Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Daarom naar snel weer een nieuwe update. De afgelopen weken zat ik een beetje in een ziekenboeg.
Vorige week maandag begon ik ziek te worden, en tot donderdag kon ik niks binnen houden. In Malawi loop je altijd meer risico op een ziekte, dus ik werd daarom ook weer naar het ziekenhuis doorverwezen. Omdat ik dus 4 dagen bijna niks gegeten of gedronken had, moest ik ook aan het infuus. Nadat ze mijn bloed hadden afgenomen begon het wachten. Eindelijk kwam de dokter met het nieuws dat er niks gevonden was. Gelukkig maar, ik zou gewoon een griepje hebben. De dagen daarna voelde ik me steeds iets beter opknappen, en ben daarom ook gewoon naar het project gegaan. Helemaal fijn voelde ik me nog niet.
Woensdag kwam ik aan bij het project, en voor de poort zaten veel mensen! Ik wist niet waarom, en vroeg het aan een van de huidmoeders. Ze vertelde me dat die mensen allemaal heel arm waren, en geen geld hebben voor eten. Daarom deelt ons project 1x in de maand 2.5 emmer maïs, handzeep, olie en een zakje bruine bonen uit. Hier kunnen de mensen dan weer even mee vooruit. Nadat ik geholpen heb de kinderen te wassen en aankleden, liep ik met de kinderen naar buiten. Toen kwamen pas de eerste mensen binnen. Ze hebben allemaal een papiertje gekregen. Er zal ook vast wel eens misbruik van gemaakt worden, en daarom zijn deze mensen ook geselecteerd. Mij werd gevraagd of ik wou helpen, en dat wou ik zeker. De sterke mannen deden 2.5 emmer met maïs in een grote tas, en ik deed de bonen en 2 stukjes zeep, en een flesje olie in de tas, en gaf het daarna aan de mensen. Vele bedankjes heb ik gekregen. Ik merk op dat hier veel mensen met een handicap bij zitten. Mensen in een rolstoel, of dwergjes, slechtzienden en ook heel veel oude mensen. Deze mensen krijgen hier niet snel een baan, en hebben daarom om niet veel geld.
Toen ik binnen even wat moest pakken, en weer terug wou lopen, kwam een oude vrouw naar mij toe en begon te praten. In haar gebrekkige Engels zei ze: I'm old, I can't do anything more. But you're young, go and live your life, and make it perfect. Wauw, hier kreeg ik toch wel even tranen van in mijn ogen. Een oude vrouw van een jaar of 80 die wel met een zware tas met eten van 15 tot 20 kilo op haar hoofd, wegloopt. Een andere blinde man, die begeleid werd door een jongen van, ik schat, 8 jaar, nam dankbaar het eten aan. Ik hoorde dat er zich ondertussen veel mensen buiten de poort hadden verzameld om eten te halen. Ik besloot even te kijken, en ik wist niet wat ik zag. Ik denk wel 200 mensen die buiten de poort zaten, te wachten tot ze mochten. Van alle kanten werd tegen me geroepen, sister, help me. Help us sister. En de moeders met kinderen hielden de kinderen omhoog, om aan te tonen dat ze werkelijk eten nodig hadden. Zo extreem had ik het niet verwacht, en voelde me tegelijkertijd egoïstisch dat ik als gezonde Hollander met normale kleren, een smartphone en allerlei andere rijkdommen, als een soort 'ramptoerist' naar magere, arme mensen met gescheurde kleren zit te kijken. Om 3u, toen mijn projectdag er weer op zat, ging ik de poort uit richting mijn tuktuk. Het uitdelen van voedsel was al gestopt, maar nog zaten er mensen voor de poort. Deze mensen hadden geen briefje, en dus ook geen eten. Mijn hart brak toen ze ook weer tegen mij moedeloos over hun buik aan het aaien waren omdat ze eten wouden. De kinderen die erbij zaten waren aan het huilen. Ik vond het naar om zo weg te rijden. Ik merk dat het voor de tuktuk chauffeur al een soort van normaal is geworden, hij reageert niet op deze situatie.
