gerrieke-op-reis.reismee.nl

Nieuwe update uit Malawi

Inmiddels al weer een tijdje geleden, en daarom een nieuwe blog.

Het leven hier in Malawi gaat zo zijn gangetje. Veel dingen worden normaal, en dat maakt het dan ook dat het een langere tijd duurt voordat ik weer een leuke blog heb vol nieuwe indrukken. Het enige waar ik maar niet aan kan wennen, is het gebruik van de minibus. Tijdens deze ritten gebeurt en zie je enorm veel. Mensen die vanalles proberen te verkopen aan de ramen. Met z'n 18en in een minibus waar plaats is voor 12. Als we bij het verzamelpunt komen voor de minibussen komen er al meteen 3 of 4 mannen naar je toe die je hun bus probeert in de krijgen. Inmiddels weten ze ook al waar we heen moeten. De eerste paar keer is dat best hilarisch, maar nu vind ik het vervelend worden. Ze beginnen aan je te trekken soms. Ik zoek zelf wel een bus. Ook proberen ze je meer te laten betalen dan wat de prijs is. Gelukkig hebben we eerlijke prijzen doorgekregen van de organisatie, en weten we wat we moeten geven.

Afgelopen weken ben ik gewoon weer naar mijn project gegaan. Het is het komen en gaan van kinderen. De schrijnende situaties waarom kinderen in ons huis gebracht worden, laten je niet koud. Er zijn 4 baby'tjes de afgelopen periode gebracht van de leeftijd tussen de 2 maand en 1 week. Het baby'tje van 1 week is op de markt te vondeling gelegd. Ze is 1 week oud, voor een baby ook veel te klein, ik kan er met mijn hoofd niet bij. Dit meisje had dus ook nog geen naam, en hebben ze hier in het huis een naam gegeven. Een ander jongetje van 2 weken met een enorme vocht bult op het hoofd, heeft zijn moeder verloren. Zijn moeder overleed tijdens de geboorte, en ze moesten het baby'tje er dus met een zuignap uit trekken. Ontzettend sneu. Een jongetje van ik schat 9 maand, waar de ouders erg arm van zijn, en niet meer voor het kindje kunnen zorgen. Het huisje van zijn ouders is ingestort, en ze hebben 6 kinderen waar ze niet allemaal voor kunnen zorgen. Even verderop zie ik weer een nieuw gezichtje. Een meisje van 2 maand, die tijdelijk bij ons in het huis was omdat haar ouders problemen hadden. Was, je leest het goed. Ze is weer opgehaald door haar moeder. Wat hier echt heel raar gaat. De ouders hadden de problemen opgelost, en het kindje mocht, in overleg met de social workers, weer terug. Toen wij het meisje netjes hadden aangekleed, en verschoond hadden, stonden we klaar om het over te dragen aan de moeder. Ik zag de moeder aankomen, een jonge vrouw van rond de 25. Het eerste wat ze deed toen ze het binnenplein op kwam lopen, was het vragen naar de toilet. Ze moest naar de toilet. Ongeveer 2/3 weken heeft ze haar bloed eigen kindje niet gezien, en dan geeft ze er nu niet eens de aandacht aan? Ik zag dat de Non en de huismoeders hier ook raar van op keken. Toen ze weer terug kwam lopen van de toilet, liep ze met haar hoofd gebogen naar het kindje toe. Ze pakte het aan, keek er even naar. En praatte wat met de zuster. Het kindje kreeg helemaal niks geen aandacht van haar. Aan alles zag je dat ze het kindje niet wou, dat werd ook nog eens bevestigd door de huismoeders. Dit zijn situatie's die niet altijd even makkelijk zijn. Ik hoorde dat er veel kindjes, als ze weer terug geplaatst zijn, komen te overlijden door verwaarlozing. Ik moet er niet aan denken, dat dit lieve kleine meisje van 2 maand oud daar onderdeel van uit maakt. De hele middag is hier nog over doorgepraat.
Vorige week vrijdag kwam ik kwart voor 8 op mijn project aan, en waren alle kinderen al gewassen en aangekleed. Mij werd verteld dat er een nieuwe priester is, en de kinderen komt bezoeken. Pas om half 10 kwam de priester binnen, en stelde zich voor aan alle kinderen en de huismoeders. Veel foto's werden er gemaakt. De kinderen vonden de priester wel een beetje eng. De priester liep door naar buiten waar de kinderen van 3 tot 5 aan het zingen waren. Ook de huismoeders zongen mee. Daarna begon een meisje te bidden, super trots dat ze was omdat ze voor de priester mocht bidden. Ook hier deed de priester ook hier een kennismakingsrondje met de kinderen.

