Goedemiddag, hier weer een update.

Zaterdag 6 jan

Vandaag was mijn eerste dag helemaal alleen. Ik had al van allerlei tips gekregen over activiteiten wat ik zou kunnen doen in Malawi, maar had hier nog helemaal geen zin in. Vannacht heb ik weer wat minder geslapen, en voelde me iets lamlendig door de warmte. Om half 7 is het al helemaal licht in mijn kamer, en staat de zon op mijn kamer waardoor het warm word. Ik besloot maar even rustig alles uit te pakken en even te relaxen op het zitje voor mijn huis. Toen ik nog lekker in mijn pyjama op de bank zat, kwam de schoonmaakster binnen. Ontzettende lieve vrouw die een paar dagen in de week het huis komt schoonmaken. Ik vroeg haar of ze een stroopwafel wou proberen, en dat wou ze wel. Ze vond hem erg lekker zei ze. Ook heb ik van haar nog wat Chichiwaanse woordjes geleerd. Ze gebruiken veel Engelse woorden er tussen, en gelukkig praten veel mensen hier ook wel redelijk Engels. Na mijn spullen allemaal een plek te hebben gegeven, ben ik even naar de straat gelopen om te kijken of er wat te zien was. Toen ik de straat opkeek, zag ik geen mensen maar alleen maar paraplu's. Ze gebruiken ze schijnbaar hier ook voor de zon. Vond het wel een hilarisch gezicht. Op het terrein waar mijn huis staat, staat nog een ander huis. Hier wonen een echtpaar in met hun kinderen, waarvan 1 heel klein baby'tje van een paar maand. Een ontzettend schattig en prachtig meisje. Ze loopt altijd met het meisje in een doek achterop haar rug, ook typisch Afrikaans.
Er zijn hier veel insecten wat ik echt vreselijk vind. Ik moest eten koken, en had de pannen en de snijplank op het aanrecht liggen. Toen ik mijn eten op had, en wou afwassen, liepen er al allerlei insecten bij. Super vies. Ook in de koelkast lopen ze, waardoor we alles moeten afsluiten. Ik ben denk ik al wel 4 of 5 keer gestoken door een mug. Je moet je hier ook echt goed insmeren, want de zon schijnt soms heel fel. In de middag ben ik nog even naar de supermarkt geweest om eten te halen. Dan bel ik een tuktuk, en die brengt me er heen. De grote supermarkten zijn nog best wel heel groot, en kan je nog wel vergelijken met een Nederlandse supermarkt. Het verblijf waar ik dit is ook erg mooi gelegen. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal best groot en mooi. Het vooral de natuur die het zo mooi maakt. Toen ik hier heen kwam, en ik denk dat veel mensen dat hebben, was het beeld dat ik van Malawi en ook Afrika had dat er erg veel armoede was, en het gevaarlijk op de straten zou zijn. Dit is dus helemaal niet waar. Er is wel ontzettend veel armoe, en dat merk je ook wel, maar er rijden hier ook mensen in grote auto's en met grote, dure mobieltjes. Dat maakt het ook soms wel heel verwarrend. En de mensen zijn hier super aardig. Wij zijn niet gewend dat vreemde mensen je zomaar op straat aanspreken, en denken al snel als iemand aan je vraagt hoe het met je gaat, en je aandacht wil, dat iemand probeert te flirten of iets van je wil. Dat is hier dus helemaal normaal, en daar moet ik ook echt wel aan wennen.
Ik had vanavond tijdens het eten koken alweer geen stroom. Maar je raakt er nu een beetje aan gewend, en zodra er stroom is, leg ik dan ook alles aan de lader en zorg ik dat er warm water is. Om een uur of 9 hadden we weer stroom.

Zondag 7 jan.

Vanmorgen werd ik alweer vroeg gewekt door de haan en allerlei andere geluiden. Ik hoop dat dat snel gaat wennen. Ook vandaag heb ik weer een vrije dag, en doe dus rustig aan. Vanuit mijn keukenraam zie ik mijn buurjongen kleren wassen met zijn hand. Vriendelijk steekt hij zijn hand naar me op. Een jongen van 17 die midden in de snikhete zon de was doet voor zijn moeder en kleine zusje. Ik neem mijn petje voor hem af. Begin van de middag loop ik even naar voren en word ik geroepen door de buurvrouw. Of ik een soort drankje/pap wil proberen wat ze altijd drinken. Oh, dat wou ik wel. De eerste slokken gaan nog wel, maar daarna word het wel wat minder. En toen kreeg ik haar kindje in mn armen gedrukt omdat ze even wat moest pakken. Ahw, ik smelt meteen. 2 donkere ogen die lief naar me lachen. Ik zou haar zo mee willen nemen naar Nederland. Na een tijdje besloot ik even te gaan wandelen in de buurt. Van alle kanten word ik aangekeken en hoor ik steeds het woord ' Mzungu '. Ik vind het wel hilarisch ook. Verschillende fietstaxi's stoppen even of ik echt geen lift wil. Nee hoor, ik wou even lekker een eindje lopen. Maar na een half uur word het me toch echt te warm , en besluit om weer terug te gaan. Sommige mensen hebben hier lange mouwen aan, of een muts op. Of het voor de zon is, weet ik niet. Het ziet er alleen wel erg raar uit. S avonds is het niet meer veilig op de straten en blijf ik dan ook weer lekker in mijn huisje. Gelukkig hebben ee nog steeds stroom, en is het dus niet zo donker in huis. Ik heb zin in morgen om op het project te beginnen. Ik kan niet wachten.