De volgende dag op het project begon het anders. Ik kwam aan, en hoorde iedereen zingen. Een huismoeder gebaarde me te komen. Ik kwam aan op het binnenplein. Alle huismoeders waren hier, er voorin zaten de kinderen. Het had een soort kerk opstelling. Voorin stond een grote tafel, met allerlei spullen erop. Het leek op een soort kansel. Eerst werd er gezongen, en ging ineens iedereen staan. De priester kwam binnen. En toen snapte ik het, een van de nonnen nam afscheid. Ze neemt voorgoed afscheid van Malawi, en gaat naar een eiland. Er werd veel gezongen, terwijl de priester naar voren liep. Daarna werd het stil, en begon de priester in zichzelf de bidden. Daarna werd er erg veel gezegd over de Non die afscheid nam. Daarna werd er weer gezongen en gebeden. Voor mij was dit allemaal super indrukwekkend. Daarna ging de Non naar voren toe om een stukje uit de bijbel te lezen. Na veel gezongen, gebeden, gelezen te hebben ging een van de nonnen naar de priester toe. Daar pakten de Non en de priester allebei een schaaltje. In de ene schaal zat wijn, en in in de andere zaten ronde eetbare dingetjes. Ze hebben hier een speciale naam voor, maar die ben ik vergeten. Daarna liepen veel mensen naar voren toe. De priester deed een het eetbare rondje in de wijn, en deed het in de mond van degene die in de rij stond. En zo ging het door. Daarna werd het stil, en waren de mensen aan het bidden. Later vroeg ik aan de Non wat het precies inhield. Ze vertelde me dat het eetbare rondje een teken is van het lichaam van Jezus en de wijn het bloed. Het is als Nederland ongeveer hetzelfde als het avondmaal. Daarna was het afgelopen, en konden alle kinderen weer spelen. Voor mij was deze ochtend ontzettend indrukwekkend. 2 uur heb ik daar gezeten. De kinderen kregen allemaal een lolly. Lekker gesmeer, maar ze zijn er zoet mee. Om half 1 ben ik naar huis gegaan omdat ik me niet fit voelde. Dat bleek uiteindelijk wel logisch, want in de avond werd ik erg ziek. En ben ik meteen weer naar het ziekenhuis gebracht. Daar is mijn bloed weer getest, en ben ik weer aan het infuus gegaan. In het ziekenhuis voelde ik me nog steeds erg ziek. Al snel kwamen ze met de uitslag dat ik een bacterie in mijn buik had. Er werden medicijnen in het infuus gedaan en kreeg een injectie, en ik moest 3 avonden terug komen voor een infuus met medicijnen. Ik mocht wel gewoon naar huis gelukkig. Zaterdag was de laatste dag in het ziekenhuis, en nu moet ik nog 5 dagen door met antibiotica. Daarna hoop ik me weer helemaal goed te voelen. Want ziek zijn in een warm en ander land is geen pretje. Ik voel me gelukkig al een stuk beter, en hoop morgen weer een half dagje op mijn project te beginnen. In het ziekenhuis gaat het heel anders als hier. Ik had mijn infuus naald 3 dagen in mijn hand zitten, en ze sloten het infuus elke avond aan. Een avond kwam er een man binnen, behoorlijk verminkt in zijn gezicht. Even later hoorde we de man telkens kreunen, en bleek dat ze een mini operatie aan het uitvoeren waren. Heel bizar. Ook de hulpdiensten zijn hier heen anders. De politie of ambulance hebben bij spoed zelden hun sirene aan. De ambulance is een jeep. Ook reed ik laatst achter een ambulance die zijn achterdeur nog gewoon open had. Ik zag voeten bungelen, en dat voorwerpen uit de auto vallen. Heel anders hoe dat gaat. Ook komen we elke dag met de tuktuk langs een gevangenis. De gevangenen moeten vaak werken aan de zijkant van de weg. Ik kom dan ook vaak allemaal gevangenen aan de zijkant van de weg tegen. Ze hebben allemaal een witte broek en shirt aan. Zo herken je ze gemakkelijk. Het lijkt net of geen politie zicht op ze heeft, en ze zo kunnen ontsnappen. Maar volgens onze tuktuk chauffeur valt dat mee.

Ik hoop de volgende keer wat meer van mezelf te laten horen.

Tionana,

Gerrieke