2 weken terug zijn we zondag met onze Malawiaanse coördinator mee naar de kerk geweest. Je hebt veel verschillende kerken in Malawi, deze kerk was al behoorlijk Europees. Geen dans en gezwaai in de kerk, maar normale banken en een priester voor in de kerk die de preek hielt. Nadat de preek afgelopen was, riep de priester een aantal namen, en er kwamen kinderen naar voren. Deze kinderen waren jarig geweest in de afgelopen week, en de hele kerk begon 'happy birthday' te zingen voor de kinderen. Wel heel appart, maar wel bijzonder. We voelde ons heel welkom in deze gemeente. Dat bleek wel toen er een meneer aan kwam lopen die ons die ochtend ergens had zien staan, toen wij aan het wachten waren op onze malawiaanse coördinator die ons op kwam halen voor de kerkdienst. Hij bood zijn verontschuldiging aan, omdat hij ons niet meegenomen had. Hij wist niet dat we naar de kerk gingen. Nadat we uitgelegd hadden dat we al opgehaald waren, snapte hij het. Echt heel lief dat hij ons daar over nog aansprak. Aan het einde van de dienst werd de Holly communy gehouden.
De rest van de week ben ik weer naar mijn project gegaan. Ik rij altijd namen met mijn Noorse huisgenootjes. Op een morgen waren we onderweg naar ons project. Het verkeer hier is een chaos. Veel auto's die in de tegengestelde richting rijden, waardoor degene die wel op de juiste baan rijd, moet uitwijken voor degene die verkeerd rijd. Zo ook deze morgen, een auto dacht slim te zijn, en de file te ontwijken door op onze baan ons tegemoet te rijden. De meeste auto's die wel aan de goede kant rijden, gaan dan wel aan de kant, maar deze bestuurder niet. Waardoor de auto's recht tegen over elkaar stil stonden. Na wat geschreeuw, stapt de bestuurder van de auto aan de goede kant agressief uit zijn auto en trekt de andere man uit de auto en begint er zo op in te slaan. Gelukkig grepen er snel mensen in, maar de man die uit de auto werd getrokken, had zijn auto niet op de handrem, waardoor zijn auto doorreed tegen de minibus aan, en in een greppel. Wij zijn snel doorgereden.

Laatst ben ik weer mee geweest op outreach. We gingen weer naar hetzelfde schooltje om tijd door te brengen. Ik was nu alleen, en had een springtouw en wat ballonnen meegenomen. Ballonnen vinden ze echt helemaal te gek. Aan het eind kregen ze allemaal weer eten. Wij wilden weer bijna gaan, tot een van de nonnen met een meisje van een jaar of 8 de wijk uit kwam lopen. Dit meisje was ontzettend mager. Ze had koorts en was aan het braken. Ze denken aan malaria, en ze moesten dus ook snel naar het ziekenhuis. Deze mevrouw had daar geen geld voor, en nadat ons project haar wat geld had gegeven gingen we weg. Later vertelden ze me dat deze hoogzwangere moeder samen met haar zieke kind nog 45 min tot een uur moeten fietsen om bij het ziekenhuis te komen. Ik krijg hier echt een naar gevoel van. Maar deze mensen zijn dat gewend.

