Nog even een blog zo op de late avond,

Het is alweer vrijdag, en zit ik hier alweer ruim een week. Gelukkig zijn er meer mensen in het huis, zodat het super gezellig is. We zijn er nu met 5 Nederlanders, een stel van 35, een vrouw van 42 en een jongedame van 19, en morgen komen er nog 2 meiden uit Noorwegen. Ik ben benieuwd. De afgelopen dagen ging mijn wekker om 6.15, en om 7.00 komt de tuktuk om me naar het project te brengen. De tuktuk is een soort overdekte brommer waar mensen op een bankje achterin kunnen zitten. De zijkanten zijn open, en is ook echt een ervaring om daar in te zitten. De tuktuk scheurt echt overal door, soms tussen auto's waar nog maar aan beide kanten een paar centimeter ruimte over is. Super bizar, maar gaaf. Je moet ze maar vertrouwen. Hoe verder ik richting het project ga, hoe armer en slechter alles eruit ziet. Gaten in de wegen, kapotte huisjes, of hutjes waar mensen in wonen. Een vieze brandlucht, en overal plastic flesjes, echt niet normaal. Als ik bij het project aankom, moet ik op een grote poort aankloppen, en dan moet iemand hem opendoen. Daarna moet ik een soort kleed voor doen, om mijn eigen kleren te beschermen. Het is in Malawi trouwens ook gebruikelijk om een een kleed voor te doen. Als ik binnenkom is het al een enorme chaos. De kinderen zitten dan aan het ontbijt, en ik loop door naar de slaapzaal om mee te helpen met het verschonen van de bedden. In de zaal staan 20 bedden, en is gevuld met 18 á 19 kinderen. De grotere kinderen zitten in de zaal tegenover. Als alle bedden opgemaakt zijn, en alle kinder mondjes gevuld zijn, worden de kinderen gewassen. En dat is echt heel bizar, en apart. 1 vrouw staat in een hok, ruimte van ongeveer 1.5 bij 3 meter waar de kinderen worden gewassen. In een klein voor hokje worden de kinderen uitgekleed, en dan in de slaapzaal weer aangekleed. Mijn taak de afgelopen dagen was het uitkleden van de 'vieze' kinderen in dat voor hokje, zorgen dat ze niet naar de slaapzaal gaan, en de schone kinderen aangeven aan de huismoeder die gaat aankleden, en het gaat echt als een soort lopende band werk. Hup, uit de kleren. Wassen met een emmer water, insmeren met een soort vettige zalf, en aankleden in de slaapzaal. En dan zet je de kinderen in een bed, zodat ze niet door elkaar gaan lopen en het een chaos word. Want geloof me, deze kinderen kunnen net uit de jungle komen als het gaat om lenigheid en acrobatiek. 1 jaar en in 10 seconden van het ene bed, over het andere bed, op de grond. Niet normaal, en heel grappig om te zien. Als alle kinderen gewassen en aangekleed zijn, komt er een tas met allerlei schoentjes tevoorschijn. Alle kinderen krijgen dan schoentjes aan, wat vaak ook een strijd is. De ene pakt weer de schoentjes van de ander, en gaat ermee gooien. De ander doet zijn/haar schoentjes weer uit. Ik kan dit op papier echt niet goed uitleggen, je moet het echt meemaken voordat je een beetje beseft en snapt hoe het gaat. Als dat allemaal gedaan is, krijgen de kinderen speeltijd. En wat voor ons nog warm is, vinden de Malawianen al snel koud. Daarom mogen de kinderen soms ook niet buiten spelen, omdat ze het te koud vinden. Wat voor mij echt heel raar over komt. Dan worden ze met z'n allen naar het eet gedeelte gebracht, wat 4 bij 2 meter is, en dan moet je kinderen in een klein hokje gaan vermaken, waar ze zich ontzettend gaan vervelen. Want speelgoed maken ze zo weer kapot en maken ze ruzie. Soms is dat echt niet te doen. Rond een uur of 10 krijg ik thee, maar een soort oplos thee met een cacao smaak. Wel lekker, maar lijkt niet echt op thee. Soms krijg ik er dan een ontbijt bij. Vanmiddag kreeg ik gewoon een hele maaltijd met aardappeltjes en soort ei. Super lekker, maar echt te veel. Rond een uur of 11 krijgen dan de kinderen eten, allemaal in een hokje en dan proberen zoveel mogelijk kinderen eten te geven. En om half 12 liggen dan alle kinderen, schoon, en moe op bed. Nouja, moe is bij sommige kinderen nog de vraag. Want ze dagen je echt uit. Eindelijk slapen ze allemaal. Rust, even lekker zi... O wacht daar begint er een te huilen. Even troosten, en in slaap wiegen.
En dan eindelijk ru..... nee, daar begint de volgende. En die wil niet stoppen met huilen. Een van de huismoeders pakt een grote doek, en dan word het kindje op mijn rug vast gemaakt. Echt super handig. Je voelt het kindje niet, het lijkt net of je een rugtas op je rug hebt. Soms moet je daar ook even over nadenken, want soms wil je gaat zitten, en met je rug tegen de muur aan, maar dat kan dan dus niet. Maar het is wel echt super gaaf om mee te maken. Op het project eten ze tussen de middag Nsima, dat is een soort papje van mais, maar dan enorm dik. Dat eten ze dan altijd met iets erbij, of groente, of vlees. Dan pak je eerst een stuk nsima, en dan doe je er wat groente of vlees bij, en dat eet je op. En dat alles met je handen. Best lekker eigenlijk, maar je word er zo vol van.
Vandaag was er een grote schoonmaak, en werden alle bedden naar buiten gebracht en werden grondig gesopt. Ook op het pleintje werd alles gesopt, en het was echt super gezellig. De mensen waren heel vrolijk en de kinderen gingen allemaal buiten spelen. Vandaag was er nog een vrijwilliger uit het huis die op hetzelfde project zit als mij. We hadden vandaag ballonnen meegenomen, en een plezier dat ze ermee hadden. Echt leuk om te zien. Donderdag had ik bellenblaas meegenomen wat ze ook super leuk vinden. Soms is er maar moeilijk orde in de chaos te brengen. Ik neem mijn petje maar af voor alle nonnen en huismoeders die dit runnen. Hier moet je maar een hoop geduld voor hebben. Na het eten vanmiddag, moesten de kinderen weer naar de slaapzaal voor een klein middagdutje. Ik wou de kinderen naar binnen doen, en liep met een jongetje van nog geen 1 jaar op mijn arm om de andere kinderen van het binnenplein naar binnen te halen, toen ik in een soort greppel mijn voet heel lelijk verzwikte. Het deed echt onbenullig veel pijn, en kon niet meer lopen. Ik moest even naar het ziekenhuis om te laten controleren of het niet gebroken was. Een scan gemaakt, en wachten op de uitslag. We werden weer in een kamer geplaatst om te wachten op de uitslag. En ineens werd het donker, de stroom was weer uitgevallen. Dat is hier dus heel normaal, en een paar minuten later sprong de generator aan, en hadden we weer licht. Dus het duurde nog wat langer. Eindelijk kwam ze, en was er gelukkig niks gebroken, maar gekneusd. Mijn voet is met verband ingetaped, en hij begint te zwellen. Dus maar een paar dagen met de voet omhoog. Gelukkig heb ik het weekend vrij van het project, en kan ik rustig aan doen. Het is ook altijd wat, en hoop dat ik het ziekenhuis voor de rest van het half jaar niet meer van binnen zie. De omgeving hier is ook echt super gaaf. En ik leer ook steeds meer de gewoonten van de Malawianen. Ik zit hier nog maar 8 dagen, maar ik heb het idee dat ik hier al wel 2 maand zit. Afgelopen woensdag zijn we wezen uiteten, en dat kan hier ook echt goed. Heerlijke pizza gehad, genieten. Morgen geeft het lekker weer aan, dus we gaan even proberen te zwemmen, en even rustig aan doen met mijn voet.

Fijn weekend,

Gerrieke