Maandag 8 jan.

Na een ietwat beroerde nacht, voel ik me toch best wel fit. Ik heb enorm veel zin om bij het project te beginnen. Om half 8 word ik opgehaald door de tuktuk die me naar het project brengt. Toen ik de poort door was, hoorde ik de kinderen al. We moesten nog even wachten tot ik het huis binnen mocht, want de kinderen zijn nog niet allemaal gewassen. Eindelijk mag ik het huis in, en ik sta letterlijk nog niet helemaal in het huis, en er komen al verschillende kinderen op me afgerend en hangen aan mijn benen. Ik word vriendelijk ontvangen door de nonnen en de huismoeders. Even kijk ik in een bedje, en zie daar een kleine baby liggen. Een van de nonnen vertelde me dat hij nog maar een week oud was, en 3 dagen geleden gebracht was. Zijn moeder was overleden bij de geboorte. Ik krijg een enorme brok in mijn keel. Even verderop ligt een lief mannetje naar me te lachen. Ook zijn moeder is bij de geboorte overleden, net als zijn 2ling broer. Veel van deze kinderen zijn wees, of de ouders kunnen niet voor de kinderen zorgen. Sommige van hen zijn te vondeling gelegd. Daarna lopen we door naar een andere afdeling waar de kinderen wat ouder zijn. De oudste van 4.5 en 5 zijn op school. De anderen zijn 3 en 4, ook zij kijken me vriendelijk aan met hun donkere oogjes. Ik help bij de allerkleinsten, omdat die begeleiders Engels kunnen. Eerst help ik de huismoeders met de kleertjes netjes opvouwen terwijl veel van de kinderen buiten aan het spelen zijn. Op het pleintje hoor ik de huismoeders allerlei Engelse woorden roepen, die de kinderen dan nazeggen. Zo word Engels ze al vroeg geleerd. Na een klein poosje begint het baby'tje van een week oud te huilen, en voorzichtig pak ik hem op. Ik smelt meteen, wat een prachtig, klein kereltje, maar met een verschrikkelijke achtergrond. Even later loop ik met het jongetje van 3 maand op mijn arm naar buiten om te kijken bij de andere kinderen. Meteen komen de kindjes naar me toe, en steken ze allemaal de armen omhoog met de bedoeling opgetild te worden. Ik ga zitten en ik heb een stuk of 8 peuters om me heen. Ze vinden mijn witte huid heel raar. Ze moeten allemaal even voelen, en sommige kinderen likken zelfs aan mijn arm om te kijken of er geen bruin onder zit. Heel hilarisch, en super schattig. En mijn lange haar vinden ze allemaal ook zo mooi. De mensen daar hebben gemilimeterd haar, en sommige hebben lang nep haar in hun eigen haar verwerkt. Na een tijdje moeten de kinderen binnen eten, en worden dus alle 20 kinderen naar binnen gebracht. Ik loop met 3 kinderen op de arm, terwijl ik 2 kinderen met mijn voeten naar binnen stuur. Allemaal doen ze de kleertjes uit, en worden ze in hun pampertjes naast elkaar gezet om eten te krijgen. Dan zat ik tegenover hen, en moest ze eten geven. Eerst de ene, als die vol zit de volgende. Dat is echt een strijd, sommige kinderen willen niet eten en gooien de bakjes met eten op de grond. Maar dan toch, na een vieze vloer en veel vieze kindjes zijn ze klaar met eten. Snel de kindjes schoonmaken, en naar bed, wat ook weer een enorme strijd is. Veel gedram, en zeker wel een half uur later is het dan eindelijk stil. Zelfs de huismoeders zijn moe, en gaan er bij liggen. Ik mag zelf mijn tijd bepalen, en besluit dat het voor mijn eerste dagje genoeg is geweest. Om half 1 rij ik met mijn tuktuk terug naar mijn verblijf. En dan eindelijk, na 4 dagen alleen in het huis te hebben gezeten, komen de volgende 2 vrijwilligers aan. Eindelijk weer gewoon Nederlands praten. Ook mijn Nederlandse coördinator er is, en samen hebben we nog even wat boodschappen gedaan. Vanavond maar even alle indrukken laten bezinken, en morgen weer vrolijk om 7u in de tuktuk onderweg naar de kindjes. Ik heb er onwijs veel zin in, en kan bijna niet wachten.

Tot de volgende blog,

Gerrieke