Aantal weken geleden gingen we boodschappen doen, dit deden we bij een supermarkt. Hiervoor staan ontzettend veel bedelaars, die altijd naar je toe komen. En een beveiliger die het bedelen probeert te bestraffen. Wij waren onze boodschappen aan het afrekenen, voor ons stonden 2 jongetjes van een jaar of 8, blote voetjes, gescheurde kleertjes en onverzorgd. Ze hadden een klein zakje chips gekocht die ze samen moesten delen, van omgerekend 5 cent. Ik kreeg medelijden met ze, en besloot voor ze allebei een extra zakje andere chips te halen. Deze gaf ik ze buiten aan de jongetjes, deze namen ze hebberig aan, en renden ineens weg. De beveiliger kwam ze met de stok achterna, omdat er dus niet gebedeld mag worden. Gelukkig waren de jongetjes sneller, maar meteen kwam er een volwassen man aan, en kwam ook om eten vragen.
In deze buurt lopen erg veel daklozen en bedelaars. Heel schrijnend om te zien, en je wil het liefst geld geven, wat helemaal niet slim is.

De laaste weken regent het veel, veel keiharde buien. Zo hard dat ik ben wezen douchen in de regen.Gelukkig anders als het regen in Nederland. Hier zijn het veel buien die kort of wat langer kunnen duren. Daarna schijnt de zon weer, en het blijft ook gewoon warm.

De afgelopen weken zijn er weer veel nieuwe vrijwilligers gekomen in het huis. Van het eerste groepje waar ik ruim 4 weken mee heb gezeten, ben ik de enige die nog over is. Afgelopen donderdag zijn de 2 Noorse meiden weg gegaan. We zijn nu met een hele nieuwe groep, enorm wennen. Maar heel gezellig.

Fijne avond,

Gerrieke

Reacties

Reacties

Gerrit en corrie docter

Hallo gerrieke je maakt daar heel wat mee ik heb echt bewondering voor wat je daar allemaal doet wat hebben wij het dan goed we hebben hier alles wat we nodig hebben we moeten daar dankbaar voor zijnik vond het leuk om je blog te lezen nog veel werk pleizier en gods zegen toegewenst hartelijke groeten gerrit en corrie docter

Fenna Bosman

Hoi Gerrieke wat heb ik bewondering voor je het is best heftig zo met die kinderen.verder nog veel plezier en probeer ook beetje te genieten.succes

Jacolien

Leuk om weer wat van je te lezen en dit keer lijkt het er gelukkig op dat je weer fit bent!! Wat schrijnend om die verhalen over die kindjes te lezen, laat staan dat je de kindjes leert kennen en het zo van dichtbij ziet! Heel veel succes nog daar! Dat je maar veel kindjes blij mag maken!

Mirjam

Ik vindt het heel bijzonder om te lezen hoe het er allemaal aan toe gaat..
Echt geweldig dat je daar kan helpen...de mensen/kindjes zullen erg blij zijn..
Heel veel succes verder hoor!!

Familie donker

Hi Gerrieke fijn om weer van je lezen. Begon al ongerust te worden bij de gedachte dat je weer in het ziekenhuis beland was. Wat een moed mag te steeds weer krijgen om alles mee te maken.
Vooral die kleine kids die van anderen afhankelijk zijn. Ik dacht bij je verslag van die mama die haar kindje op kwam halen. Wie weet wat voor een bizarre thuissituatie die vrouw moet meemaken, zodat ze niet eens blij kan zijn om haar baby weer mee te nemen. The Lord bless you. Groeten van fam Donker
Groeten van fam Donker

Jenny en Mees

Hoi Gerrieke
Wij hebben je blog met bewondering gelezen,heel apart wat jij daar allemaal meemaakt,
wij wensen je Gods zegen en hulp toe, dat je werk kun en mag doen

Janny

Hoi
Leuk om weer te lezen hoe het daar met je gaat,ik vind de verhalen over de kindjes echt heel schrijnend wat is er toch veel leed onder de kinderen daar.wel heel knap dat jij er mee om kan gaan geniet nog van alles en ik ook van de mooie dingen die daar op je pad komen groetjes janny

Aartje

Wat maak je veel mee zeg. Ik hoop dat je het allemaal kan verwerken en een plekje geven. Knap van je dat je dit doet. Respect ??

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood