Het is nu alweer dinsdag, en dus weer tijd voor een nieuwe blog
Vorige week was een indrukwekkende week. Het begon dinsdag, we begonnen zoals gewoonlijk om half 8 op ons project, en hebben geholpen met de kinderen wassen en aankleden. Om half 9 werden we geroepen, we gingen mee op outreach. Dit houd in dat we vanuit het project met de auto naar een arm schooltje zijn geweest om eten te brengen. We zaten in een jeep, de chauffeur en 2 nonnen zaten voorin. Achterin zaten 2 andere vrouwen en een man, en Jitte en ik! Ze zijn op het project zo ontzettend goed voor ons. Zo nu dan ook kregen we een voedsel pakketje mee voor onderweg. Pakje koekjes, ieder 2 appels, flesje water en een blikje drinken. Toen we het terrein van het project af reden, begonnen de zusters samen wat op te zeggen, wat we niet konden verstaan. Wij dachten dat het even zou duren, en het een klein gebedje was. Maar de hele weg waren ze aan het bidden. Ook de mensen achterin waren aan het bidden. Het ging heel appart, eerst zei iemand een gebedje, daarna zei iedereen een soort gebedje. En zo ging het alle mensen bij langs. Later vertelden ze ons dat ze een ketting om hadden met 50 kralen, en elke kraal is een gebed. Ze verdelen het op in 5x 10 gebedjes, dus iemand zegt een gebedje. Dan begint de rest ook een klein gebedje te doen, ik hoor hier het woord 'Maria' in, en dan begint ze aan haar 2e gebedje. Zodra ze de 10 gebedjes gezegd heeft, gaan ze zingen. En dan begint de volgende met de gebedjes. Heel bijzonder, en ook een beetje ongemakkelijk soms. We wisten niet goed waar we heen moesten kijken. Na 1 uur rijden, kwamen we bij een zand pad aan, en ik meende dat we er zo zouden zijn. Maar we gingen steeds verder, en na een half uur op het zand paadje, kwamen we bij een naai school. Hier stapten 2 vrouwen uit de auto, die de vrouwen daar gingen leren naaien. Omdat ze hier geen geld hebben voor kleding, moeten ze zelf kleren maken. Mijn project gaat er dus 1 keer in de week naartoe om ze daarin les te geven. Even later komen we aan bij de school, en we horen alle kinderen al juichen. We stapten de auto uit, en we hadden allemaal kindjes om ons heen die ons aan het bewonderen waren. De chauffeur en de nonnen kwamen naar ons toe, en vertelden dat we hier wat tijd konden doorbrengen. En dat hun nog even ergens anders heen moesten. Wow, dit hadden we niet verwacht, en stonden met een mond vol tanden. Wat moeten we nou met die kinderen doen? Daar stonden we dan, met 60 kinderen om ons heen van de leeftijd van 5 tot 7, die al helemaal blij waren dat wij er waren. Engels praten konden ze niet, alleen 'hello, how are you?' Oke daar konden we dus ook niks mee. We besloten eerst op zoek te gaan naar de leraar om te vragen wat we konden doen. Maar waar de leraar was, wisten we niet. Oke, dan maar even in de klas kijken. En uiteindelijk kwam daar een vrouw aanlopen die de lerares bleek te zijn. We hadden verwacht dat zij wel wat Engels zou kunnen, aangezien alles wat op het bord stond in het Engels was. Maar toen ik wou vragen of de kinderen nog les hadden, of dat ze vrij waren, stuurde ze alle kinderen de klas in. Dat bedoelde ik nou ook weer niet. Maar goed, de kinderen gingen wat zingen met de lerares. En toen werd er aan ons gevraagd of we wat voorbereid hadden. Uhm, nou nee. We zijn hier gedropt, ergens in de middle of nowhere. We probeerden het idee van galgje te doen, Maar dan met makkelijke Engels woordjes om ze wat te leren. Maar zelfs de lerares begreep er niks van, dus de kinderen al zeker niet. Oké dan maar naar buiten spelen. Het spelletje, blindemannetje, vonden ze helemaal te gek. En daar renden we dan achter de kinderen aan. Uiteindelijk naar 1 uur kwam de auto weer, en kregen de kinderen allemaal eten. Daarna werden we bedankt voor onze komst. Mij werd gevraagd of ik nog vaker wou komen. Dat doe ik zeker. Daarna volgde er weer een rit van 1.5 uur terug. Onderweg zie je zo veel, kinderen naakt op straat. Mensen met torenhoge maïs kolven achterop de fiets. Om een uur of 1 kwamen we weer terug en vermaakte we ons nog even met de kindjes. De dinsdag begonnen we weer om half 8, na onze normale dingen gedaan te hebben, kwam er tijdens het eten een mevrouw binnen met een kindje in haar armen. In doeken gewikkeld, We konden niet goed zien wat het nou was. Ze liep door naar de slaapzaal. Even later kwamen wij ook binnen, en daar zat een ongelofelijk mager en klein meisje. Tranen rolden over haar wangen, maar echt kracht om te huilen had ze niet. Af en toe kwam er een kleine schreeuw. Alle kindjes waren natuurlijk allemaal benieuwd en kwamen het meisje bewonderen. Het was net een klein aapje, beentjes op haar buikje. Aan haar lengte kon je zien dat ze al ouder was dan 1. Maar ze was zo ongelofelijk mager, letterlijk vel over bot. Ik had het zo met haar te doen, en probeerde haar wat te troosten. Maar aanraken mocht ik haar niet, dan schudde ze met haar hoofdje en duwde mijn hand aan de kant. Het lieve meisje is zo beschadigd. Nadat ze werd gewassen en aangekleed, werd ze naar buiten gebracht en naar de zuster en de social workers gebracht. De social workers brengen deze kinderen altijd, en dus ook dit meisje. Daarna kwam ze weer binnen, en kreeg ik haar in mijn armen. 2 tranende oogjes keken me aan. Blank, vreemd, dat vond ze wel ontzettend eng. Samen met een van de huismoeders heb ik haar proberen pap te geven, maar ze wou niet eten. De huismoeder deed haar mondje open, en ik goot er wat pap in, maar 80% gooide ze er weer uit. Daarna moest ik haar een soort therapeutisch eten geven, een soort pindakaas. Daar zitten veel voedingstoffen in. Met dat ze een schreeuw gaf om te huilen, deed ik er snel wat van dat spul met mijn vingers in. Dit at ze dan gelukkig wel op. Later hoorde we dan haar moeder prostituee is, en het kindje niet wou. Haar oma heeft het kindje bij het ziekenhuis neergezet, waar ze 3 dagen heeft gelegen. Vreselijk verhaal. De 2e dag dat we op het project waren, viel me wel op dat ze wat rustiger was. Maar oppakken mocht ik haar nog niet. En als ik haar dan wel had opgepakt, was ze alleen stil als ik rond ging lopen. Zodra ik maar iets ging zitten begon ze te huilen. De dagen erna ging het steeds beter. Zo goed zelfs, dat ik met haar al 8 stapjes heb gelopen, en dat ze al 3x in mijn armen in slaap is gevallen. Ook vandaag is ze op mijn buik in slaap gevallen. Ook lacht ze nu steeds meer. Ze maakt me echt trots, en tegelijk besef ik me zo goed dat dit zo ontzettend dankbaar werk is. Al zou ik nu naar huis gaan, zal ik me al zeker erg nuttig hebben gevoeld. Maar gelukkig heb ik nog 5 maand. Een kindje van ons project ligt in het ziekenhuis, waar we nog geweest zijn om hem op te zoeken. In het ziekenhuis moet er altijd iemand bij het kindje blijven. In het ziekenhuis doen ze alleen de medische handelingen. Dus we gingen de huismoeder die er bij bleef eten brengen. Zij heeft al 6 nachten op de betonnen vloer geslapen. Je komt het ziekenhuis binnen, en je ziet een grote zaal met ongeveer 60 bedden, alle kinderen en ouders keken naar ons als blanke. Met het kindje ging het gelukkig al beter, Maar hij is nog niet in het huis terug.

Helaas zijn er al 3 mensen uit de groep weer naar Nederland gevlogen. Zaterdag hebben we lekker gezwommen. En maandag heb ik samen met de taxi, Jitte naar het vliegveld gebracht. Ik vind het oprecht jammer dat ze weg is. Vanaf nu moet ik dus ook als enige vrijwilliger op het project verder. Even wennen, Maar uiteindelijk red ik me wel.

Tot de volgende blog,

Gerrieke