town is echt een hele ervaring. Ik was er al wel een paar keer geweest, maar het is daar zo'n chaos. Ik wist daar de weg niet meer. Kapotte zand straten met heel veel gaten. Overal, echt overal zijn marktjes. Overal staan mensen te schreeuwen, en je ziet hier heel veel mensen zonder schoenen en kapotte kleding. In de rivieren daar wassen de mensen hun kleding. Maïs en veel vlees worden daar warm gemaakt en verkocht. Veel van de spullen dit is ook tweedehands. De mensen spreken je ook overal aan. En daar liep ik dan, op de enorme grote markt, niet wetend waar ik heen zou moeten, en aan alle kanten worden aangesproken of ik wat wou. Uiteindelijk na 20 minuten zoeken, en allerlei dunne straatjes door met aan beide kanten helemaal vol met marktjes door te zijn gegaan, kwam ik op een weg dat ik herkende. Te laat, maar eindelijk kwam ik toch aan.

Ik ben hier ook al weer een paar keer naar de kerk geweest. En dat blijft toch altijd bijzonder. We gingen laatst met onze taxi chauffeur mee naar de kerk. We hadden onze Malawiaanse jurken aan, en we kregen al veel complimenten bij binnenkomst. Daarna werd er ontzettend veel gezongen en gedanst. Heel gaaf om te zien. En ineens, zomaar in overgang van het zingen, begon iedereen hardop te bidden, en niet gewoon praten, maar heel hard. Het was 'praytime' en het was nu de tijd voor iedereen om te bidden. De mensen zitten er dan helemaal in, en beginnen dan ook met hun armen te zwaaien. Wij wisten niet heel goed welke houding we aan moesten nemen. Het was zo apart. Ze zitten er zo in, ze begonnen ook allemaal te zweten. Heel bijzonder. In woorden moeilijk uit te leggen. Na een tijdje werden alle bezoekers gevraagd op te staan, en naar voren te komen. En dus ook wij moesten naar voren, en daar stonden we dan, ik een kerk met 600 mensen. Voorin, in onze Malawiaanse jurken. Een leuk praatje kregen we, en onze taxi chauffeur vertelde wat we hier deden. ' lang geleden dat wij hier blanken hebben gehad' vertelde hij, waarop de gemeente in de lach schoot. Na een dienst van 3uur, gingen we met onze chauffeur mee naar huis om zijn huis te zien. En daarna zijn we lekker naar huis gegaan.

Ik ben hier in Malawi ook al naar de kapper gegaan, klein stukje eraf gehaald. Op een vrije zaterdag hebben Laura en ik een lekker verwen dagje genomen. Eerst naar de kapper, daarna de manicure en de pedicure. Echt even genoten.

Laatst zijn we met de huisvader van ons project mee gegaan naar het feeding program. Dit is een dorpje waar heel veel arme mensen wonen. De kinderen in dit dorpje krijgen dan ontbijt en diner van dit het project.
Wij mochten helpen met het opscheppen van de rijst. Echt zo ontzettend gaaf, en ook zo confronterend. Honderden kinderen hebben eten gekregen. Het laatste in de ontzettende grote pan was aangebrand. Inmiddels hadden alle kinderen al eten gehad, en was dit extra. Dat de kinderen aan het dringen waren om laatste restjes te krijgen, deed me echt wat. Wij Nederland trekken een vies gezicht als we iets niet lusten, en hier is dat zo anders. Ik werd toen echt even op mijn plek gezet. Meer om het feit dat wij het in Nederland echt zo goed hebben. Zelf kiezen wat we willen eten, zelf kiezen welke kleren we aan willen hebben. Zoveel keuze dat we in Nederland hebben. Hier was dat zoveel anders.

We zijn afgelopen weekend naar het meer geweest. Dit was echt heel erg gaaf. Enorm genoten. We kwamen in de avond aan, en zijn toen na het diner naar bed gegaan. Ik dacht wij het thuis rumoerig hadden met de blaffende honden en de moslims die om half 5 beginnen met bidden. Maar dit verslaat echt alles. Tot half 2 veel mensen op straat, en om kwart over 5 begon een medewerker blad te harken, recht onder mijn raam. Ik was meteen klaarwakker. Ik had in ieder geval wel veel aan mijn dag. Eigenlijk hebben we niet veel gedaan. Lekker op de ligbedden gelegen en de marktjes over gelopen. Het uitzicht alleen was al geweldig. Kon ik uren naar kijken. Vanaf mijn ligbedje keek ik uit over de lake Malawi. Die ontzettend blauw en helder was. Aan het strand waren mensen de was aan het doen, of zichzelf aan het wassen. Tanden poetsen met een vissen net en zeep.
De volgende dag gingen we met bootje naar een eiland. Toen we daar aankwamen gingen we snorkelen. Wauw, wat was dat gaaf. Helder blauw water, met allerlei gekleurde vissen. Daarna werd er voor ons gekookt op een vuurtje. We aten rijst met tomaten en vis. Was echt lekker.
Ik kon geen genoeg krijgen van het snorkelen. Ik heb mooie foto's kunnen maken onder water. Daarna gingen we de roofvogels voeren. De vogels hebben allemaal een eigen naam. Eerst werd de naam van een roofvogel genoemd, daarna werd er een dode, gedroogde vis omhoog gegooid die daarna in het water viel. En daarna kwam de desbetreffende roofvogel eraan om de vis te pakken. Echt super grappig om te zien.
We gingen door naar een rots, waar we van af konden springen. De eerste keer was spannend, maar daarna was het alleen maar gaaf. We gingen door naar een hogere rots, toen ik onderaan stond dacht ik dat het nog wel meeviel, maar zodra je boven stond was het oprecht best eng. Met kriebels in mijn buik sprong ik er toch af. Echt heel gaaf. Daarna gingen we weer terug naar ons huisje.
De volgende dag, was het een relax dagje. We gingen niet veel doen. In de middag ben ik met nog iemand wezen suppen. Dat is staand op een surfplank peddelen. Echt zo vet. Ik ben zo vaak gevallen, maar dat maakt het wel echt een uitdaging. Het water was zo ontzettend blauw en helder dat dat het een heel mooi plaatje maakte. Toen we wat dichter bij de kust kwamen, kwamen er heel veel kinderen naar onze plank. Ze gingen er dan op staan, En sprongen er af. Vonden ze helemaal te gek.
Later op de middag volgde onze terugreis en na 4uur rijden waren we weer terug in Lilongwe.

Afgelopen dinsdag ben ik weer naar het feeding program geweest. Ik had uit Nederland veel kleertjes meegekregen die ik uit mocht delen. Ik heb besloten de kleertjes hier achter te laten. De mensen waren er echt ongelofelijk blij mee, en waren zo ontzettend dankbaar. Ik kreeg gelijk allerlei baby's in mijn handen gedrukt die kleertjes hebben ontvangen. Echt zo vet, en enorm fijn om te zien hoe blij de mensen met deze kleding was.

Sommige kinderen bij ons project hebben deze week vakantie, maar krijgen dan nog wel een soort les van de huismoeder. En 1 jongetje heeft heel veel moeite met leren, en is ook al een paar keer blijven zitten. Ik neem hem apart om met hem dingen te oefenen. Ik merk ook dat hij het beter snapt, dat maakt het voor mij echt wel leuk om te doen.

Tionana, En tot de volgende blog.

Gerrieke