Back home, en de laatste dagen in Malawi.

En toen was het zover, het zit er alweer op. En wat is het allemaal snel gegaan! Deze blog komt dus vanuit Nederland

Afgelopen weken heb ik als erg apart ervaren. Ik wist dat ik snel zou gaan, maar besefte het nog niet, omdat alles nog zo ging als voorheen.

We zijn nog naar cape maclear geweest. We hebben weer gesnorkeld tussen de vissen. Dat blijft toch echt enorm vet. De opgewekte kinderen, en de vrouwen die in het water aan het wassen zijn, blijven toch echt mooi en indrukwekkend. Dit weekend hebben we echt lekker relax gedaan, en lekker genoten van de hitte van de Malawiaanse zon.

Ik ben ook gewoon weer naar mijn project gegaan, en alles was daar normaal.
In de ochtend het schooltje, daarna met de oudere meiden kletsen, en smiddags de andere kinderen helpen met huiswerk of met hen spelen. Elke laatste woensdag van de maand gaan de kinderen vasten, dit vanuit hun geloof. Ook ik ging mee vasten. Ik had alleen in de ochtend wat gegeten, en daarna tot en met 5uur niks. Ik had dus wel enorme trek. Toen de kinderen terug waren van school, gingen ze bidden en zingen. De huisvader loopt door de kamer heen omdat hij zo in het moment zit, terwijl de kinderen aandachtig luisteren naar het verhaal dat hij verteld. De huismoeder leest daarna een stukje voor, en ook dat gaan niet zonder emotie. Na al het zingen en preken, is er een pray time, alle kinderen en de huisvader en huismoeder beginnen te bidden, maar dan heel intens. Links van mij zit een jongetje op zijn knieën te bidden, terwijl de huisvader aan het ijsberen is door de huiskamer. Dit zijn echt 'je moet er bij zijn geweest' momentjes om een helder beeld te krijgen van wat er gebeurd. Na dat alles gedaan was, gingen we eten. We kregen allemaal brood en zoetigheid, en zelfs een flesje met prik! De kinderen genoten hier zichtbaar van. Rond een uur of 6 ging ik weer naar huis. Ik ben 3.5 dag alleen geweest omdat alle vrijwilligers al naar Nederland waren. Na 3.5 dag kwam er gelukkig nog een vrijwilliger waar ik nog 3 dagen mee doorgebracht heb.

Laatst ging ik nog naar 'old town' om stofjes te halen om tasjes en andere dingetjes voor te laten maken. Old town is hele grote markt met allerlei kraampjes en winkeltjes waar ook heel veel arme mensen te vinden zijn! Overal waar je loopt, zitten mensen aan de kant op dingetjes te verkopen als in groenten/fruit of andere etenswaren! Allemaal naar je starend of je alsjeblieft wat wil kopen. Ik had mijn stofjes binnen, wou weer naar de tuktuk lopen, totdat ik werd opgeschrikt van een greep aan mijn been. Ik keek naar beneden, en schrok van een verminkte, manke man die mij voor geld en hulp vroeg. Ik ben doorgelopen, nog vol schrik en met een schuldgevoel dat ik deze man heb laten zitten. Verderop kroop er nog een man over de grond, en zo hier en daar zitten mensen op de grond te bedelen. Het is erg dubbel deze mensen niet te helpen, en het in je zit dat je wil helpen, maar het echt niet slim is, aangezien je dan meer mensen om je heen komen bedelen.

De dag erop ben ik weer naar de village 'sloppenwijken' geweest. Daar komt mijn sponsor zusje ook vandaan. En daar zit ook een naai schooltje waar mensen zelf kleren leren maken. Ik had hier mijn stofjes ingeleverd en gevraagd of ze tasjes en kussen slopen konden maken. En dat konden ze. Hiermee heb je zelf een leuk souvenir en je helpt daar de mensen ook mee met het geld wat je daarvoor betaald. Ik heb nog even wat tijd doorgebracht met mijn sponsor zusje en haar moeder, voordat ik naar het vliegveld ging om de volgende vrijwilliger op te halen. Ik was echt blij dat er weer een nieuwe vrijwilliger kwam na 3.5 dag alleen te zijn geweest.

De zondag ben ik weer met de kinderen voor het laatst mee naar de kerk geweest. Ik zou de week ervoor al mee gaan, maar toen was er wat mis met het vervoer, en konden ze toch niet gaan. Maar deze keer zouden ze gaan. De kerk duurt normaal van 9 tot 12, maar het is geen probleem later aan te schuiven en eerder weer weg te gaan! Wij kwamen om half 10 aan, en om kwart voor 12 was het busje er alweer om ons op te halen. De kerk is echt heel bijzonder en de mensen zijn dan ook heel vrolijk. Heel veel word er gezongen en gedanst. Er is een tijd voor mensen die willen optreden, dan kunnen mensen naar voren komen die wat willen zingen of doen. Er kwam iemand naar voren toe, alleen, maar al snel kwamen er meer mensen als achtergrond dans clubje achter haar dansen. Er werd vanuit de kerk allerlei geluiden gemaakt omdat ze het mooi vonden. Heel apart om mee te maken. Voor de offering moesten we naar voren toe. Op de achtergrond hoor ik de kinderen buiten zingen, die krijgen daar zondagschool. Maar als ze willen, kunnen ze zo de kerk in lopen.

En toen was het alweer maandag, mijn laatste dagje op het project. Deze dag was ik zelf ook zo somber, omdat ik het ging beseffen. Ik ga naar Nederland, en laat deze kindjes ,die ik stiekem al diep in mijn hart verborgen heb, achter. S morgens was het schooltje er, waar ik gewoon nog mee geholpen heb. Toen zij om half 12 naar huis gingen, werd er nog voor me gezongen: goodbye, goodbye but not forever. We say goodbye but not forever. We say, one day we should meet again! Hoe standaard dit liedje ook is, en hoe vaak ze het daar zingen als iemand weggaat, toch krijg je de tranen in je ogen en een brok in je keel.
Rond half 3 kwamen dan de normale kinderen van het tehuis thuis van school. En mijn malawiaanse en Nederlandse coördinators kwamen ook voor mijn afscheid. Nadat ik bedankt werd voor wat ik allemaal had gedaan voor hen, en voor de tijd die ik met ze heb doorgebracht, begon het echte afscheid. Alle kinderen gingen in een rij, en kwamen ze mij allemaal een knuffel geven, en terwijl ze dat deden zongen ze 'thank you auntie Gerrieke, for the thinks you've done to us'. Ik krijg de brok nu alweer in mijn keel als ik terug denk aan dit moment. Een waardevol maar moeilijk moment, waarin ik besef hoe leuk ik het gehad heb daar. En toen kwam het moment om te gaan, en ik stapte in de tuktuk samen met mijn coördinator om naar huis te gaan! Het wegrijden van dit project, en het beseffen dat ik ze voorlopig niet weer zie maakte mij verdrietig, maar ook dankbaar dat ik deze kans gekregen heb.

En toen was het dinsdag, de dag waarop ik zou gaan vliegen. Ik vloog smiddags om 15.15, dus de ochtend had ik nog om wat te doen. Eerst ben ik weer naar de village gegaan om afscheid te nemen van mijn sponsor zusje en moeder. Ze zat zelf op school, en daarom heb ik nog wat spulletjes meegegeven aan haar moeder dat ze kan gebruiken. Daarna ben ik doorgegaan naar mijn 1e project om daar ook afscheid van te nemen. De kinderen daar vlogen letterlijk op me af. Ze wisten zelfs nog mijn naam. Ik praat over kinderen van 1 en 2 jaar. Nadat ik ook van hun en het personeel daar afscheid had genomen ben ik doorgegaan naar de souvenirsmarkt om de laatste dingetjes in te slaan. En toen half 1 werd ik uiteindelijk opgehaald door Elizabeth mijn malawiaanse coördinator. Zij heeft mij 4 januari ook opgehaald toen ik in Malawi kwam, en nu brengt ze me ook weer weg. Echt heel fijn. Ik had een overstap in Kenia, waar we wat vertraging hadden. Maar uiteindelijk, om 8.10 in de ochtend landde ik eindelijk weer op Nederlandse bodem. Ik had ontzettend veel zin om de mensen in Nederland weer te zien. En ik was ook erg blij toen ik mn moeder, zus en schoonzusje weer in mijn armen kon sluiten na 6 maanden. Eenmaal op weg naar huis voelde het net of ik niet weg was geweest. Het voelt al zo vertrouwd en als normaal. Maar toch moet ik aan nog zoveel dingen weer wennen.
En toen reden we weer in Elburg en was het huis in zicht, ik werd helemaal blij toen ik dat zag. Een groot spandoek was uitgehangen en overal hingen slingers. Er was een taart besteld met 'Welkom thuis Gerrieke' erop! Ik werd hier helemaal vrolijk van. Thuis wachtte mijn vader, oom en 2 tantes op mij. Wat een fijn thuiskomen was dat. Veel mensen kwamen nog even langs om gedag te zeggen. Het voelde voor mij echt als een warm welkom.
Al moet ik nu nog steeds weer wennen aan het leventje in Nederland, ik ben blij dat ik weer thuis ben. Maar toch, ik mis de mensen die ik daar ontmoet heb, en de lieve kinderen die ik geholpen heb. Maar ik weet zeker , one day we should meet again! Ik ga absoluut terug naar dit prachtige land, dat mijn hart gestolen heeft. Niet alleen de vriendelijkheid van de mensen, en ook niet alleen alles wat ik daar achterlaat en meegemaakt heb, maar ook het prachtige landschap trekt mij om weer terug te gaan. Malawi mijn 2e thuis!

Ik wil echt iedereen vanuit Nederland bedanken voor het lezen van mijn blog. Ik vond het altijd heel fijn om te zien en te voelen dat er mensen geïnteresseerd waren in wat ik in Malawi deed. Ook de reacties deden mij erg goed. Bedankt. Ik zal weer even moeten wennen in Nederland, maar wie weet tot mijn volgende blog. Volgende week vrijdag hoop ik weer naar een kindertehuis in Bulgarije te gaan voor 2 weken om me ook daar weer in te zetten. Dit doe ik dan al voor de 3e keer. Ik ga daar ook weer een blog voor aanmaken. Houd dat dus in de gaten.

Zikomo kwambiri, and tionana!

Gerrieke

Laatste dagen in Malawi

Dit zal een van mijn laatste blogs zijn vanuit Malawi. Nog kleine 2 weken tot het eind. Al moet ik nu echt zeggen dat ik zo ontzettend veel zin heb om mensen in Nederland weer te zien.
Iedereen hier in het huis gaat zo langzamerhand weer weg. We zijn nu nog met z'n 3en over. Eerder deze week is er nog iemand het huis uitgegaan. Over een kleine week gaan de laatste 2 naar huis. Dan ben ik 3.5 dag alleen, en dan komt er een andere vrijwilliger waar ik nog 3 dagen mee ben. Omdat ik zoveel mensen heb zien komen en gaan, en met alle mensen weer andere dingen heb meegemaakt, voelt het voor mij heel erg alsof ik verschillende periodes heb doorgemaakt. Een rustige relaxe periode, een drukke en indrukwekkende periode waarin in veel heb gedaan. Nu de laatste periode merk ik dat ik erg veel bezig ben met thuis en afscheid nemen van Malawi en de mensen die ik hier ontmoet heb. Maargoed, we zitten hier nog eventjes.

Lotte, mijn project maatje, is naar huis en ik ben alleen op het project. Maar zoals de huisvader zegt, je bent niet alleen, wij zijn als familie voor je. Ontzettend lief. Ik voel echt een band met deze bijzondere mensen. De huisvader en de huismoeder die dag en nacht klaar staan voor de kinderen, zorgen dat iedereen eten krijgt, en zorgen dat iedereen optijd op school komt. Nouja, het op school komen doen ze soms behoorlijk makkelijk over. Als de kinderen bijvoorbeeld hun schoenen niet kunnen vinden, en dus te laat komen anders voor school, mogen ze gerust een dagje thuis blijven. Laatst was er een jongen thuis, nadat ik had gevraagd waarom hij niet naar school was gegaan, vertelde de huismoeder mij dat hij gelogen had. Hij had namelijk gezegd dat er vakantie was, maar dat was er niet. Het jongetje mocht toch gewoon thuis blijven.

Op het project komen regelmatig bezoekers. Dit kunnen dan sponsors zijn van de kinderen, of mensen die het project helpen ondersteunen. Als er bezoekers komen, moeten alle kinderen zorgen dat ze er netjes uit zien, en ook de hele huiskamer word schoongemaakt. Er worden verschillende liederen gezongen, en er word gedanst. Heel leuk en indrukwekkend om te zien. Als je ze zo ziet dansen, maakt het me toch een beetje trots. Vaak worden wij als vrijwilligers ook voorgesteld en leggen we uit wat we komen doen. Vaak zijn het Amerikanen die komen. Onze huisvader raakt maar niet uitgepraat over hoe blij hij met ons als vrijwilligers is.

Laatst vertelde ik een stukje over de village, waar veel arme mensen wonen. We zijn er laatst weer heen geweest om daar te helpen met het serveren van het eten. Maar de mooiste reden waarom ik daar die dag kwam, was omdat ik het sponsor kindje ging ontmoeten die mijn moeder sinds kort sponsort. Toen ik hoorde dat je kinderen uit de village kon sponsoren, en het project daar gezien had en meegedraaid had, leek het mij enorm mooi en bijzonder om een kindje te sponsoren. Maar nu sponsor ik al 3 jaar een meisje in Colombia, en werd het anders te veel. Gelukkig dat mijn moeder een kindje wou sponsoren. En dat kindje heb ik toen ontmoet. Een meisje van net 6 jaar. Prachtig kindje. Toen ze me zag, vloog ze letterlijk op me af, en kreeg ik een grote omhelzing. Ik smolt meteen helemaal. Ook heb ik haar moeder en jongere broertje ontmoet. De verhalen achter deze kinderen zijn altijd moeilijk. De armoede waarin ze leven en de dingen die ze hebben meegemaakt zijn vaak verdrietig. Haar moeder was ook erg dankbaar. De middag hebben we nog met de kinderen gespeeld. Daarna gingen we met de fietstaxi naar huis. Dat is een leuke route, veel kinderen die je achterna rennen of beginnen te roepen 'MZUNGU' en dan beginnen te zwaaien. Dit maakt me vrolijk.

De dagen erna op het project waren leuk. Ik heb Loom bandjes met ze gemaakt. Dit heb ik gedaan met de stiekjes en materialen die ik van mensen uit Nederland heb gekregen. Dit vonden ze echt super leuk, en zijn ze ook lang mee bezig geweest.
Van de week heb ik een spel met ze gedaan met ballonnen. Alle kinderen hebben een touwtje met een ballon, die moeten ze om hun enkel binden. Dan moeten ze rennen en elkaars ballonnen proberen kapot te maken. Dit was echt een ontzettend grappig gezicht, en vonden ze leuk om te doen.

Laatst was er een jongetje ziek van mijn project. Hij is al bekend met astma, Maar nu werd hij ook ziek. Ik ging mee naar het ziekenhuis. Na uiteindelijk super lang in het ziekenhuis gezeten te hebben, 2 zuurstof maskertjes en bloedprikken later kwam er een bacterië uit de onderzoeken. Omdat hij zo benauwd was en veel moest hoesten werd hij uiteindelijk opgenomen. Erg sneu. De volgende dag ben ik nog op bezoek geweest toen ik naar huis ging vanaf het project, want dan kom ik langs het ziekenhuis, en gelukkig diezelfde avond mocht hij naar huis.

Vorige week vrijdag heb ik ook een erge indrukwekkende en mooie dag gehad. Een paar kinderen van de nursery school waar ik in de ochtend help, gingen op school reisje naar het vliegveld. Maar we gingen eerst nog kinderen uit de village ophalen. In de village zijn de sloppenwijken. Children of the nations heeft daar ook een nursery schooltje zitten. Deze kinderen gingen ook mee. Deze rit en het bezoek aan deze village was echt heel bijzonder. Links en rechts van mij zag ik kleine hutjes met een rieten dak. De toilet is openbaar en kunnen alle mensen van gebruik maken. De toilet is een gat in de grond en word afgeschermd met riet. Achter ons renden kinderen achter de bus aan. Kinderen zonder schoenen en kapotte kleding. Vrouwen die hun kleding wassen bij de pomp, volwassenen maar ook kinderen met grote emmers water of andere dingen op hun hoofd en kinderen in een doek achterop hun rug. We kwamen aan bij het schooltje waar meer dan 150 kinderen stonden te zwaaien. Gelukkig gingen ze niet allemaal met ons mee. Ik ging de bus uit om in het schooltje te kijken. En gelijk had ik alle kindjes aan mijn arm hangen. Ik krijg altijd veel energie van deze kinderen, maar ze slurpen ook je energie. Ik was al moe van het spelen met de kinderen voordat ik de bus weer in ging om daadwerkelijk naar het vliegveld te gaan. Met 45 kinderen van deze village en 9 kinderen van onze school gingen we dan op weg. Propvol zat de bus, maar wat was het gezellig. De kinderen waren gezellig aan het zingen. We moesten 30 minuten over het zandpad rijden, wat soms best griezelig was. Veel gaten en veel diepe kloven in de weg zorgden ervoor dat ik soms even mijn adem in hielt. Links van mij lag nog een vrachtwagen in een kloof. Gelukkig is de weg goed gegaan. En kwamen we op de normale weg. Hier merkte ik het verschil tussen de kinderen uit de village en de kinderen uit de 'normale' dorpen. De 45 kinderen van de village die eerst nog zo vrolijk aan het zingen waren, werden stil en keken hun ogen uit, terwijl de 9 andere kinderen moe waren en gingen slapen. Het verschil is hier ook erg groot. Je hebt ook erge rijke malawianen en arme. De arme worden gediscrimineerd door de rijke. Heel dubbel. Uiteindelijk kwamen we aan bij het vliegveld waar we gingen lunchen.
Zaten we dan, op het gras met 54 kinderen en 9 begeleiding om te eten. De kinderen krijgen vaak de restjes mee van de dag ervoor. Veel kinderen hebben dus rijst, of aardappeltjes of zoete aardappel mee. Na het eten gingen we naar een plaats waar we de vliegtuigen kunnen zien opstijgen en landen. De kinderen waren sprakeloos. Sommige van de kinderen uit de village hebben amper een auto gezien, en dan nu ineens een vliegtuig van zo dichtbij. Ze vonden het helemaal te gek, en op hun tenen gingen ze staan om alles goed te kunnen zien. Ik heb hier echt van genoten, maar was enorm uitgeput van de aandacht die je aan de kinderen moet geven en die ze vragen. Want als blanke krijg je erg veel aandacht van de kinderen. Uiteindelijk gingen we weer terug naar de bus waar iedereen nog een pakje drinken en een snack mee kreeg naar huis. Daarna ging onze rit terug naar huis. Weer werd er gezellig gezongen, maar toch sliepen er hier en daar wat kinderen. Weer gingen we eerst naar de village, wat nog steeds bijzonder blijft. Vol met indrukken en uitgeput kwam ik thuis aan.

Dit weekend zijn we weer naar Salima geweest. Dit keer waren we maar met z'n 2en. We hebben dit weekend lekker genoten en rustig aan gedaan. We zaten in een lodge waar we prachtig uitkeken over het meer heen. Echt heel mooi. Beneden ons zien we volwassenen en kinderen aan het meer hun kleding wassen en hun afwas doen. Blijft bijzonder om te zien. We zijn ook nog op de water scooter geweest. Dat verliep wat anders dan gehoopt. Allereerst was het echt super vet. We gingen 20 min, maar na 15 min begon de waterscooter van ons allebei te piepen en scheen de benzine op te zijn. We moesten ruim een half uur wachten voordat er nieuwe benzine hadden. We wouden nog graag met z'n 2en op 1 waterscooter, en omdat we allebei nog 5 minuten mochten, hebben we gevraagd of we dan op 1 waterscooter 10 minuten mochten. En dat mocht, super vet. We gingen echt loei hard, en we zijn 2x gevallen. 1x omdat ik de bocht te scherp nam, en de 2e keer omdat ik achterop zat en geen grip meer had na een golf. De 2e keer klapte in mijn mijn buik en borstkas op het water. Eerst had ik er nog niet veel last van omdat je vol adrenaline zit, maar daarna kreeg ik erg veel last van het ademen. Daarom gisteren even naar het ziekenhuis geweest omdat ik me ook misselijk begon te voelen. Daar vertelden ze me dat mijn ribben gekneusd zijn en een bacterie gevonden is. Helaas, vlak voordat ik dus naar Nederland ga nog een bezoekje aan het ziekenhuis. Antibiotica en pijnstilling meegekregen. Het gaat wel iets beter gelukkig. Nog even rustig aan doen, en nog volop genieten van de laatste dagen. Op 4 juli om 07.00 hoop ik dan te landen op Schiphol.

Gerrieke

Veel indrukken en weekendtrip

Hoog tijd weer voor een nieuwe blog.
De tijd gaat door, en over ruim 1 maand zit ik alweer in het vliegtuig richting Nederland.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel weer zin heb om naar huis te gaan, maar ik kan dan ook zeggen dat ik Malawi weer ga missen. Maargoed, nog even ruim een maand knallen.

De afgelopen weken ben ik weer lekker bezig geweest op het project. De band met de kinderen word steeds hechter, wat ergens ook wel gevaarlijk is. Ik ga ook weer terug naar Nederland, en ik wil niet dat de kinderen me erg gaan missen als ik er niet meer ben.

Nadat we bij het park geweest waren waar we gingen fietsen tussen de zebra's waar ik in mijn vorige blog over schreef, begonnen we weer op ons project. De maandag hadden wij eerst nog vrij op ons project, dus ging ik met een andere vrijwilliger mee naar het sportproject. We zijn naar een school geweest om daar sport activiteiten te doen met de kinderen. Was erg leuk, maar om 12u waren we het toch wel zat, en zijn we naar huis gegaan. Een huisgenootje was jarig, en we gingen met de groep ergens lunchen. De rest van de week zijn we weer naar ons eigen project geweest. S'ochtends op het nursery schooltje, waar we de kinderen helpen tellen, vormen en kleuren herkennen en met ze zingen. Echt hele leuke kindjes, maar soms zo vermoeiend. Bijvoorbeeld leer je ze een getal, en zijn ze ervan overtuigd dat het een ander getal is. Maar toch, al met al komen we er wel. In de middag doen we verschillende activiteiten met de oudere kinderen die daarna thuis komen van school.

We gaan altijd naar ons project met de minibus en de fietstaxi. Hele ervaring, en je maakt elke keer weer wat anders mee. De vrijdagen ben ik altijd de enige vrijwilliger op het project. Paar weken geleden in de middag zouden we ergens gaan lunchen. Ik in de minibus op weg naar town om te lunchen. Maar in plaats van dat ik op de goede plek uit stapte, reed ik helemaal door naar old town. En old town is echt een hele ervaring. Ik was er al wel een paar keer geweest, maar het is daar zo'n chaos. Ik wist daar de weg niet meer. Kapotte zand straten met heel veel gaten. Overal, echt overal zijn marktjes. Overal staan mensen te schreeuwen, en je ziet hier heel veel mensen zonder schoenen en kapotte kleding. In de rivieren daar wassen de mensen hun kleding. Maïs en veel vlees worden daar warm gemaakt en verkocht. Veel van de spullen dit is ook tweedehands. De mensen spreken je ook overal aan. En daar liep ik dan, op de enorme grote markt, niet wetend waar ik heen zou moeten, en aan alle kanten worden aangesproken of ik wat wou. Uiteindelijk na 20 minuten zoeken, en allerlei dunne straatjes door met aan beide kanten helemaal vol met marktjes door te zijn gegaan, kwam ik op een weg dat ik herkende. Te laat, maar eindelijk kwam ik toch aan.

Ik ben hier ook al weer een paar keer naar de kerk geweest. En dat blijft toch altijd bijzonder. We gingen laatst met onze taxi chauffeur mee naar de kerk. We hadden onze Malawiaanse jurken aan, en we kregen al veel complimenten bij binnenkomst. Daarna werd er ontzettend veel gezongen en gedanst. Heel gaaf om te zien. En ineens, zomaar in overgang van het zingen, begon iedereen hardop te bidden, en niet gewoon praten, maar heel hard. Het was 'praytime' en het was nu de tijd voor iedereen om te bidden. De mensen zitten er dan helemaal in, en beginnen dan ook met hun armen te zwaaien. Wij wisten niet heel goed welke houding we aan moesten nemen. Het was zo apart. Ze zitten er zo in, ze begonnen ook allemaal te zweten. Heel bijzonder. In woorden moeilijk uit te leggen. Na een tijdje werden alle bezoekers gevraagd op te staan, en naar voren te komen. En dus ook wij moesten naar voren, en daar stonden we dan, ik een kerk met 600 mensen. Voorin, in onze Malawiaanse jurken. Een leuk praatje kregen we, en onze taxi chauffeur vertelde wat we hier deden. ' lang geleden dat wij hier blanken hebben gehad' vertelde hij, waarop de gemeente in de lach schoot. Na een dienst van 3uur, gingen we met onze chauffeur mee naar huis om zijn huis te zien. En daarna zijn we lekker naar huis gegaan.

Ik ben hier in Malawi ook al naar de kapper gegaan, klein stukje eraf gehaald. Op een vrije zaterdag hebben Laura en ik een lekker verwen dagje genomen. Eerst naar de kapper, daarna de manicure en de pedicure. Echt even genoten.

Laatst zijn we met de huisvader van ons project mee gegaan naar het feeding program. Dit is een dorpje waar heel veel arme mensen wonen. De kinderen in dit dorpje krijgen dan ontbijt en diner van dit het project.
Wij mochten helpen met het opscheppen van de rijst. Echt zo ontzettend gaaf, en ook zo confronterend. Honderden kinderen hebben eten gekregen. Het laatste in de ontzettende grote pan was aangebrand. Inmiddels hadden alle kinderen al eten gehad, en was dit extra. Dat de kinderen aan het dringen waren om laatste restjes te krijgen, deed me echt wat. Wij Nederland trekken een vies gezicht als we iets niet lusten, en hier is dat zo anders. Ik werd toen echt even op mijn plek gezet. Meer om het feit dat wij het in Nederland echt zo goed hebben. Zelf kiezen wat we willen eten, zelf kiezen welke kleren we aan willen hebben. Zoveel keuze dat we in Nederland hebben. Hier was dat zoveel anders.

We zijn afgelopen weekend naar het meer geweest. Dit was echt heel erg gaaf. Enorm genoten. We kwamen in de avond aan, en zijn toen na het diner naar bed gegaan. Ik dacht wij het thuis rumoerig hadden met de blaffende honden en de moslims die om half 5 beginnen met bidden. Maar dit verslaat echt alles. Tot half 2 veel mensen op straat, en om kwart over 5 begon een medewerker blad te harken, recht onder mijn raam. Ik was meteen klaarwakker. Ik had in ieder geval wel veel aan mijn dag. Eigenlijk hebben we niet veel gedaan. Lekker op de ligbedden gelegen en de marktjes over gelopen. Het uitzicht alleen was al geweldig. Kon ik uren naar kijken. Vanaf mijn ligbedje keek ik uit over de lake Malawi. Die ontzettend blauw en helder was. Aan het strand waren mensen de was aan het doen, of zichzelf aan het wassen. Tanden poetsen met een vissen net en zeep.
De volgende dag gingen we met bootje naar een eiland. Toen we daar aankwamen gingen we snorkelen. Wauw, wat was dat gaaf. Helder blauw water, met allerlei gekleurde vissen. Daarna werd er voor ons gekookt op een vuurtje. We aten rijst met tomaten en vis. Was echt lekker.
Ik kon geen genoeg krijgen van het snorkelen. Ik heb mooie foto's kunnen maken onder water. Daarna gingen we de roofvogels voeren. De vogels hebben allemaal een eigen naam. Eerst werd de naam van een roofvogel genoemd, daarna werd er een dode, gedroogde vis omhoog gegooid die daarna in het water viel. En daarna kwam de desbetreffende roofvogel eraan om de vis te pakken. Echt super grappig om te zien.
We gingen door naar een rots, waar we van af konden springen. De eerste keer was spannend, maar daarna was het alleen maar gaaf. We gingen door naar een hogere rots, toen ik onderaan stond dacht ik dat het nog wel meeviel, maar zodra je boven stond was het oprecht best eng. Met kriebels in mijn buik sprong ik er toch af. Echt heel gaaf. Daarna gingen we weer terug naar ons huisje.
De volgende dag, was het een relax dagje. We gingen niet veel doen. In de middag ben ik met nog iemand wezen suppen. Dat is staand op een surfplank peddelen. Echt zo vet. Ik ben zo vaak gevallen, maar dat maakt het wel echt een uitdaging. Het water was zo ontzettend blauw en helder dat dat het een heel mooi plaatje maakte. Toen we wat dichter bij de kust kwamen, kwamen er heel veel kinderen naar onze plank. Ze gingen er dan op staan, En sprongen er af. Vonden ze helemaal te gek.
Later op de middag volgde onze terugreis en na 4uur rijden waren we weer terug in Lilongwe.

Afgelopen dinsdag ben ik weer naar het feeding program geweest. Ik had uit Nederland veel kleertjes meegekregen die ik uit mocht delen. Ik heb besloten de kleertjes hier achter te laten. De mensen waren er echt ongelofelijk blij mee, en waren zo ontzettend dankbaar. Ik kreeg gelijk allerlei baby's in mijn handen gedrukt die kleertjes hebben ontvangen. Echt zo vet, en enorm fijn om te zien hoe blij de mensen met deze kleding was.

Sommige kinderen bij ons project hebben deze week vakantie, maar krijgen dan nog wel een soort les van de huismoeder. En 1 jongetje heeft heel veel moeite met leren, en is ook al een paar keer blijven zitten. Ik neem hem apart om met hem dingen te oefenen. Ik merk ook dat hij het beter snapt, dat maakt het voor mij echt wel leuk om te doen.

Tionana, En tot de volgende blog.

Gerrieke

Nieuwe project en uitstapjes

Alweer genoeg meegemaakt, dus weer hoog tijd voor een nieuwe blog.

Inmiddels ben ik weer een tijdje begonnen op mijn nieuwe project. Helaas werd ik op mijn eerste projectdag ziek, en ben ik weer naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd weer een bacterie vastgesteld, maar gelukkig nog niet in een heel ver stadium. Na 5 dagen antibiotica, en ik was er weer bovenop, en kon ik op het project beginnen.
Mijn eerste dag op het project was echt hartverwarmend. Ik kwam aan, samen mijn mijn Nederlandse en Malawiaande coördinator. Op dit project is iedereen familie voor elkaar, je hebt een huisvader (daddy), huismoeder (mommy) en allerlei Auntie's. Ik ben dus Auntie Gerrieke. De leeftijden van de kinderen zijn heel variërend. De jongste is 2 jaar, en de oudste is 17. Hier zitten ongeveer 30 kinderen. Daarnaast zit nog een meidenhuis van 18+. De kinderen kunnen goed engels, waardoor het communiceren makkelijk is. Ik werd rondgeleid door de huisvader en 4 kinderen die me alles lieten zien. Lotte, een huisgenootje van mij, loopt ook op dit project. Dus we zijn gezellig met zn tweetjes.
In de ochtend helpen we op een schooltje met kinderen van 2 tot en met 5. Daar helpen we de kinderen met tellen, kleuren, en letters.
Er zit 1 meisje tussen die toen ze baby was een bloeding heeft gehad en halfzijdig verlamd was, en nu een enorme gedragsstoornis en een achterstand heeft, en moeilijk kan lopen. Ik vind het een uitdaging om met dit kindje bezig te zijn en haar dingen te proberen te leren. Rond een uur of half 2 komen de andere kinderen van het tehuis thuis, en plannen we activiteiten met hen. Vaak gaan we voetballen, of volleyballen, dansen, of knutselen. Een feestje dus. Er is een meisje in dit tehuis die gehandicapt is. Ze zit in de rolstoel, en kan helemaal niks. Ze lacht af en toe, meer kan ze niet. Gelukkig word ze ook door de kinderen wel vaak meegenomen naar activiteiten die ze gaan doen. Op dit project krijgen we tussen de middag Nsima of rijst. Nsima is letterlijk een papje van bloem en water. Dit eet je met je handen samen met groenten en vlees of ei. Het is oprecht best lekker.

In de afgelopen tijd hebben we al heel wat uitstapjes gedaan.
Zo zijn we laatst naar Zomba gegaan. Een plaatsje 4 uur rijden vanaf Lilongwe waar we verblijven. Dit was de oude hoofdstad van Malawi. Een ontzettend mooie plek, waar links en recht de mooie bergen de aandacht trekken. We kwamen op een vrijdag avond aan. Daar hebben we eerst nog lekker gegeten, en daarna gingen we spelletjes avond doen. Ontzettend gezellig. We sliepen in een hostel, gerund door een Nederlands echtpaar. Dus dat was lekker makkelijk communiceren.
De volgende ochtend gingen we optijd op, om naar Zomba plateau te gaan. Eerst moesten we 3 uur naar boven lopen. Het uitzicht daar was echt geweldig mooi. Vanaf daar konden we over heel Zomba kijken. Daar boven hebben we nog geluncht, en gingen we weer naar beneden. We waren allemaal best wel moe en kapot van deze deze tocht. Maar toch gingen we de volgende ochtend weer optijd op pad.
Om half 6 ging onze wekker, om een uurtje later te vertrekken. We zouden naar een arm eilandje gaan, waar bijna geen toeristen komen. Hier zouden we een dagdeel met de mensen doorbrengen, wat betekend dus ook eten met ze maken en eten. Eerst moesten we een uur rijden, om naar het meer te gaan. Onderweg moesten we stoppen om het eten te halen. Daar waren wij een kijk attractie voor alle mensen daar. De groenten waren binnen, weer gaan dachten we, tot onze gids vroeg of wij er bezwaar tegen hadden om een kip mee te nemen. En geen dode, nee een levende kip. Dus werd er een levende kip achterin de kofferbak gegooid. Na een uur rijden kwamen we dus aan bij het meer, daar stond een bootje voor ons klaar. En echt, een klein houten bootje, waar me met 8 personen in moesten. We hadden aan beide kanten misschien net 10 centimeter boven het water uitkwamen. En zo moesten we nog 3 kwartier varen. Op een gegeven moment liep het bootje steeds voller met water. Het bootje bleek lek te zijn, we moesten zelf het water eruit scheppen. Dus daar gingen we dan, langzaam met een te vol en lek bootje over het meer. Uiteindelijk is het toch goed gekomen, en kwamen we aan. Daar werd de kip aan mij gegeven. En voor de 'full experience' heb ik die kip een heel eind mee gedragen naar het plekje waar we heen moesten. Super zielig, maar gelijk ervaar je ook meteen hoe het daar gaat. We kwamen aan, en werden vriendelijk en enthousiast ontvangen. We moesten meteen dansen, en kregen een rondleiding. De kinderen waren onwijs lief en schattig. De baby's hebben geen luier voor, maar laten alles lopen. Ik kan me ook heen winkeltje voorstellen op dit eiland. Het is een eiland met veel groen, en hutjes. De mensen verbouwen hier alles zelf, en de mannen vangen het vis. We zagen dus ook bijna geen mannen. Even later werd de kip geslacht. En hebben een huisgenootje en ik de veren van de kip getrokken. Daarna werd hij echt geslacht. Echt een hele ervaring was dat. Toen ik zag wat er allemaal in de pan ging, werd ik al naar van de gedachte dat we die kip moesten eten. Nadat we ook geholpen hadden met de Nsima, kregen we het eten. Samen met de mensen gingen we eten. Het was erg lekker, zelfs de kip. We gingen verder met het spelen met de kinderen. Een vrouw wou ons haar huisje laten zien. We werden meegenomen naar een van de kleine krotjes die daar stonden. Een huisje van ik schat 3 bij 2 meter waar ze in woont, een dekentje waar ze op slaapt. Dat is alles wat ik zag. Deze mensen lijken wel erg gelukkig. Wij kunnen ons dat niet voorstellen. Na lang genoeg gespeeld te hebben, begon onze terug reis. Zonder kip liepen we weer terug naar de boot. En weer moesten we het water eruit scheppen. Moe van de indrukken reden we weer terug naar ons hostel, waar onze taxi chauffeur al klaar stond voor de terugreis naar Lilongwe. Deze dag was voor ons allemaal heel indrukwekkend. Uiteindelijk 5 uur later kwamen we aan in Lilongwe, waar we meteen zijn gaan slapen.
De rest van de week zijn we weer naar het project geweest. De kinderen beginnen steeds meer te wennen, en het is altijd een feestje als ze terug komen van school.
Ook wij hebben koningsdag gevierd. Vanuit Nederland had ik al allerlei oranje spulletjes meegenomen, ook had ik voor alle kinderen stroopwafels meegenomen. Een echt Hollands feest. We gingen spelletjes doen, maar het enige wat goed ging was het koekhappen en estafette. Daarna maar lekker voetballen en genieten van de koekjes. De stroopwafels vonden ze erg lekker. We hebben koningsdag een dagje eerder gevierd, omdat op de vrijdag in Malawi er demonstratie plaats vond. Ook in Lilongwe zou een grote demonstratie plaats vinden. Het zou gaan over een groot bedrag wat de regering aan het parlement had gegeven. En omdat er bij de vorige demonstratie veel mensen zijn omgekomen, en deze demonstratie heftig leek te worden, mochten wij allemaal niet naar ons project. We mochten zelfs niet bij het huisje weg. Later hoorde ik dat de demonstratie in vrede is gegaan, en geen doden waren gevallen.

Afgelopen weekend zijn we naar Kuti ranchpark geweest. Dit is een park waar veel zebra's en andere dieren lopen. We gingen dit keer met het openbaar vervoer. Dus eerst 5 min met de fiets taxi, daarna totaal 1.5 uur met de minibus, en daarna weer 3 kwartier met de fiets taxi. Een hele ervaring, en voor veel mensen was het hilarisch om 8 blanken in 1 minibus te zien. Uiteindelijk kwamen we dus aan, en zagen we de zebra's al bij ons huisje lopen. Heel bijzonder, en toch al heel normaal. Na lekker geluncht te hebben, gingen we mountainbiken. Echt enorm gaaf, mountainbiken tussen de zebra's en apen. Er zou een giraffe moeten lopen, maar omdat een enorm terrein is, was de kans vrij klein dat we hem zouden zien. De eerste dag zijn we een flink rondje wezen fietsen, met als afsluiter een mooie zonsondergang. De volgende dag ging een deel van de groep lopen, en ik samen met nog een paar weer mountainbiken. We kwamen mensen tegen die vertelden net de giraffe gezien te hebben. Wij dus snel op de fiets naar de plek die ze ons wezen. En ja hoor, daar stond de giraffe. Wat een beest, heel indrukwekkend. We zijn hem wel 1.5 uur gevolgd om te kijken wat hij ging doen. Ondertussen vlogen de apen je links en rechts voorbij. En ook de zebra's zag je overal. Het was een prachtig beeld. Daarna was het weer tijd om terug te gaan naar Lilongwe.

Ik heb nu nog maar 2 maanden. Het gaat hier ongelofelijk snel, en tegelijk weet ik dat ik hal heel veel gedaan en gezien heb hier in Malawi. De dingen die je ziet zijn niet altijd even fijn om te zien. We waren laatst bij een supermarkt, om dingen te halen. We waren aan het wachten op een tuktuk, tot er 2 kindjes langs kwamen lopen. Op blote voetjes en gescheurde kleertjes keken ze in elke vuilnisbak of er wat in lag wat ze konden gebruiken, tot een bewaker ze weg stuurde.
Maar ook dingen die Malawi zo ontzettend mooi maken. De dankbaarheid en de mensen zelf maken het zo mooi. Ik wil hier voorlopig nog niet weg.

We hebben vorige week te horen gekregen dat we moeten verhuizen. Dus volgende week gaan wij naar een nieuw huis. Ik hoop dat dit ook een degelijk huis is.

Voor nu, fijn weekend.

Groet Gerrieke

Malawi, wat ben je mooi! ♡

Alweer ruim 3 maand in Malawi, en wat gaat de tijd snel. Een goed teken, want ik heb het enorm naar mijn zin.

Vorige week dinsdag ben ik weer mee geweest op outreach. Toen ik s ochtends aan kwam bij mijn project, zag ik de kinderen niet in de slaapzaal, maar op het binnenplein. In hoorde iedereen ook zingen, en de pastoor was er. Maar al snel na mijn aankomst was het afgelopen. Een Non vertrok naar Tanzania. De Nonnen worden overal heen uitgezonden. Zo hadden we op het project Nonnen uit de US, Zuid-Afrika, Tanzenia, Polen. Meestal na een jaar of 2 worden ze dan weer ergens anders heen uitgezonden. Alle kinderen hadden ontzettende leuke en schattige kleertjes aan. De meisjes in mooie jurkjes, en de jongens in een stoere broek met een blouse.
Rond een uur of 9 gingen we dan op outreach. De weg erna toe blijft zo indrukwekkend. Terwijl alle Nonnen en huismoeders in de auto hun gebedjes doen, en aan het zingen zijn, kijk ik om me heen naar de wonderschone natuur van Malawi. We rijden langs een klein dorpje waar allemaal marktjes zijn. Achter mij hoor ik een hard gekrijs. Ik kijk achterom, en zie dat er een levende varken achterop een fiets word gebonden. Alles gaat hier per fiets. Levende kippen aan het stuur, en dan praat ik niet over 1 kip aan elke kant, maar over 10 tot 15 kippen aan 1 stuur. Torenhoge houten blokken achterop de fiets, ontzettende grote netten met kolen. Dat blijft nog steeds indrukwekkend om te zien. Soms kunnen de mensen niet eens meer fietsen omdat er zoveel op hun fiets ligt. We rijden verder door de maïsvelden. Het schooltje waar we heen gaan ligt erg afgelegen. Nonnen worden hier aangezien als mensen die goed voor anderen zijn. Onderweg worden we dan ook vaak nagezwaaid en word er een buiging gemaakt, of met dat de auto langsrijd gaan mensen op hun knieën zitten, kinderen die achter de auto aan rennen en daarbij 'sister' roepen. We komen uiteindelijk aan bij de naaischool, waar een Non en een huismoeder uitstappen om de mensen daar naailes te geven. Wij rijden door naar het schooltje. We worden met open armen ontvangen. Deze dag heb ik veel geluisterd en gekeken. De kinderen gingen veel zingen en er werd een clubje apart genomen om naar een bijbel verhaal te luisteren. Ik ging buiten met de kinderen spelen. De kinderen zijn heel opgewekt en vrolijk. Na een tijdje volgde onze rit terug. Onderweg nog veel kinderen die ons naroepen 'Mzungu, Mzungu' wat blanke betekend.
De rest van de dagen ben ik weer naar het project gegaan. Het moment dat ik binnenkom is hartverwarmend.
Alle kindjes, met hun vieze mondjes en vieze natte kleren van de pap als ontbijt, komen allemaal op me af rennen, en roepen allemaal 'Kahiekaa' (wat Gerrieke voor moet stellen) in een koor. Ik probeer ze allemaal te groeten, maar door de enthousiasme rennen ze overal door elkaar. Ik word hier heel blij van. Het meisje waar ik een paar blogs geleden over geschreven had, wat enorm mager en beschadigd binnen gebracht was, doet het goed. Ze past zich helemaal aan, en lacht de hele dag door. Ik ben intensief met haar bezig geweest, haar proberen mensen te laten vertrouwen, met andere kindjes leren spelen, leren lopen. Wat het nu ook maakt dat ze erg naar me toe trekt. Ik probeer dat nu een beetje af te bouwen, omdat ik niet wil dat ze me gaat missen als ik weer terug ga naar Nederland. De kinderen zijn de laatste tijd een beetje ziek geweest. Veel hoesten en koorts. Sommige kinderen moesten daarom ook voor controle even naar het ziekenhuis. Gelukkig gaat het nu weer beter met ze, en zijn ze weer lekker opgewekt.

Het vorige weekend zijn we naar kande beach geweest. We werden 7u in de ochtend opgehaald door onze taxi. De helft van de groep ging naar senga bay, die hebben we eerst daar afgezet. Daarna reden wij door naar kande beach. We hadden verwacht dat het in totaal rond de 4uur rijden was, maar we kwamen na ruim 7 uur gereden te hebben aan bij de manege waar we paard zouden gaan rijden. We hebben toen een uur paard gereden, wat ontzettend gaaf was. Over het strand en door de bossen. Daarna kwamen we weer terug, en gingen de zadels van de paarden af, en gingen we met de paarden het water in. Dat was zo onwijs gaaf. Het paard waar ik op zat, vond het zwemmen erg leuk, en gaat normaal ook veel te diep. Daarom zat hij aan een touw, zodat hij niet te ver kon gaan. Uiteindelijk kwamen we aan bij onze slaapplaats. Een soort hostel aan het strand. Eenvoudig, maar prima te doen. We sliepen met ons 4en en met nog 7 vreemden op een zaal.
De volgende dag hadden we een relax dagje, stonden 8uur op, wat voor hier uitslapen is. Met dat we wakker werden hoorden we het geluid van de vogels en de zee. Dat is echt heerlijk wakker worden. Daarna gingen we aan het ontbijt, en gingen sommige nog zwemmen. En om 2uur begon onze terugreis weer. Dit keer duurde het zelfs nog wat langer. Om 10u s avonds waren we dan eindelijk thuis. Onderweg zie je echt enorm veel, en we hadden een heerlijk relax busje. Dus de rit was daarom ook zo voorbij.

Afgelopen weekend hadden we een relax weekendje. 6 van de 8 mensen van de groep gingen op Safari naar Zambia. Ik ben daar al geweest, en bleef dus thuis samen met een huisgenoot. De vrijdag neem ik meestal een halve dag op het project, om meestal smiddags met de groep ergens wat te drinken. Dus ook afgelopen vrijdag gingen we rustig ergens wat drinken en eten. De zaterdag zijn we eerst naar een markt geweest. Elke laatste zaterdag van de maand is er een markt met allerlei kleedjes en hele leuke spulletjes. Hier lopen ook erg veel blanke mensen. We hebben hier 2uur rond gekeken, en daarna werden we opgehaald door onze Malawiaanse coördinator, en gingen door voor een picknick ergens aan een dam. We moesten eerst nog een uur rijden. Toen we dachten er bijna te zijn, zagen we dat de enige weg die naar die dam toegaat, vol lag met water door een overgestroomde rivier. De jongetjes die in het water aan het spelen waren, zeiden dat we er wel door konden. De jongetjes voorop, en wij maar hopen dat er geen diepe gaten in de wegen zaten. Gelukkig is het allemaal goed gegaan, en kwamen we uiteindelijk aan bij de dam. Daar hebben we een picknick gehad.
De zondag zijn we naar een kerk geweest, en dat was echt zo bijzonder. In woorden kan je moeilijk uitleggen hoe bijzonder dat was.
We kwamen binnen, en kregen een plek toegewezen. We zagen veel mensen met oranje of blauwe lange kleden aan, en een soort rond iets om hun hoofd. Er werd heel veel gedanst wat erg leek op Indianen dans. Ook werd er op van die trommels geslagen. Alles wat opgelezen word uit de bijbel, word gezongen. Echt heel bijzonder. Daarna was er een soort collecte, en gingen we allemaal naar voren om het geld in een doos te doen. De dienst was echt heel bijzonder.

Maandag werd ik om 6 uur opgehaald om een berg te gaan beklimmen. De rest van de groep waren nog niet terug. Dus ging ik met onze malawiaanse coördinator en haar nichtje de Nkhoma Mountain beklimmen. Genoeg water en eten mee, en daar gingen we. Eerst nog een uur rijden, en toen kwamen we aan. We moesten eerst nog een gids regelen, wat een normale man was zonder wandelschoenen, maar normale gympen die er niet heel comfortabel uit zagen. Toen begon het lopen, het was best zwaar. Veel door het hoge gras, waardoor je gaten in de grond niet zag en je enkel vaak dubbel ging. Maar goed, na 2uur lopen, klimmen en ploeteren, kwamen we aan bij een huisje waar je kan rusten. Je kon er nog voor kiezen om door te gaan naar te top. Dat was dan nog een uur klimmen, en dan bedoel ik ook echt klimmen. Ik besloot mee naar boven te gaan. Elizabeth onze coördinator besloot bij het huisje te blijven. Dus ging ik met onze gids en dat nichtje naar boven toe. Ik had deze rit echt onderschat. Ik het was een enorme zware klim. Veel geploeter en uitgeput kwamen we dan na ruim 1 uur klimmen boven aan. En wauw, ik was zo blij en trots dat ik het gehaald had. Het uitzicht was echt niet normaal mooi. Je keek uit over groen Malawi. (Ik heb foto's geplaatst, zodat kan je een beetje zien hoe het eruit zag!) Er waren veel kinderen boven op deze berg die daar komen om te relaxen en vuur te maken. Het zag er heel gezellig uit. Daarna ging onze weg terug. Dit ging wel sneller, maar niet minder makkelijk. Mijn benen trilde de hele weg, waardoor het voelde alsof ik liep als een pinguïn. In totaal zijn we 5uur onderweg geweest. Ik was zo blij dat ik het gehaald had.
Thuis gekomen lekker gedoucht wat dan extra lekker is, want geloof me, ik was echt ongelofelijk vies. Om 4uur kwam de rest van de groep terug van de Safari. Allemaal waren we erg moe en gingen vroeg slapen.
De afgelopen dagen ben ik weer naar mijn project geweest.
Vandaag had ik mijn laatste dag op het project als vrijwilliger. Ik mag de komende 3 maand nog wel gewoon langs komen om de kinderen op te zoeken. Dit ga ik ook zeker doen.
Gisteren kwam ik op het idee om cupcakes te bakken voor de kinderen en huismoeders. Leuk idee lijkt het, maar hier is het een grotere uitdaging als in Nederland. Toen ik thuis kwam hadden we namelijk geen stroom. Wat de laatste tijd echt een probleem is. We hebben heel weinig stroom. Afgelopen weekend hadden we 1.5 dag geen stroom en water. Dan besef je even dat we in Nederlands echt verwend zijn. Maar goed, om 9uur hadden we nog geen stroom, en ik besloot naar bed te gaan. Ik had nog lollys als reserve. Maar half 10 was er toch ineens weer stroom. Toen heb ik om half 10 nog ongeveer 130 cupcakes gebakken. Uiteindelijk lag ik om half 1 weer in bed. Om 9 uur kwam Maartje mijn Coördinator langs voor een evaluatie en afscheid. En dat is echt hartverwarmend. Alle kinderen, rond de 45 tot 50 kinderen, worden op een stoel gezet. Ik vooraan in een stoel, en gingen ze voor me zinngen. Goodbye, goodbye, but not forever. We say goodbye but not forever. We say, one day, We should meet again. Dan krijg je echt een enorm kippenvel moment. Een afscheid gevoel had ik niet, want ik blijf ze bezoeken de komende 3 maand. Ik kreeg een certificaat en 2 mooie kaartjes met lieve woorden. Ook werd ik bedankt voor alles wat ik betekend heb op dit project.
Daarna mocht iedereen genieten van de cupcakes, en wat genoten ze daarvan. Ze vonden het allemaal echt heel lekker. Van de huismoeders kreeg ik allemaal een dikke knuffel. En om 11uur gingen we weer richting huis. Ik had van de tailor mijn jurk mee gekregen die ik besteld had. Deze heeft hij voor mij op maat laten maken. ( zie foto's)
Maandag hoop ik op mijn nieuwe project te beginnen. Ik heb er enorm veel zin in, en zie er naar uit.

Tionana, en tot de volgende blog.

Gerrieke

Nieuwe update uit Malawi

Inmiddels al weer een tijdje geleden, en daarom een nieuwe blog.

Het leven hier in Malawi gaat zo zijn gangetje. Veel dingen worden normaal, en dat maakt het dan ook dat het een langere tijd duurt voordat ik weer een leuke blog heb vol nieuwe indrukken. Het enige waar ik maar niet aan kan wennen, is het gebruik van de minibus. Tijdens deze ritten gebeurt en zie je enorm veel. Mensen die vanalles proberen te verkopen aan de ramen. Met z'n 18en in een minibus waar plaats is voor 12. Als we bij het verzamelpunt komen voor de minibussen komen er al meteen 3 of 4 mannen naar je toe die je hun bus probeert in de krijgen. Inmiddels weten ze ook al waar we heen moeten. De eerste paar keer is dat best hilarisch, maar nu vind ik het vervelend worden. Ze beginnen aan je te trekken soms. Ik zoek zelf wel een bus. Ook proberen ze je meer te laten betalen dan wat de prijs is. Gelukkig hebben we eerlijke prijzen doorgekregen van de organisatie, en weten we wat we moeten geven.

Afgelopen weken ben ik gewoon weer naar mijn project gegaan. Het is het komen en gaan van kinderen. De schrijnende situaties waarom kinderen in ons huis gebracht worden, laten je niet koud. Er zijn 4 baby'tjes de afgelopen periode gebracht van de leeftijd tussen de 2 maand en 1 week. Het baby'tje van 1 week is op de markt te vondeling gelegd. Ze is 1 week oud, voor een baby ook veel te klein, ik kan er met mijn hoofd niet bij. Dit meisje had dus ook nog geen naam, en hebben ze hier in het huis een naam gegeven. Een ander jongetje van 2 weken met een enorme vocht bult op het hoofd, heeft zijn moeder verloren. Zijn moeder overleed tijdens de geboorte, en ze moesten het baby'tje er dus met een zuignap uit trekken. Ontzettend sneu. Een jongetje van ik schat 9 maand, waar de ouders erg arm van zijn, en niet meer voor het kindje kunnen zorgen. Het huisje van zijn ouders is ingestort, en ze hebben 6 kinderen waar ze niet allemaal voor kunnen zorgen. Even verderop zie ik weer een nieuw gezichtje. Een meisje van 2 maand, die tijdelijk bij ons in het huis was omdat haar ouders problemen hadden. Was, je leest het goed. Ze is weer opgehaald door haar moeder. Wat hier echt heel raar gaat. De ouders hadden de problemen opgelost, en het kindje mocht, in overleg met de social workers, weer terug. Toen wij het meisje netjes hadden aangekleed, en verschoond hadden, stonden we klaar om het over te dragen aan de moeder. Ik zag de moeder aankomen, een jonge vrouw van rond de 25. Het eerste wat ze deed toen ze het binnenplein op kwam lopen, was het vragen naar de toilet. Ze moest naar de toilet. Ongeveer 2/3 weken heeft ze haar bloed eigen kindje niet gezien, en dan geeft ze er nu niet eens de aandacht aan? Ik zag dat de Non en de huismoeders hier ook raar van op keken. Toen ze weer terug kwam lopen van de toilet, liep ze met haar hoofd gebogen naar het kindje toe. Ze pakte het aan, keek er even naar. En praatte wat met de zuster. Het kindje kreeg helemaal niks geen aandacht van haar. Aan alles zag je dat ze het kindje niet wou, dat werd ook nog eens bevestigd door de huismoeders. Dit zijn situatie's die niet altijd even makkelijk zijn. Ik hoorde dat er veel kindjes, als ze weer terug geplaatst zijn, komen te overlijden door verwaarlozing. Ik moet er niet aan denken, dat dit lieve kleine meisje van 2 maand oud daar onderdeel van uit maakt. De hele middag is hier nog over doorgepraat.
Vorige week vrijdag kwam ik kwart voor 8 op mijn project aan, en waren alle kinderen al gewassen en aangekleed. Mij werd verteld dat er een nieuwe priester is, en de kinderen komt bezoeken. Pas om half 10 kwam de priester binnen, en stelde zich voor aan alle kinderen en de huismoeders. Veel foto's werden er gemaakt. De kinderen vonden de priester wel een beetje eng. De priester liep door naar buiten waar de kinderen van 3 tot 5 aan het zingen waren. Ook de huismoeders zongen mee. Daarna begon een meisje te bidden, super trots dat ze was omdat ze voor de priester mocht bidden. Ook hier deed de priester ook hier een kennismakingsrondje met de kinderen.

2 weken terug zijn we zondag met onze Malawiaanse coördinator mee naar de kerk geweest. Je hebt veel verschillende kerken in Malawi, deze kerk was al behoorlijk Europees. Geen dans en gezwaai in de kerk, maar normale banken en een priester voor in de kerk die de preek hielt. Nadat de preek afgelopen was, riep de priester een aantal namen, en er kwamen kinderen naar voren. Deze kinderen waren jarig geweest in de afgelopen week, en de hele kerk begon 'happy birthday' te zingen voor de kinderen. Wel heel appart, maar wel bijzonder. We voelde ons heel welkom in deze gemeente. Dat bleek wel toen er een meneer aan kwam lopen die ons die ochtend ergens had zien staan, toen wij aan het wachten waren op onze malawiaanse coördinator die ons op kwam halen voor de kerkdienst. Hij bood zijn verontschuldiging aan, omdat hij ons niet meegenomen had. Hij wist niet dat we naar de kerk gingen. Nadat we uitgelegd hadden dat we al opgehaald waren, snapte hij het. Echt heel lief dat hij ons daar over nog aansprak. Aan het einde van de dienst werd de Holly communy gehouden.
De rest van de week ben ik weer naar mijn project gegaan. Ik rij altijd namen met mijn Noorse huisgenootjes. Op een morgen waren we onderweg naar ons project. Het verkeer hier is een chaos. Veel auto's die in de tegengestelde richting rijden, waardoor degene die wel op de juiste baan rijd, moet uitwijken voor degene die verkeerd rijd. Zo ook deze morgen, een auto dacht slim te zijn, en de file te ontwijken door op onze baan ons tegemoet te rijden. De meeste auto's die wel aan de goede kant rijden, gaan dan wel aan de kant, maar deze bestuurder niet. Waardoor de auto's recht tegen over elkaar stil stonden. Na wat geschreeuw, stapt de bestuurder van de auto aan de goede kant agressief uit zijn auto en trekt de andere man uit de auto en begint er zo op in te slaan. Gelukkig grepen er snel mensen in, maar de man die uit de auto werd getrokken, had zijn auto niet op de handrem, waardoor zijn auto doorreed tegen de minibus aan, en in een greppel. Wij zijn snel doorgereden.

Laatst ben ik weer mee geweest op outreach. We gingen weer naar hetzelfde schooltje om tijd door te brengen. Ik was nu alleen, en had een springtouw en wat ballonnen meegenomen. Ballonnen vinden ze echt helemaal te gek. Aan het eind kregen ze allemaal weer eten. Wij wilden weer bijna gaan, tot een van de nonnen met een meisje van een jaar of 8 de wijk uit kwam lopen. Dit meisje was ontzettend mager. Ze had koorts en was aan het braken. Ze denken aan malaria, en ze moesten dus ook snel naar het ziekenhuis. Deze mevrouw had daar geen geld voor, en nadat ons project haar wat geld had gegeven gingen we weg. Later vertelden ze me dat deze hoogzwangere moeder samen met haar zieke kind nog 45 min tot een uur moeten fietsen om bij het ziekenhuis te komen. Ik krijg hier echt een naar gevoel van. Maar deze mensen zijn dat gewend.

Aantal weken geleden gingen we boodschappen doen, dit deden we bij een supermarkt. Hiervoor staan ontzettend veel bedelaars, die altijd naar je toe komen. En een beveiliger die het bedelen probeert te bestraffen. Wij waren onze boodschappen aan het afrekenen, voor ons stonden 2 jongetjes van een jaar of 8, blote voetjes, gescheurde kleertjes en onverzorgd. Ze hadden een klein zakje chips gekocht die ze samen moesten delen, van omgerekend 5 cent. Ik kreeg medelijden met ze, en besloot voor ze allebei een extra zakje andere chips te halen. Deze gaf ik ze buiten aan de jongetjes, deze namen ze hebberig aan, en renden ineens weg. De beveiliger kwam ze met de stok achterna, omdat er dus niet gebedeld mag worden. Gelukkig waren de jongetjes sneller, maar meteen kwam er een volwassen man aan, en kwam ook om eten vragen.
In deze buurt lopen erg veel daklozen en bedelaars. Heel schrijnend om te zien, en je wil het liefst geld geven, wat helemaal niet slim is.

De laaste weken regent het veel, veel keiharde buien. Zo hard dat ik ben wezen douchen in de regen.Gelukkig anders als het regen in Nederland. Hier zijn het veel buien die kort of wat langer kunnen duren. Daarna schijnt de zon weer, en het blijft ook gewoon warm.

De afgelopen weken zijn er weer veel nieuwe vrijwilligers gekomen in het huis. Van het eerste groepje waar ik ruim 4 weken mee heb gezeten, ben ik de enige die nog over is. Afgelopen donderdag zijn de 2 Noorse meiden weg gegaan. We zijn nu met een hele nieuwe groep, enorm wennen. Maar heel gezellig.

Fijne avond,

Gerrieke

Veel indrukken in Malawi

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Daarom naar snel weer een nieuwe update. De afgelopen weken zat ik een beetje in een ziekenboeg.
Vorige week maandag begon ik ziek te worden, en tot donderdag kon ik niks binnen houden. In Malawi loop je altijd meer risico op een ziekte, dus ik werd daarom ook weer naar het ziekenhuis doorverwezen. Omdat ik dus 4 dagen bijna niks gegeten of gedronken had, moest ik ook aan het infuus. Nadat ze mijn bloed hadden afgenomen begon het wachten. Eindelijk kwam de dokter met het nieuws dat er niks gevonden was. Gelukkig maar, ik zou gewoon een griepje hebben. De dagen daarna voelde ik me steeds iets beter opknappen, en ben daarom ook gewoon naar het project gegaan. Helemaal fijn voelde ik me nog niet.
Woensdag kwam ik aan bij het project, en voor de poort zaten veel mensen! Ik wist niet waarom, en vroeg het aan een van de huidmoeders. Ze vertelde me dat die mensen allemaal heel arm waren, en geen geld hebben voor eten. Daarom deelt ons project 1x in de maand 2.5 emmer maïs, handzeep, olie en een zakje bruine bonen uit. Hier kunnen de mensen dan weer even mee vooruit. Nadat ik geholpen heb de kinderen te wassen en aankleden, liep ik met de kinderen naar buiten. Toen kwamen pas de eerste mensen binnen. Ze hebben allemaal een papiertje gekregen. Er zal ook vast wel eens misbruik van gemaakt worden, en daarom zijn deze mensen ook geselecteerd. Mij werd gevraagd of ik wou helpen, en dat wou ik zeker. De sterke mannen deden 2.5 emmer met maïs in een grote tas, en ik deed de bonen en 2 stukjes zeep, en een flesje olie in de tas, en gaf het daarna aan de mensen. Vele bedankjes heb ik gekregen. Ik merk op dat hier veel mensen met een handicap bij zitten. Mensen in een rolstoel, of dwergjes, slechtzienden en ook heel veel oude mensen. Deze mensen krijgen hier niet snel een baan, en hebben daarom om niet veel geld.
Toen ik binnen even wat moest pakken, en weer terug wou lopen, kwam een oude vrouw naar mij toe en begon te praten. In haar gebrekkige Engels zei ze: I'm old, I can't do anything more. But you're young, go and live your life, and make it perfect. Wauw, hier kreeg ik toch wel even tranen van in mijn ogen. Een oude vrouw van een jaar of 80 die wel met een zware tas met eten van 15 tot 20 kilo op haar hoofd, wegloopt. Een andere blinde man, die begeleid werd door een jongen van, ik schat, 8 jaar, nam dankbaar het eten aan. Ik hoorde dat er zich ondertussen veel mensen buiten de poort hadden verzameld om eten te halen. Ik besloot even te kijken, en ik wist niet wat ik zag. Ik denk wel 200 mensen die buiten de poort zaten, te wachten tot ze mochten. Van alle kanten werd tegen me geroepen, sister, help me. Help us sister. En de moeders met kinderen hielden de kinderen omhoog, om aan te tonen dat ze werkelijk eten nodig hadden. Zo extreem had ik het niet verwacht, en voelde me tegelijkertijd egoïstisch dat ik als gezonde Hollander met normale kleren, een smartphone en allerlei andere rijkdommen, als een soort 'ramptoerist' naar magere, arme mensen met gescheurde kleren zit te kijken. Om 3u, toen mijn projectdag er weer op zat, ging ik de poort uit richting mijn tuktuk. Het uitdelen van voedsel was al gestopt, maar nog zaten er mensen voor de poort. Deze mensen hadden geen briefje, en dus ook geen eten. Mijn hart brak toen ze ook weer tegen mij moedeloos over hun buik aan het aaien waren omdat ze eten wouden. De kinderen die erbij zaten waren aan het huilen. Ik vond het naar om zo weg te rijden. Ik merk dat het voor de tuktuk chauffeur al een soort van normaal is geworden, hij reageert niet op deze situatie.
De volgende dag op het project begon het anders. Ik kwam aan, en hoorde iedereen zingen. Een huismoeder gebaarde me te komen. Ik kwam aan op het binnenplein. Alle huismoeders waren hier, er voorin zaten de kinderen. Het had een soort kerk opstelling. Voorin stond een grote tafel, met allerlei spullen erop. Het leek op een soort kansel. Eerst werd er gezongen, en ging ineens iedereen staan. De priester kwam binnen. En toen snapte ik het, een van de nonnen nam afscheid. Ze neemt voorgoed afscheid van Malawi, en gaat naar een eiland. Er werd veel gezongen, terwijl de priester naar voren liep. Daarna werd het stil, en begon de priester in zichzelf de bidden. Daarna werd er erg veel gezegd over de Non die afscheid nam. Daarna werd er weer gezongen en gebeden. Voor mij was dit allemaal super indrukwekkend. Daarna ging de Non naar voren toe om een stukje uit de bijbel te lezen. Na veel gezongen, gebeden, gelezen te hebben ging een van de nonnen naar de priester toe. Daar pakten de Non en de priester allebei een schaaltje. In de ene schaal zat wijn, en in in de andere zaten ronde eetbare dingetjes. Ze hebben hier een speciale naam voor, maar die ben ik vergeten. Daarna liepen veel mensen naar voren toe. De priester deed een het eetbare rondje in de wijn, en deed het in de mond van degene die in de rij stond. En zo ging het door. Daarna werd het stil, en waren de mensen aan het bidden. Later vroeg ik aan de Non wat het precies inhield. Ze vertelde me dat het eetbare rondje een teken is van het lichaam van Jezus en de wijn het bloed. Het is als Nederland ongeveer hetzelfde als het avondmaal. Daarna was het afgelopen, en konden alle kinderen weer spelen. Voor mij was deze ochtend ontzettend indrukwekkend. 2 uur heb ik daar gezeten. De kinderen kregen allemaal een lolly. Lekker gesmeer, maar ze zijn er zoet mee. Om half 1 ben ik naar huis gegaan omdat ik me niet fit voelde. Dat bleek uiteindelijk wel logisch, want in de avond werd ik erg ziek. En ben ik meteen weer naar het ziekenhuis gebracht. Daar is mijn bloed weer getest, en ben ik weer aan het infuus gegaan. In het ziekenhuis voelde ik me nog steeds erg ziek. Al snel kwamen ze met de uitslag dat ik een bacterie in mijn buik had. Er werden medicijnen in het infuus gedaan en kreeg een injectie, en ik moest 3 avonden terug komen voor een infuus met medicijnen. Ik mocht wel gewoon naar huis gelukkig. Zaterdag was de laatste dag in het ziekenhuis, en nu moet ik nog 5 dagen door met antibiotica. Daarna hoop ik me weer helemaal goed te voelen. Want ziek zijn in een warm en ander land is geen pretje. Ik voel me gelukkig al een stuk beter, en hoop morgen weer een half dagje op mijn project te beginnen. In het ziekenhuis gaat het heel anders als hier. Ik had mijn infuus naald 3 dagen in mijn hand zitten, en ze sloten het infuus elke avond aan. Een avond kwam er een man binnen, behoorlijk verminkt in zijn gezicht. Even later hoorde we de man telkens kreunen, en bleek dat ze een mini operatie aan het uitvoeren waren. Heel bizar. Ook de hulpdiensten zijn hier heen anders. De politie of ambulance hebben bij spoed zelden hun sirene aan. De ambulance is een jeep. Ook reed ik laatst achter een ambulance die zijn achterdeur nog gewoon open had. Ik zag voeten bungelen, en dat voorwerpen uit de auto vallen. Heel anders hoe dat gaat. Ook komen we elke dag met de tuktuk langs een gevangenis. De gevangenen moeten vaak werken aan de zijkant van de weg. Ik kom dan ook vaak allemaal gevangenen aan de zijkant van de weg tegen. Ze hebben allemaal een witte broek en shirt aan. Zo herken je ze gemakkelijk. Het lijkt net of geen politie zicht op ze heeft, en ze zo kunnen ontsnappen. Maar volgens onze tuktuk chauffeur valt dat mee.

Ik hoop de volgende keer wat meer van mezelf te laten horen.

Tionana,

Gerrieke

Een nieuwe update vanuit het zonnige Malawi

Het is nu alweer dinsdag, en dus weer tijd voor een nieuwe blog
Vorige week was een indrukwekkende week. Het begon dinsdag, we begonnen zoals gewoonlijk om half 8 op ons project, en hebben geholpen met de kinderen wassen en aankleden. Om half 9 werden we geroepen, we gingen mee op outreach. Dit houd in dat we vanuit het project met de auto naar een arm schooltje zijn geweest om eten te brengen. We zaten in een jeep, de chauffeur en 2 nonnen zaten voorin. Achterin zaten 2 andere vrouwen en een man, en Jitte en ik! Ze zijn op het project zo ontzettend goed voor ons. Zo nu dan ook kregen we een voedsel pakketje mee voor onderweg. Pakje koekjes, ieder 2 appels, flesje water en een blikje drinken. Toen we het terrein van het project af reden, begonnen de zusters samen wat op te zeggen, wat we niet konden verstaan. Wij dachten dat het even zou duren, en het een klein gebedje was. Maar de hele weg waren ze aan het bidden. Ook de mensen achterin waren aan het bidden. Het ging heel appart, eerst zei iemand een gebedje, daarna zei iedereen een soort gebedje. En zo ging het alle mensen bij langs. Later vertelden ze ons dat ze een ketting om hadden met 50 kralen, en elke kraal is een gebed. Ze verdelen het op in 5x 10 gebedjes, dus iemand zegt een gebedje. Dan begint de rest ook een klein gebedje te doen, ik hoor hier het woord 'Maria' in, en dan begint ze aan haar 2e gebedje. Zodra ze de 10 gebedjes gezegd heeft, gaan ze zingen. En dan begint de volgende met de gebedjes. Heel bijzonder, en ook een beetje ongemakkelijk soms. We wisten niet goed waar we heen moesten kijken. Na 1 uur rijden, kwamen we bij een zand pad aan, en ik meende dat we er zo zouden zijn. Maar we gingen steeds verder, en na een half uur op het zand paadje, kwamen we bij een naai school. Hier stapten 2 vrouwen uit de auto, die de vrouwen daar gingen leren naaien. Omdat ze hier geen geld hebben voor kleding, moeten ze zelf kleren maken. Mijn project gaat er dus 1 keer in de week naartoe om ze daarin les te geven. Even later komen we aan bij de school, en we horen alle kinderen al juichen. We stapten de auto uit, en we hadden allemaal kindjes om ons heen die ons aan het bewonderen waren. De chauffeur en de nonnen kwamen naar ons toe, en vertelden dat we hier wat tijd konden doorbrengen. En dat hun nog even ergens anders heen moesten. Wow, dit hadden we niet verwacht, en stonden met een mond vol tanden. Wat moeten we nou met die kinderen doen? Daar stonden we dan, met 60 kinderen om ons heen van de leeftijd van 5 tot 7, die al helemaal blij waren dat wij er waren. Engels praten konden ze niet, alleen 'hello, how are you?' Oke daar konden we dus ook niks mee. We besloten eerst op zoek te gaan naar de leraar om te vragen wat we konden doen. Maar waar de leraar was, wisten we niet. Oke, dan maar even in de klas kijken. En uiteindelijk kwam daar een vrouw aanlopen die de lerares bleek te zijn. We hadden verwacht dat zij wel wat Engels zou kunnen, aangezien alles wat op het bord stond in het Engels was. Maar toen ik wou vragen of de kinderen nog les hadden, of dat ze vrij waren, stuurde ze alle kinderen de klas in. Dat bedoelde ik nou ook weer niet. Maar goed, de kinderen gingen wat zingen met de lerares. En toen werd er aan ons gevraagd of we wat voorbereid hadden. Uhm, nou nee. We zijn hier gedropt, ergens in de middle of nowhere. We probeerden het idee van galgje te doen, Maar dan met makkelijke Engels woordjes om ze wat te leren. Maar zelfs de lerares begreep er niks van, dus de kinderen al zeker niet. Oké dan maar naar buiten spelen. Het spelletje, blindemannetje, vonden ze helemaal te gek. En daar renden we dan achter de kinderen aan. Uiteindelijk naar 1 uur kwam de auto weer, en kregen de kinderen allemaal eten. Daarna werden we bedankt voor onze komst. Mij werd gevraagd of ik nog vaker wou komen. Dat doe ik zeker. Daarna volgde er weer een rit van 1.5 uur terug. Onderweg zie je zo veel, kinderen naakt op straat. Mensen met torenhoge maïs kolven achterop de fiets. Om een uur of 1 kwamen we weer terug en vermaakte we ons nog even met de kindjes. De dinsdag begonnen we weer om half 8, na onze normale dingen gedaan te hebben, kwam er tijdens het eten een mevrouw binnen met een kindje in haar armen. In doeken gewikkeld, We konden niet goed zien wat het nou was. Ze liep door naar de slaapzaal. Even later kwamen wij ook binnen, en daar zat een ongelofelijk mager en klein meisje. Tranen rolden over haar wangen, maar echt kracht om te huilen had ze niet. Af en toe kwam er een kleine schreeuw. Alle kindjes waren natuurlijk allemaal benieuwd en kwamen het meisje bewonderen. Het was net een klein aapje, beentjes op haar buikje. Aan haar lengte kon je zien dat ze al ouder was dan 1. Maar ze was zo ongelofelijk mager, letterlijk vel over bot. Ik had het zo met haar te doen, en probeerde haar wat te troosten. Maar aanraken mocht ik haar niet, dan schudde ze met haar hoofdje en duwde mijn hand aan de kant. Het lieve meisje is zo beschadigd. Nadat ze werd gewassen en aangekleed, werd ze naar buiten gebracht en naar de zuster en de social workers gebracht. De social workers brengen deze kinderen altijd, en dus ook dit meisje. Daarna kwam ze weer binnen, en kreeg ik haar in mijn armen. 2 tranende oogjes keken me aan. Blank, vreemd, dat vond ze wel ontzettend eng. Samen met een van de huismoeders heb ik haar proberen pap te geven, maar ze wou niet eten. De huismoeder deed haar mondje open, en ik goot er wat pap in, maar 80% gooide ze er weer uit. Daarna moest ik haar een soort therapeutisch eten geven, een soort pindakaas. Daar zitten veel voedingstoffen in. Met dat ze een schreeuw gaf om te huilen, deed ik er snel wat van dat spul met mijn vingers in. Dit at ze dan gelukkig wel op. Later hoorde we dan haar moeder prostituee is, en het kindje niet wou. Haar oma heeft het kindje bij het ziekenhuis neergezet, waar ze 3 dagen heeft gelegen. Vreselijk verhaal. De 2e dag dat we op het project waren, viel me wel op dat ze wat rustiger was. Maar oppakken mocht ik haar nog niet. En als ik haar dan wel had opgepakt, was ze alleen stil als ik rond ging lopen. Zodra ik maar iets ging zitten begon ze te huilen. De dagen erna ging het steeds beter. Zo goed zelfs, dat ik met haar al 8 stapjes heb gelopen, en dat ze al 3x in mijn armen in slaap is gevallen. Ook vandaag is ze op mijn buik in slaap gevallen. Ook lacht ze nu steeds meer. Ze maakt me echt trots, en tegelijk besef ik me zo goed dat dit zo ontzettend dankbaar werk is. Al zou ik nu naar huis gaan, zal ik me al zeker erg nuttig hebben gevoeld. Maar gelukkig heb ik nog 5 maand. Een kindje van ons project ligt in het ziekenhuis, waar we nog geweest zijn om hem op te zoeken. In het ziekenhuis moet er altijd iemand bij het kindje blijven. In het ziekenhuis doen ze alleen de medische handelingen. Dus we gingen de huismoeder die er bij bleef eten brengen. Zij heeft al 6 nachten op de betonnen vloer geslapen. Je komt het ziekenhuis binnen, en je ziet een grote zaal met ongeveer 60 bedden, alle kinderen en ouders keken naar ons als blanke. Met het kindje ging het gelukkig al beter, Maar hij is nog niet in het huis terug.

Helaas zijn er al 3 mensen uit de groep weer naar Nederland gevlogen. Zaterdag hebben we lekker gezwommen. En maandag heb ik samen met de taxi, Jitte naar het vliegveld gebracht. Ik vind het oprecht jammer dat ze weg is. Vanaf nu moet ik dus ook als enige vrijwilliger op het project verder. Even wennen, Maar uiteindelijk red ik me wel.

Tot de volgende blog,

Gerrieke